biz kardeşim ile hayatımız boyunca hiç köpeğimiz olsun diye ağlamadık ama her yaz sonu şehre dönerken saatlerce "anne ne olur bu kediyi alalım" diye ağlamışlığımız çok vardır.
kedi sevgisi zannediyorum anne ve baba temali bir ilişki.
annemin, genç kızlığında evlerinde olan kedisiyle bir fotoğrafi var, bildiğiniz aile fotoğrafı, demek ki tee o zamandan kedi aileden sayiliyordu.
babaannemin çok kedi sevip sevmediğini hatirlamiyorum ama babam çok sever hatta her yaz sonu bizi fiştekleyen o olurdu.
hani nufus sayiminda hane halkı sayılırdi ya eskiden bir sefer kediyi de getirdik, saysinlar diye ama saymadilar, tuhaf.
eskiden kedi bakmak bu kadar kolay değildi. kum yok, mama yok, kasaptan manço diye bir şey alinir ve haşlanır, kediye verilirdi ki yazarken kokusu burnuma geldi, içim kalkti.
hayatım boyunca bir şekil hep kedimiz oldu, kimi öldü, kimi kaçtı, kimi bizim her acimiza ortak oldu.
benim için kutsiyeti olan bir canli, müslümanligin onlara sicak bakmasi ile ilgili değil tam olarak.
annem cok ani vefat etti, o dönem benim kedim ve kızı kardesimde yaşıyordu, annem vefat ettiğinde aklımi kacirmamanin tek kahramani onlardir.
benim onlar ile ilişkim olup olabilecek en karşılık dolu, sevgi dolu bir ilişki olabilir ancak.
devamını gör...