kendihaline yazar profili

pişmanlık aslında çok hissettiğim bir duygu olmadı şimdiye kadar hep iyi ki diye yaklaşırdım iyi kötü her şeyi hayatımda artı olarak görürdüm ama zorla pişman edildim evet hemde en çok iyi ki dediğim şey bana bu hayatta hiç hissetmediğim pişmanlık duygusunu iliklerime kadar hissettirdi çok zorladım kendimi iyi hissetmek güzel hatırlamak için ama öyle bir pişmanlık yaşattı ki tüm iyi kiler bir anda of be oluverdi öyle işte pişmanım...

aslından türkiye de artan şey tam olarak vicdan eksikliği ve bencillik .

gelene romayı gidene kınayı dersem çok mu belli ederim¿

"geçmiş geçmişte kaldı"diyoruz ama gelecekte bir gün geçmişte kalacak. belki de arda kalan,yalnızca gelip geçen şeylerin ruhumuzda bıraktığı kişiliğimizi oluşturan hatıralar olmalıdır.

özlemek ah ne derin duygu hayat akıp giderken senin bir yanının hala geçmişte o en güzel en temiz sandığın günlerde kalbinin atması demek benim için gözünü kapattığında kokusunu içine çekmek o anın evet o anın kokusu var dostlarım ve gerçekten burnunuzun direği sızlıyor...
insan zaten yaşadığı şeyi neden özler ya da asıl soru özleyen insan neden vazgeçer ve neyi tekrardan ister¿
kolay pes eden ve değer bilmeyen varlıklar olduğumuz için özlemek bizim dünyamızda kaçınılmaz bir duygu karmaşasıdır.
biraz sadece biraz dursak, düşünsek ve hareket etsek belki özlemi yok edebiliriz ya da acı vermeyecek özlemler biriktirebiliriz...

en kötü günlerinin o gün olamayacağını adı gibi bilirler.

hirai zerdüş-papatya

geçmez dediğimiz ne kaldı ki bu da kalsın bize ayrılıklar acıdır, acıtır her türlüsü ama geçer her şey gibi geçer,gider,biter sonunda.belki hafta,belki ay belki, yıllar sonra dönüp baktığında ayrılık değilde anı olarak kalacak şeylerin şimdi içimizi bu kadar hırpalaması yoruyor sadece...

hayatın beni bir diğer sınama şekli

hayatında bir tane bile net,elle tutulur kafasını yastığa rahat koyacak iyi bir nedeni olmayan insandır.

insanların kafasında ki o iğrenç algı fiziklerin aşkı ruhun yenilişidir...

farkındalık yükseldikçe çok şeyin sahteleşmesi. özünde saf sevgi bulamadığın her şeyden jet hızıyla uzaklaşman,kendi içinde kurduğun dünyanda kendinle sohbet etmen, kendinle yaşaman.
farkındalık tahammülsüzlük getirir. bir süre sonra kimseye tahammülü kalmıyor insanın. birilerinin onu üzüp ya da seveceği döngüsünde sıkışıp kalmaktansa yalnızlığın vereceği huzur daha çok seviliyor.

"sonsuza kadar..."(seveceğim, yanındayım...) sonsuzluk kavramının anlamını kavrayamayan insanların ağzına sakız olmuş genelde tam tersine işleyen bir söz.

bu gece sevmek benim için ne hissetmek demek biraz bundan yazacağım dostoyevski'nin de dediği gibi "sevmek, bir kişide, beklemediğin bir zamanın beklemediğin bir anında kendini bulmaktır" hiç ummadığın,istemediğin bir zamanda aklının ucundan geçmeyeceği şekilde birinin gülüşünde ki huzuru hissetmek o gülüşün içini ısıtması o gülüşte kendini bulman... sevmek zordur aslında o beklenmedik zamanın gelmesi çok uzun sürer ve geldiğinde senin kendini bulman o anlamsız boşluğu dolduracak olan sevgiyi kabullenip içinde yaşatmayı öğrenmen gerekir asıl mesele tam burda başlar o hisle başa çıkmak! ya başa çıkar eksik yanınla benliğini tamamlarsın dünyada,
ya da sonsuza kadar eksik yanınla savaşırsın ki o zaman tüm hislerini kaybedersin sevmekden eser kalmaz bu yüzden sevmek ince iştir herkes tamamlayamaz benliğini yarım gider dünyadan.

belki diye bı umutla gözümü açtım bugün hergun o günün diğer günlerden farklı olmasını dileyerek çıktığım yatağımdan bugünde farkı olmadan çıktım ne istediğimi bilmediğim bı hayat yaşıyorum sanki sürükleniyorum ordan oraya ve suçlanıyorum her uyandığımda sonra balkona çıkıp bı sigara yakıp düşünüyorum uzun uzun hayat bu mu özünde bu kadar mı yoksa benim için çizilen" yaşa ulan işte" nefesin bitene kadar denilen hayat mı buydu sonunda yine bı neticeye varamıyorum...en azından günü bitiyorum bu döngü ne zaman bitecek bilmiyorum ne istediğimi söyleyemem belki ama neyi istemediğime artık eminim hayatta.