limmie yazar profili

hoşgör köftecisi - orhan veli kanık
tolstoy'dan anılar - maksim gorki
nantucketli arthur gordon pym'in öyküsü - edgar allan poe

sınırı yok bunun. değer verdiğin sürece kırılabiliyorsun, sonra bir gün doyuyorsun kırılmaya ve o kişiye değer vermeyi sessizce bırakıyorsun. pek tabii bu kadar kırılabilen bir insan olarak değer vermeden yaşayamadığından onun yerini başka biri ya da başka bir şey alıyor ve sen kırılmaya devam ediyorsun..

"hayat bundan ibaret olamaz.kimbilir nice güzelliğe ulaşmamı sağlayacak muhteşem kanatlarımı bir kazıkla yere çakmışlar da elimdeki makası görmezden geliyormuşum şimdiye dek" hissinin bir ışık hüzmesiyle hücrelerime işlemesi.. hayatı çerçeveleri ndışına taşırma isteğinin "ihtiyaca" dönüştüğü anları somutlaştırma çabası:

turşu bidonu, patlak sokak lambası, kırık mandal yayı, gülme efekti, çizik teflon tava hani çizilince kanser yapıyor ya*

ben de denedim görür görmez, başarısızlıkla sonuçlanan girişimlerimin en iyisi aşağıdadır:

keşke korksaydım. ölmekten korkmuyorum ama düşmekten(hem mecaz hem gerçek) çok korkuyorum..

sing for absolution - muse

"ne güzel olurdu araya hayat girmese," dedi kadın.
bulut fabrikası - gökhan kutluer
s. 17

muhtemelen daha önce yazılmışlardır ama en sık dinlediklerim:
fularsız entellik
the medieval podcast
evrim ağacı ile bilime dair
mitolojika (çoğunluğu 5-6 dakikadan oluşan kayıtları kısıtlı zamanlarda çok iyi gidiyor.)

leyla ile mecnun
doctor who
friends
gilmore girls
yeditepe istanbul
big bang theory

tam uyuyacakken ekran kaydırmaya ne gerek vardı diyorum.. uyku çökmüş mis gibi, kayıp git işte ama yok..

şimdi balkondaki temiz havayla harmanlanan sigara dumanının zihnimdeki/kalbimdeki soruları üfleyişini seyrediyorum.. üfleyemiyor aslında ama işte yeterince istersen olur ya hani belki.. süzülen uçaklara yüklüyorum sıkıntıları, tartıda ağır çıkıyor olsa gerek kabul etmiyorlar.. her kapının kilidini elinde tutanlar anahtarın yerini bilmiyormuş gibi yapıyorlar. "anahtarın yerini söylersen kapıyı açarım." diyorlar. anahtar avucunun içinde denmiyor ki her zaman, açmak istese kapıyı, bilmiyor mu sanki?

yapılmışlar yapılacakları, yaşanmışlar yaşanacakları kovalıyor zihnimde kısacası.. tüm bunlarla gece uykusuz kalabilmek ne büyük bir lüks oysa.. yaşamsal ihtiyaçlar hallolmadan bir üste çıkamıyor insan. hoş, bence bu da temel ihtiyaç ya.. güvenmekten, inanmaktan temel ne var ki?

hiçbir şey sonsuza dek sürmez; her acı yerini anıya bırakır, her dürtü bir an gelir son bulur. en çok da öfke. o yüzden öfkeye yenilmemek önemli, değil mi? öfkeyle ne kapılar kırar insan, nice kapıları kilitler farkına varmadan.. bir de saflık önemli, saflığını kaybetmemeli insan. onun dönüşü yok işte. özellikle öfkeyle atılan adımların çoğu saflığı kaybettirir. çok öfkeliydim ben de, sonra öfkeliyken susmayı denedim. içimden taşan milyonlarca zehri yutkunmayı öğrendim. iyi ki dediğim tek şey bu. yine de daha azını yapabilenlerin dahi hala eleştirebileceği kadar yol aldım. olsun, daha da iyisi olur zamanla. insan gelişme yolunda değişmiyorsa, akan zamanın ne önemi var?

hadi güzel uyku gel şimdi yatıştır zihnimi, yorgun kalbime bir örtü ol da sabah güneşini kucaklayalım daha geç olmadan... biliyorsun "gece ikiden sonra iyi bir şey olmaz."* vakit daraldı..

foça / izmir

sessiz sedasız çokça özlersin. ne yanındaki sevdiklerin ne de teptiğin kilometrelerce yol avutur. sessizce özlersin...

küçük bir misafirim var

"tekrar tekrar sorulan o gereksiz soru, tüm zamanların ve tüm bezginlerin birebir kelimeleri ile çıkmıştı karşıma o yaşta: hayat yaşamaya değer mi?"

bitik adam - giovanni papini
s. 56

"insan hayatla temas ettiğinde hep yaralanır. her şey ya fazla uzun ya da kısa sürer."
yalnız sıkıcı insanlar kahvaltıda parıldar - oscar wilde
s. 20

laura marling - what he wrote
bu şarkıda - istisnasız - her dinlediğimde beni ağlatan bir şey var:
buradan