ölmekten korkmak

yaşadığımız dönemden olsa gerek sık sık hatırlatıyor ölüm kendini.
bazen düşünüyorum nasıl bir şey,o son 5 saniye nasıl bir his.ölmeden bilemeyeceğiz hiçbirimiz.
bunun bir üst leveli ve daha kötüsü olan (bkz: sevdiklerinin ölmesinden korkmak)

mahzuni şerif'in "ölüm bizim için, tozlu yol olur" dediği noktada bulunduğumdan dolayı çok da etkilemeyen korkudur.
(bkz: mahzuni şerif) (bkz: dumanlı dumanlı)
aşık mahzuni şerif - dumanlı dumanlı

ölümden değil de bir şeylerin yarım kalmasının, bir daha hiç görülemeyecek olmasının korkusudur. bu ihtimali düşündükçe korkmak çok olasıdır.

ölüm geldiğinde siz olmayacaksınız korkmanın bir manası yok. ölüm hayatın içinde bir şey değil. korku duygusu ölüm öncesinde çekilecek acı veya sevdiklerinize vereceğiniz acıdan ötürüdür. beyin ölümden korkamaz çünkü onu tam olarak kavrayamaz. bilinmeyen yerine de koymaz çünkü ölüm bu hayata dair bir şey değildir.

ya her şey son bulursa? ya başka bir yerde devam edecek bizi bekleyen bir matrix yoksa? ya bu lanet dünyaya çok alıştıysak?

hz. hüseyin, ölümü tanımlarken;

"ölüm sadece bir köprüdür." demiştir.

bu korku; öyle bir durumdur ki;
geride bıraktıklarına değil, ne ile karşılaşacak olduğumuzu bilememeden (meçhuliyet) gelir. yani köprünün bittiği nokta neresidir?

ya ölümden sonra bir hayat mevcut ise? yani köprünün bittiği noktada başka bir alemin var olma ihtimali.

işte bu bilinmezlik korkutur insanı. birçok insanın özellikle gece vakti, ölümün varlığını hatırlamasının nedeni; gecenin bilinmezliği ile ilgilidir. karanlığın, ölüme benzetilmesi de karanlık ortamın, insan hakimiyetinin kısmen dışında olmasıdır.

ölümden sonra bir yokoluş söz konusu olsa idi; bu korkular anlamsız olurdu. çünkü bilinçsizlik korkutmaz. karanlıkta kalma bilinci korkutur. gece uyurken korkmayız, uyku kısmen bilinçsizlik halidir. aksine uyuyamadığımız zamanlarda korku sarar benliğimizi.

bazen de, sevdiğimiz insanları kaybetme endişesinden korkarız. aksine kaybolan ölendir, yaşayan değil. o zaman, bu korku nedendir? bu sorunun cevabı yine bilinmezlik halidir. yani köprünün bittiği yerdedir.

insanız yahu biz, korktuğumuz sadece ölüm değil ki bunun ardımdan gelecek olan belirsizlik. mezarlardan da korkuyoruz neden? çünkü şehir dışında önemsiz küçücük alanı kendimize yediremiyoruz. ne olacağını kesin bilebilsek, bu korku inanın kalmaz ama insan en çok belirsizlik üzerine düşündüğünden, aşk ve ölüm çok satar.

normaldir. bence herkeste az da olsa vardır bu korku. bir kere bilmiyorsun neler olacağını bilinmezlik çok kötü.

bunların hepsi kendine ve hayata oldukça tapınmadan başka bir şey değil. ya zaten ölüm mutlaka bir şekilde herkese gelecek bir şey. ister inançlı ol ister olma ama durum bu. her gün ölen nice kişi var. eee, o zaman böyle bilinen bir olgudan niye korkar ki bir insan?

korkanlar, hayatını tekdüze yaşayıp hep varolacakmış gibi düşünenler ve ömrünü bu şekilde boşa harcayanlardir. hayatı ertelemeyin, akıl mantık çerçevesinde yapmak istediklerinizi yapın, kendinizi kalıplara sokmayın, asgari ücretlere hunharca çalışıp öz saygınızi kaybetmeyin, ya da hunharca mala mülke tapıp tanrılastirmayin. insanlara değil, önce kendinize değer verin, kendinizi önemseyin ve gereksiz fedakarlıklar yapmayın, yerine göre yapıp daima aklı ve mantığı ön plana da alarak vicdanınız doğrultusunda yaşayın...

emin olun ölümden korkmayacaksiniz daha sonra...

