ivan dimitriç yazar profili

yalnız kalmaktan korktukça, yalnızlığım artıyor.

ölümü düşünüyorum
o büyük yalnızlık içindeyim,
kulaklarımda duymadığım bir musiki,
kaskatı kesilmişim, kalbim durmuş,
artık hiç bir şeyi görmüyor gözlerim,
içimde ne bir umut, ne yaşama zevki,
elim, ayağım buz gibi olmuş,
ölümü düşünüyorum,
kulaklarımda duymadığım bir musiki…

ölümü düşünüyorum,
laleli’de bir sokaktan tabutum geçiyor,
saygı duruşunda bilmediğim insanlar,
bütün pencereler açık biri kapalı,
kederlerim, ümitlerim, hayallerim,
ve gelen bir iki dost mezarlığa kadar,
sonra kadınlar kadınlar gözleri yaşlı,
ölümü düşünüyorum,
bütün pencereler açık biri kapalı…

ölümü düşünüyorum,
şimdi beni gömüyorlar bak,
ağlıyorsun, ellerinde dağ menekşeleri,
hazin bir parıltı gözbebeklerinde,
için izyanla doluyor, kahroluyorsun,
hatırladıkça geçmiş günleri geceleri,
bir acı ki öyle büyük öyle derinde,
ölümü düşünüyorum,
ağlıyorsun, ellerinde dağ menekşeleri…

ölümü düşünüyorum,
dediği çıkmıyor cahit sıtkı’nın,
otuz beş duvarını aşamıyorum,
üzülme sevdiğim artık ayrılıyoruz,
inan yokluğuma ben de bir ölüyüm,
o yalan dünyanızda yaşamıyorum,
yıl 1961, ya haziran ya temmuz,
ölümü düşünüyorum,
üzülme sevdiğim artık ayrılıyoruz…

"kitapları şimdiye dek 14 dile çevrilen israilli yazarın kendi hikayesi, yazdığı hikayeler kadar tuhaf. ibranice’de etgar zorluk demek, üç düşük ve bir riskli hamilelikten sonra dünyaya geldiğinde bu isim ona boşa verilmemiş. israil’de üç yıl zorunlu olan askerliği başladığında etgar keret’e “al sana zorluk” demişler ve keret üç yıl boyunca tuvalet temizlemiş. ilk bakışta komik gelen bu hikâye aslında keret’in yazarlık yaşamının başlangıcı. “askerde hayatta kalmak için bana dair ne varsa gizlemek zorundaydım ve yazmaya başladım. bana gerçekte kim olduğumu hatırlatan tek şey yazı oldu.”"
kaynak

"yaşamın gerçekleri, katlanılması gereken acılara dönüşürken, masumiyetin yavaş yavaş kirlenişini izler.
elinde kalan, sadece çocukluğudur. ona tutunur, bir sokağın ortasında, karanlıkta, tek başına, çocuk hâliyle. yine bulamamıştır kendisini ve yine kaybetmiştir. kendisini bulma yolunda.
anlamak istemez; çocukluğu kimliğidir kişinin. değiştiremez.
varacağı nokta, yola çıktığı yerdir."

"...ama yine de kadınlar-iyi kadınlar-korkutuyorlardı beni, çünkü er yada geç ruhuna sahip olmak istiyorlardı, oysa ben ruhumdan artakalanı kendime saklamak istiyordum. esasen fahişeleri arzuluyordum, çünkü ölümcül ve acımasızdırlar, özel isteklerde bulunmuyorlardı. gittiklerinde hiçbir şey yitirilmiş olmuyordu.
ama bedeli fahiş de olsa sevecen, iyi bir kadının özlemini çekiyordum. iki türlü de kayıptaydım. güçlü erkek ikisinden de vazgeçerdi. oysa ben kadınlarla, kadın fikriyle savaşmayı sürdürüyordum"

camus'nun yabancı kitabındaki hazzı aldım desem çok demiş olmam. o ilk başta yadırgadığım sen hitabı, zaman geçtikçe içime içime sorular soran acımasız bir savcı oldu sanki.

"bazen kendin için bir gelecek hayal etmeye çalışıyorsun, ama gözünün önünde yalnızca titreyen bir koyuluk, dalgalanan bir karanlık beliriyor. ya gerçekten gelecek çoktan olup bitti, ya da sen hayal etme gücünden yoksunsun. o karanlıkta koyu bir leke görüyorsun: rüzgarda çırpınan siyah bez parçası, ya da yüzeyde sürüklenen kara bir yelken paçavrası gibi bir şey.

gelecek, diyorsun, içinde benim olmadığım, asla olamayacağım, bana asla gelmeyecek olan gelecek..."

"gelecek bir yaşam hayali kurduğun yok. ne de her şey başka türlü olsaydı şimdi başka bir yaşamının olabileceğine inanıyorsun. dahası: bin farklı türde yaşama şansın olsaydı bile içindeki duygunun yine bu, ağızda bu berbat tadı, bu pas tadını bırakan kaçınılmazlık duygusu olacağını düşünüyorsun."

"gitmek, ama nereye? gidecek bir yer yok, adım atacak bir yer yok, öyle hissediyorsun ki senin için her yer hiçbir yere dönüşmüş."