khonshu yazar profili

bilmiyorum ama sadece benim böyle olduğumu düşünmüyorum. nasılım?
üniversiteye başlarken neredeyse hiç arkadaşım yoktu kendi kendime bir karar aldım üniversitede bir sürü arkadaşım olacaktı falan filan. neyse ilk gün tanışma oldu falan işte ben herkesle tanışıyorum, sohbet muhabbet falan derken bizim bi çekirdek kadro oluşmaya başladı. işte sonra diğer günler bu çekirdek kadroyla takılmaya başladık çok vakit geçmeden araya karşı cinslerin girmesi sebebiyle bizim çekirde kadro dağıldı. başka bir tayfaya transfer oldum .4 kişiyiz, herkes kendini çok iyi bir insanmış gibi tanıtıyor cart curt. vakit geçmeye başladıkça arkadaşlarımla aramda çok fark olduğunu ve kendilerini tanıttıkları gibi olmadıklarını fark etmeye başladım, neredeyse her konuda farklı düşüncülere sahibiz ve maalesef bu düşüncelerin hepsinde onlar kendini haklı buluyor, düşünceye saygı göstermek yok. farklı düşüncelere sahip olmakta bir sorun yok ama 4 kişilik ekipte benim gibi düşünen biri yok. 3 ü de aynı düşünüyor ve herhangi bir düşüncemi paylaşınca aralarındaki en mantıklı düşünce dahi olsa onlara saçma geliyor, düşüncelerimde hep yalnız kalıyorum, bu da ister istemez belli bir müddet sonra can sıkıyor. 2-3 senedir birlikte takıldığımız için aralarından da ayrılamıyorum çok şey paylaştık, napıcam bilmiyorum ilk gün herkesle tanıştığım güne lanet ediyorum bazen…
üniversiteye başlarken hiç böyle düşünmüyordum. arkadaşlıkların lise arkadaşlığı gibi olacağını zannediyordum ama yok olmuyormuş yani kimin ne yapacağı hiç belli değil ya da bana böyle denk geldi bilmiyorum. üniversite arkadaşlıkları menfaat ilişkisidir sözüne inanmıyordum ama şu an kendimi inanmak zorundaymışım gibi hissediyorum. uzun lafın kısası benim için üniversite arkadaşlıkları bana samimi gelmedi.

bugün, yaklaşık 1 ay birlikte olduğum ve 1 ömürlük sevdiğim eski sevgilimi(x), beni terk ettiği* zaman ortak arkadaşımız olan (y)*ile el ele gördüm. bunda bir sakınca olmayabilir fakat ben o y kişisine x kişisi beni terk ettiği zaman gidip dert yanmıştım. üzüntülerimi, hatalarımı, x’in hatalarını, neden böyle olduğunu, nasıl olduğunu sordum. tek tük cevaplar aldım. aradan biraz zaman geçti bu y kişisi bana biraz garip davranmaya başladı. normalde her gördüğümüzde birbirimize selam verir, hal hatır sorardık ama onun hiç umrunda değil gibiydim. böyle olunca da gidip konuştum, y dedim bir sorun mu var aramızda bana neden böyle davranıyorsun? yok dedi bu aralar sadece meşgulüm sana vakit ayıramıyorum. peki dedim ve uzatmadım ama içimde hep bir şüphe vardı. bugün ama bugün ikisini el ele gördüm. sadece duraksadım, şaşırdım. birlikte olmalarına değil, y nin beni kaybetmesine üzülüyordum. ama çocuğa da hak veriyorum tabi bana gelip nasıl söylesin. neyse öyle saçma bir gündü işte. garip şeyler hissettim nasıl hissettiğimi hangi kelimeleri seçerek yazabilirim bilmiyorum biraz içimi dökmek istedim.

“öyküm uyutmazdı beni, ama sen düşlerle birlikte uykuyu getiriyorsun bana.”

bir pokemon kadar tatlı, dünyanın en çok gezen adamı kadar bilgin bir o kadar güzide, dünyada sayılı karakterlerden birine sahip olan kişinin sözlükte kullandığı mahlasıdır.

sessiz gemi

artık demir almak günü gelmişse zamandan
meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.

hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
sallanmaz o kalkışta ne mendil, ne de bir kol.

rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli,

biçare gönüller! ne giden son gemidir bu!
hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.

dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.

bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden,
bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden.

yahya kemal beyatlı

“ben sana rehber değil, ancak yoldaş olabilirdim fakat yolu ikimiz de bilmiyorduk.”

istanbul…
16 sene yaşadım kelimelerin anlatmaya yeterli gelmediği bu şehirde. sonrasında bir kırılma noktası ankara’ya taşındım. belki istanbul’da yaşadığım süre boyunca anlamamıştım değerini, belki arkadaşlıklarım belki farklı şeyler şehrin önüne geçmişti ama sonradan fark ettim ki benim en iyi arkadaşım benim her şeyim istanbul’muş. 1-2 sene boyunca atlatamadım durumu. ankara da güzel şehir ne kadar zor olabilir bu durum demeyin gözyaşı dökmüşlüğüm bile vardır. canım sıkılınca bisiklete atlayıp sahile iner bir ağacın altına oturur denizi izlerdim ve bunu sabahtan akşama kadar yapabilirdim. o kadar çok şey vardı ki yapılabilecek asla sıkmazdı beni bu şehir. bir arkadaşa veya bir sevgiliye ihtiyaç duymazdım. *
olumsuzlukları yok muydu vardı tabii ki herkesin bildiği o trafiği (ben o trafiği bile özlüyorum şu an), insan çokluğundan dolayı kimin ne yapacağını kestirememen ve daha bir çok olumsuz durum. ama o boğazın manzarası bütün olumsuzlukları, her şeyi unutturuyordu işte insana…sanki dünyada değil de cennetteymişsin gibi hissettiriyordu.
en çok üzüldüğüm nokta da bu güzel şehrin çok daha güzel olabilecekken maalesef bu durumda olması yoksa paris falan hikaye…
…
yedi tepe üstünde zaman bir gergef işler!
yedi renk, yedi sesten sayısız belirişler...
eyüp öksüz, kadıköy süslü, moda kurumlu,
adada rüzgar, uçan eteklerden sorumlu.
her şafak hisarlarda oklar çıkar yayından
hala çığlıklar gelir topkapı sarayından.
ana gibi yar olmaz, istanbul gibi diyar;
güleni şöyle dursun, ağlayanı bahtiyar...

gecesi sünbül kokan
türkçesi bülbül kokan,
istanbul,
istanbul...
necip fazıl kısakürek

kuşum çok yakışıklıdır. güzel dişiler ekleyebilir *

herkesin gökyüzünün fotoğrafını paylaştığı o ankara gününden çektiğim bir fotoğraf

american sapığı filmini christian bale’in mükemmel oyunculuğu sevdirmiştir. onun dışında 2000 yılında çekilmiş bir filmin günümüz dünyasını bu kadar iyi anlatması da ayrı bir olay. yönetmen vikingsteki kahin olabilir.