melile_mi90 yazar profili

bana baktığında bir an ümitleniyorum,
o sessiz anlar, yarım gülüşler düşüyor aklıma.
yaşanmamış günlerin izi kalıyor içimde,
bir bakışla başlıyor her şey, susarak bitiriyorum yine.

başta verdiğin değerin izindeyim hâlâ,
bir bakışın yetti, susturdun her ihtimali.
varsa da hislerin, bana ulaşmıyor artık,
en çok da bu belirsizlik çürütüyor kalbimi.

sevmek sustuğum yerden büyüdü
adını koymadım, kalbim bildi
sana yer açtım, kendimi silmeden
seni sevdim… kendimden geçmeden

çiçeğim solmasın

hani, her şey olması gerektiği zamanda olurdu.
diğer yarım senden neden bu kadar uzak zamanda durur?
iki doğru insan neden yanlış zamanda birbirini bulur?

öylesine iyi gelmek için mi?
“neden?” deyip hayatı suçlamak için mi?
neydi bu büyülü şeyin ismi,
sevgi mi?

varsın, sen yokken de gökyüzü aymasın.
sessiz de konuşsa, anlarım ben, çiçeğim korkmasın.
ne derin acıdır bu,
bırak, büyü bozulmasın.

susarken de konuştuğumuz zaman anladım;
her gün yaklaştık birbirimize birer adım.
ateşe dokundum sana yaklaştıkça,
gözlerimi alamadım çekik gözlerine baktıkça.

dalıp gittim her seferinde,
susarken de konuştun benimle.
sessizliğimin sesi,
benim biricik dert ortağım.
çiçeğin solsa da kokusu sarsın etrafını.

rüzgâr usulca fısıldar adını geceden.
gül, ayrı kalabilir mi dikeninden?
arı memnun değilse çiçeğinden,
soluversin en ince yerinden.

benim her bakışımda saklı,
yorgun, bitkin, kaybolan bir rüzgâr gibi.
gözlerinde hapsolsam da,
umudumu hayallerimle alıp gidiyorum şimdi.

belki başka bir hayatta açar çiçek arısına…

ℳᥫ᭡.

öyle dertli dertli bakma gören olmaz
duman

baktığım yerde sen varsın,
biliyorum sende de aşk var, bırak aksın
cesaretsizliğin gölgesi
benim kalbimi her gün biraz daha eksiltiyor.

tükeniyorum.
sevdiğin şeylere dokununca
sanki sana dokunuyormuşum gibi
içim ürperiyor…

karşılıksız bir aşk bu,
yaktıkça bağlayan,
bağladıkça yoran.

belki imkânsız derler,
belki adımız yan yana yazılmaz.
ama sen bana şeffaflaştığın her anda
benim içim daha çok sana dokunur.

kaderin kuralları var,
ama kalbin yok.
ve biz
olmayız belki…
ruhum seni isterdi .

seni düşünmek güzel şey,
ümitli şey,
dünyanın en güzel sesinden
en güzel şarkıyı dinlemek gibi birşey...
fakat artık ümit yetmiyor bana,
ben artık şarkı dinlemek değil,
şarkı söylemek istiyorum...

…
seni de mutlu ederdi ilgim, bilirdim,
ama seni seven sıradan biriydim.
sessiz hüzünlerden sonra hep yanında uyurdum,
ve bil ki… sonunda senin için ölürdüm.

tesadüflerin getirdiği masum bir öykü
öyle ağır ki seni sevmenin yükü
kalan sevense giden hüzünlü
uyarmıştın beni ama
bozuldu mu büyü?

aklı beş karış havada

bazen düşünüyorum,
acaba aynı gökyüzüne mi bakıyoruz hâlâ?
sen de benim gibi
hiçbir yere varamayan umutları
valiz gibi taşıyor musun içinde?
şimdi önümde duruyorsun,
ışık gibisin,
ama ben karanlıkla uzlaşmış bir adamım artık.
sana sevgimi veririm,
ama gücümü değil belki.
içimde sevda hâlâ canlı,
ama ellerim çoktan nasır tuttu.
severim seni…
ama eskisi gibi taşıyamam.

çünkü bazı insanlar,
hayatımıza kalmak için değil,
bize bir duyguyu hatırlatmak için gelir.
ve onlar giderken bile,
bıraktıkları şarkı çalmaya devam eder.

o şarkı, şimdi ikisinin de içinde çalıyordu
aynı notalarda, farklı kalplerde.

duman - her şeyi yak

fiziksel olarak saçıma renkli parlak tokalar takmayı severim
duygusal olarak da iyi bir dinleyiciyim

v for vendetta


“bu maskenin ardında sadece etten ibaret bir şey yok. bu maskenin ardında bir fikir var… ve fikirler kurşun işlemez.”

bir şeyi iyi yapıyorsan ve iyi yaptığını düşünüyorsan o zaten görünür ortadadır . kimsenin gözüne sokmaya gerek kalmamalı. bu farkındalığın geri dönüşleri de güzel.

ℳᥫ᭡.

düşününce yazacammmm

belki de dalgalar savurmadan önce sörf yapmayı öğrenmeliydim.
böylelikle suyun altı, üstünden renkli olabilirdi.
gidenler memnun değillerse, yerinden geri dönebilirdi.

ℳᥫ᭡.