kafamolmuşmaşukiye yazar profili

mevzu türklerin heykel yapmayı bilmemesi değil, yine yine yeniden liyakat sorunu ve düşen eğitim kalitesi. he bir de türk halkının sanata sırtını dönmesi problemi.

istanbulun simgelerinden biridir ilhan koman'ın akdeniz heykeli ve türkiyenin en iyi 10 heykelinden biri sayılır. baksanıza şu heykelin orijinalliğine, güzelliğine. yani demek ki böyle mahir heykeltraşlar da var bu coğrafyada. peki ne oldu bu heykele? israil protestoları sırasında kolu kırıldı. evet kolunu kırdılar, bu ülkede heykel olmak bile zor. akdeniz heykeli-wiki

eskiden sahip olmadığım ama son 5 yıldır kendimde gördüğüm durum. eskiden kırıldığım anda ifade edebilirdim kendimi, artık öyle olmuyor. bilmiyorum neden böyle bir değişim yaşadım, belki de yaş aldıkça kırıklarımı onarmam daha çok zaman aldığı için daha çok susuyorumdur. o anki konuşmama halim inat değil, sinir değil, başka bir his. içimde bir boşluk oluyor da sanki önce onu benim, kendimin doldurması gerekiyor gibi. bu sessizliği o kadar ciddi hissediyorum ki, yeni tanıştığım ve hayatımda önemli bir yer almaya başlayan insanlara en başta söylüyorum. "ben kırılırsam konuşmam, o an bana dokunma. bil ki benim böyle bir huyum var, sen uzaklaş ben toparlanınca gelip konuyu açacağım, konuşacağız." diyorum. evet o sessizlikten sonra gidip konuşuyorum, o suskunluk hali daim değil yani. kırıldığım noktaları içimde tutamıyorum çünkü, hem insan ilişkilerinde sorunların ertelenmesinden ziyade o anda çözülmesinden yanayım. tabii kırıldığım noktayı tamir edebilirsem gidip konuşuyorum, yoksa iletişimi bitiriyorum. maalesef. kırgınlığım geçmeden devam edemiyorum.

unutulma hakkı, kişi veya kurumların, internette isimleri aratıldığında çıkan sonuçlar arasında kendileri ile ilgili verilerin bulunmamasını isteme hakkıdır. diğer bir deyişle, stalkladığınızda ne ile karşılaşacağınıza kişinin kendisinin karar verme hakkıdır. çok kısa bir zaman önce ortaya atılan bu kavram, ilk kez 2012 yılında avrupa komisyonu’nda gündeme gelmiş, 2014 yılında avrupa adalet divanı, google’ın kullanıcılarına kendileri ile ilgili bilgi ve belgeleri silme/kaldırma hakkı vermesi gerektiğine hükmetmiştir.

bu kanun kapsamında, kişi veya kurumlar, üzerinden çok zaman geçen, amaçsız olan ya da gereksiz, yetersiz bilgi içeren verilerin kendileri ile ilişkisini kesme talebinde bulunabilirler. fakat, her veri bu kanun kapsamında silinemez. örneğin, istatistiki, tarihi veya bilimsel veriler ile gazetecilik kapsamında bulunan veriler istisnai olarak yayınlanmaya devam edebilir.

henüz oldukça yeni olan bu kavram, beraberinde düşünce ve ifade özgürlüğüne olumsuz etkisi olup olmadığı tartışmasını getirmiştir. ayrıca, kişi ya da kurum, geçmişte yapmış olduğu bir eylemle ilgili verileri ortadan kaldırmak isterken, diğer kişilerin bilgi alma özgürlüğüne müdahale etmekte midir? bir diğer tartışma ise, ortaya çıkacak maddi yüklerdir.

peki, unutulma hakkının kullanıldığı bir örnek var mı? sanırım bu bir paradoks olur, zira istenilen örneğe unutulma hakkı kapsamında ulaşmamız mümkün değil. yine de şu kadarı söylenebilir, bir dönem belli siyasi politikalara uymak zorunda kalan kişiler, zaman içerisinde siyasi atmosferin değişmesi ile geçmişte yapmış oldukları ya da yapmak zorunda bırakıldıkları açıklamaları sildirme hakkına ulaşabilirler.

insanlar değiştiği için, geçmiş haber ve açıklamalarının silinmesi fikri oldukça anlaşılabilir duruyor ama diğer taraftan, toplumu yönlendiren bir kişiden bahsediyorsak geçmişini bilmenin toplum açısından önemli olduğu da görülüyor. yani bu hakkın uygulanması hassas bir terazi gerektiriyor.

var böyle bir şey, mesela çok zeki olmayan birinin yanında aklınıza gelen bir espriyi yapmaktan vazgeçtiğiniz olmuştur. işte hep zekası düşüklerle takılırsanız bir süre sonra aynı incelikte espri yapamadığınızı görebilirsiniz. çok sevdiğim bir sözü de şuraya bırakayım:

beş yıl sonra olacağın insan, tamamen bugün okuduğun kitaplara, izlediğin filmlere, dizilere, zaman harcadığın insanlara, tükettiğin gıdalara, alışkanlıklarına ve giriştiğin yazışmalara, konuşmalara göre şekillenecek.
ruben chavez

farkındalık oluşturmak için güzel bir çalışma bir kaç gün sonra unutulacak olan.
izlerken bana bir arkadaşımı hatırlattı. deneyler için fare, sıçan ve tavşan üreten arkadaşımı.... arkadaşımın iş yerini ziyaret ettim bir gün, biliyorum ne iş yaptığını, tuhaf da geliyor ama orayı görene kadar meğer hiç bir şeyin farkında değilmişim. kafesler içerisinde bir sürü fare, sıçan. kafesler üzerine iliştirilmiş, ne zaman cinsiyetlerinin belli olup dişi ve erkeklerin ayrılması gerektiğini gösteren bir not... arada çalan telefon ve "perşembe günene, şu kadar aylık, 20 dişi 20 erkek fare temin edebilir misiniz?" gibi sorular. köşede minyatür bir giyotin, hayır oyuncak değil, deney sonucu ölmeyen hayvanlar, bir daha başka bir deneyde kullanılamaz, eh ne yapmalı? günlerce düşündüm, insan nasıl yapabilir böyle bir iş, insanın işi nasıl deneylere, öldürülmek üzere hayvan yetiştirmek olabilir. benim nasıl güzel, masum bir işim varmış dedim sonra. peki ya bu deneyleri yapanlar, uygulayanlar? onlar da kötü değil, benim arkadaşım da... herkes bir anlamda işini yapıyor, belgeseldeki tavşan gibi, yahudileri toplama kamplarına gönderen trenlerin yol güzergahını oluşturan üst düzey nazi subayının mahkemede dediği gibi "ben sadece bana verilen görevi yaptım." sahi böyle söyleyince, ahlaklı mı oluyor yapılan iş?

not: bu arada, deneylerde tavşandan ziyade fare ve sıçanlar kullanılıyor, bu filmin tavşan üzerinden çekilmiş olması da sıçanların yeterince sempatik olmamasından maalesef. her şey taraflı, her şey kötü, insan en kötü.