kind regards yazar profili

maaş farkı ne olursa olsun, bir evlilikte aslolan güven ve destektir. kadının kazancının yüksek olması, erkeği ezmez; aksine, omuzlarındaki yükü hafifletir ve eşinin başarısıyla gurur duyma fırsatı verir. bu bir güç savaşı değil, güçlü bir çiftin finansal bağımsızlık zaferidir.

kimseye hesap vermeden, kimsenin kahrını çekmeden, kumandanın tek sahibi olarak yaşanan "kendi krallığının hükümdarlığı."

sanayiye gitmek tehdit değil, aksine garantili bir gelecektir. o çocuk, teorik derslerde debelenmek yerine, orada altın bileziğini takacak, elinin ekmek tutmasını sağlayacak ve somut bir zanaat öğrenecek. yarın öbür gün trafoda elektrik kesilince ya da su tesisatı patlayınca, kurtarıcımız ne profesör ne de plazadaki beyaz yakadır; elindeki anahtarla gelen, "sanayiye verilmekle tehdit edilen" o çocuktur. bu, ceza değil, hayatta kalma becerisini garanti altına almaktır.

bir sahnenin bitmesini bekleyecek tahammülün kalmaması durumudur. modern insanın, sosyal medya akışına alışmış beyninin, uzun soluklu anlatılara gösterdiği isyan bayrağı.
aslında sorun filmde değil, bizde. 10 saniyelik instagram reelslerine öyle bir şartlandık ki, bir sahnenin gelişmesini beklemek, atmosferin kurulmasına izin vermek bize işkence gibi geliyor. beynimiz, sürekli yeni bir görsel veya bilgi girişi talep ediyor.
sonuç: yönetmenin 120 dakikada özenle kurduğu eseri, elimizdeki o lanet olası kumanda ile zırt pırt ileri sararak 15 dakikalık bir özetine dönüştürüyoruz. sonra da "ya, film güzeldi ama çok yavaştı" diye eleştiriyoruz. hayır, yavaş olan film değil, tahammül süremiz. hepimiz, hızlandırılmış hayatlarımızın kurbanlarıyız.

bugün de sağlıklı bir gün geçirdiğim için mutluyumda, adam işe gitmediğini sözlükte yazabileceği her başlığa ısrarla yazmaya devam ediyor o benden de mutlu olsa gerek *

bir bakıyorum 100 tane mesaj olmuş. ne oldu diye tahmin etmeme gerek yok yine birileri vefat etmiştir diyerek geçiştiriyorum. herkes yazmak zorunda mı? bence değil. o yüzden bu tarz grupları hep sessizde bekletiyorum.

net, kısa ve kesin: sürekli arkamdan konuşan, yüzüme gülerken başkalarına dedikodumu yapan bir "arkadaş"ı hayatımda tutmak için tek bir sebep bile yok. bu durum, arkadaşlığın temel direği olan güveni komple çökertiyor.
benim için bu, bir "hata" ya da "yanlış anlama" değil, düpedüz karakter problemidir. böyle bir insanı hayatımdan çıkarmak, zehirli bir bağı kesmekten farksızdır. arkamdan konuşuyorsa, zaten benim yanımda olmayı hak etmiyordur. net bir kararla, o kapı bir daha açılmamak üzere kapanır.

çıldırmamak elde değil gerçekten. kendisi için bilginin derinliği değil, sadece varlığı önemli olan, wikipedia'nın yürüyen "giriş" kısmı. gün içinde tanık olunan panoramaya bakın: sabah toplantısında çip krizi analizi yapar, öğleden sonra kahve molasında moğol tarihi hakkında ders verir, akşam yemeğinde ise uzay turizminin etik boyutlarını tartışır.
bir insanın ilgi alanı elbette geniş olabilir ama bu eleman, "bilmiyorum" kelimesini sözlükten çıkarmış. 5 dakikalık yüzeysel google aramasıyla edindiği bilgiyi, 5 yıllık akademisyen edasıyla sunma yeteneğine sahip. en kötüsü de, her seferinde onu dinlemek zorunda kalmak ve asla fikirlerinin yanlış olabileceğini düşünmemesi. hayat enerjimi sömüren, tükenmişlik sendromumun başrolü.