korkudan ölmekten iyidir. hiç değilse korkaklığınızdan gitmemiş olursunuz.
her insan ölümden korkar. siz bakmayın o ben ölümden korkmuyorum diyenlere. şehitler dahi olsa ateistler dahi olsa , en koyu dindarlar bile olsa herkes şunu biliyor. aşina olmadığı bir ortama gidecek. tamam korkusuzca şehadete yürüyen askerlerimiz var elbette ama hepsinin kalbinin bir köşesinde o korku duruyor. biliyorlar alışık olmadıkları bir yere gideceklerini. eğer müslüman ise nelerle karşılacağını biliyor ama bunu ilk ve son kez deneyemleyeceği için her daim içleriden birer tereddüt bulunur. ölümden hiç ama hiç korkacak insan asla olamaz buna imkan yoktur. ateist bile olsa dediğim gibi bu sefer kendisi'de dünyaya geldiğinden bu yana bir zaman dünyayala irtibatının kesileceğini bilir. içinde bir korku elbette olur. çünkü daha dünayaya gelmeyecek ve bunun bilincinde
uzun lafın kısası ''ben ölümden hayatta korkmam'' diyen birine kulak asmayın.

bir an önce boşalmak isteyen bir mastürbasyoncu gibi yaşıyoruz. hem ölmek istiyoruz hem ölümden korkuyoruz.
elimizde bildiğimiz ya da bildiğimizi zannettiğimiz bir yaşam var. ölümden korkmak normaldir. abartılırsa anksiyeteye yol açar. yaşayın gitsin derim.

gayet mantıklı bir şeydir.

korkmuyorum. öldüğümüz zaman fani hayat son bulacak ve edebi hayata doğacağız. aslında ruhumuz bir yere "hoşça kal." derken diğer yere" hoş buldum. "diyor. oralarda ne var ne yok gideriz, dünya sıktı zaten biraz değişiklik hepimizin ihtiyacıdır.

ölümün kendisi korkutmuyor bizleri,bizi korkutan şey ölümün doğurduğu sonuçlar.

hayati fonksiyonlarının sona ermesi, dünyadan göçüp gideceğin hissi. dini inancına göre ölümden sonra ki hayatın nasıl olacağı merakı.
hep bir arayış içerisindeyiz. arayışlarımızın cevabını alamadığımız zaman da insanoğlu kendini güvende hissetmek istediği için bir yanımız ölümü korkuyla karşılıyor. ölüm kaçamayacağımız yegane gerçek. güvende hissetmediğimiz zaman ve varlığımızı tehdit eden bir durumla karşı karşıya kaldığımızda korku duygusu benliğimize hakim olur. korkunun ölüme faydası olmayacağını bile bile korkarız çünkü korku ölümün ta kendisidir.

aslında geçen yıla kadar korkmazdım. ama şahit olduğum bir olay yüzünden şu an korkuyorum. ölüme şahit olana kadar her sey normal oluyor fakat bir kişinin can çeliştiğini gördüğünüz vakit eski siz olamıyorsunuz. gece uyurken ölmekten bahsetmiyorum, acı içinde kıvranarak ölmekten korkuyorum. daha çok beni o halde görmelerinden korkuyorum.

hiç korkmuyorum ulan. zaten hayatım b.k gibi.

hayatını yaşayamayan insan korkar ancak ölmekten...

bir hint masalına göre;

kedi korkusundan, endişe içinde yaşayan bir fare vardır. büyücü biri fareye acır ve onu bir kediye dönüştürür. fare, kedi olmaktan son derece mutlu olacağı yerde bu kez de köpekten korkmaya başlar. büyücü bu kez onu bir kaplana dönüştürür. kaplan olan fare, sevineceği yerde avcıdan korkmaya başlar. büyücü bakar ki, ne yaparsa yapsın farenin korkusunu yenmeye imkan yok. onu eski haline döndürür.. ve der ki ;"sen cesaretsiz ve korkak hayvansın. sende sadece bir farenin yüreği var. o yüzden ben sana yardım edemem."

ünlü yazar shakespeare, bu konuda şöyle diyor "insanların çoğu sevmekten korkuyor, kaybetmekten korktuğu için.düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için. konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.yaşlanmaktan korkuyor, gençliğin kıymetini bilmediği için. unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için. ve ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için.."

bir gün öleceğini bilmek düşüncesi gelince aklıma, yüzümde aptal bir sırıtış oluyor, çok heyecanlı bir film sahnesi izlemeden önceki o hissin yakını.
ne korkması, merak sadece.
hatta öldüğümde üstüme toprak atacaklarını düşünmek komik bile geliyor. öyle yatıyorsun kürekle atıyorlar toprağı.
pgdfsdhshsdh.

bilmemekten. ölümü anlayamamaktan, temellendirememekten.