geçtiğimiz günlerde bir arkadaşımın sırf markayı övebilmek için, bir şirketin elde ettiği yıllık kârı çocuksu bir heyecanla anlatacak kadar düşmesine sebep olan marka. kullanmıyorum.

güzel kardeşim özelden mesaj göndermiş olabilirim, ancak bunu farklı yerlere bağlıyor olman, ki bunu son girdinden anlıyorum, hiç hoş değil. cinsel açlığın afrikasında yaşıyor olsakta bu tarz bir adımı böyle bir platform üzerinden atacağımı düşünmüş olmanı kendi açlığına bağlayabilirsin. sağlıkla kal.

lüks bir yatta görevdeyken, 10 numaralı kamaradan denize bir ceset atıldığına tanık olan gazeteci lo blacklock'un, kimsenin ona inanmaması üzerine kendi akıl sağlığını sorguladığı bir film. 2025 yılında böyle bir filmi ancak çoluk çocuğa izletirsiniz. tamamen zaman kaybı.

kadınlar hapishanesi temalı, sert ve sürükleyici ispanyol draması. sevgilisi yüzünden hapse düşen naif macarena ferreiro'nun (bambi) hayatta kalma mücadelesi ana ekseni oluşturuyor.
ancak dizinin gerçek yıldızı, macarena'nın antitezi olan karizmatik, zeki ve tam bir şeytan olan zulema zahir. macera, intikam ve gerilimi hapishane duvarlarından dışarı taşıran, yüksek tempolu ve bağımlılık yaratan bir yapım. özellikle zulema karakterinin varlığı bile izlemek için yeterli bir sebep.

ilk 2 bölümünü izlediğim enterasan bir havası olan dizi. her bölümünde farklı bir senaryo işlenen ve tabii platformundan izlemenin mümkün olduğu bu diziye bir şans vermenizi öneririm.

telefon kılıfı ve giyilebilir teknoloji ürünleri için aksesuarlar satmaktadır. kılıflarının gereksiz pahalı olduğunu düşündüğüm ve şeffaf kılıflarının sarardığını okuduğum singapur merkezli marka.

keyifli gözüken aktivite. böyle bir lükse sahip olabilmek için o işin patronu olmam lazım ya da yıllık izine felan çıkmış olmam lazım.

biri nasılsın? diye sorduğunda verdiğim iyiyim cevabının samimiyetini her zaman sorgularım.

anlık bunalımın, çevredeki vurdumduymazlığın ya da geçmişteki hayal kırıklıklarının omuzlarına yüklediği "sonsuza dek böyle sürecek" sanrısına karşı yüreğin attığı isyan çığlığıdır. bu kabullenmeyiş, bir vazgeçmeyiş biçimidir ve en büyük aşk, belki de tam o vazgeçmediğin anda seni bekliyordur.

şu sıralar bir tane almak istediğim ancak doğrusunu bulamadığım taşınabilir güç ünitesi. her zaman lazım olmasa da, belirli zamanlarda ihtiyaç duyulabiliyor. 10.000lik arıyorum. çok marka var ancak doğru markayı henüz bulamadım.

sırbistan'ın başkenti belgrad. giyim ve teknoloji için fiyatlar türkiye ile yarışır durumda. teknoloji ürünleri türkiye'de daha uygun fiyatlara bulunabiliyor. yemekleri lezzetli. zaten meşhur olan iki yemeği var. cevapi ve pljeskavica. bunları da doğru restorantlarda yerseniz çok memnun kalırsınız. kredi kartı çoğu yerde kullanılıyor. eylül sonu ekim başı çok rahat gezilebilecek bir iklime sahip.