insan sevmezse ölür

bir şükrü erbaş şiiri. şöyledir efenim. insan sevmezse eve gelir demiş şair. insan sevmezse mezarını küçük düşürür demiş.

insan sevmezse ölür gider acıda durur sinema afişlerindeki çocuk eve küfürler büyütür bitmez cümledir kızlar tezgâhlarda hayal, berber aynalarının kartpostal dili yokluk, yatışmaz dışarılardır yenik bir akşam yürür şehre karakalem evlerden ara sokaklarda her gün bir cinayet kurulur babalar bastırılmış bir ihtilâl; olağan sularda anneler bedensiz nilüferlerdir insan sevmezse eve gelir gider aktarlara bakar yarasına biraz uzaklık basar küçük dükkânlarda uzun konuşur bin çeşit önlem geliştirir gökyüzü çoktan inmiştir yere zamansızdır seslerden üşür insan sevmezse mezarını küçük düşürür.

hayat; insansız hava aracı olamaz, diyor

sevmeyen insan yaşar mı ki

insan sevmezse ölmez, sevilmezse ölür. sevilmek için de sevmeli, anlayacağınız dolaylı da olsa sevmezsek ölürüz!

insan sevilmezse ölmez, sürünür.

sahiden ölür. kendimi bildim bileli sevgi saçıyorum. zaman zaman gram sevgi alamasam da bu böyle...

bir tırtıldım kelebek olma umudu olmadan kendi kozasında ölümü bekleyen. asla uçmayı hayal edemezdim. utanırdım herkesten, en çok da ellerimden utanırdım. delik deşik olurdu kimi zaman parmak uçlarım sanki kabahatimmiş gibi tip 1 diyabet olmam, bundan çok utanırdım saklardım ellerimi...

oysa bu hastalığı ben seçmemiştim.koskoca dünyada bir tek kendimden nefret ettim. herkese sevgiyle bakan gözlerimden, sonuna kadar açık cömert ellerimden, bir milyar odalı koca cihanı içine sığdıran, bir tek kendimi sıgdıramadığım yüreğimden, samimiyetimden, içtenligimdem nefret ettim.

medrese ve imam hatip yıllarımda kapalı sistem yaşadığım hayatım üniversiteye başlamamla kısmen nefes almıştı. bir arkadaşım vardı yanında asla on sekiz olamadığım... aradan iki yil geçtiği halde yirmi de olamadım. onun yanında daima on yedi yaşındaydım.

ellerimden utanmamamı o öğretti. ışığımdı bu dünyada, onu takip ederken kozamdan çıkıp uçtuğumu bile fark etmemiştim. onunla her günüm güzeldi, samimiydi...

fakirdik iliklerimize kadar ama sohbetlerimiz vardı dünyayı tekrar tekrar kurduğumuz. kolay degildi dünyayı baştan inşaa etmek. insan unutuyor diğer tüm dertlerini...

bir simidi paylaşmanın güzelliği vardi. o formunu korumalıydı. çünkü sinek sıklet olmak ihtimam isterdi. şimdi bakınca 1,70 boy, 55 kilo bir erkek bulmak, o formu korumak cidden efor ister.
...

o gitti gideli yıllar geçti. yokluğunda çok şey yaşadım, çok şey kaybettim. hic bilmezdim evvelden; ben güzel miyim yoksa çirkin miyim?
derdim değildi bu tip şeyler. benim keşfe çıktığım koskoca bir kainat, henüz öğrenmeye başladığım bir dünya vardı.

arzuladığım nice şeyi öğrenemeden öğrendim ki olduğum gibi güzel değilmişim. boyamak gerekirmiş beni; iyi de ben hic bilmem ki boya badana işlerini...
işte böyle böyle yitirdim onun kazandırdığı serçe kadar kırılgan özgüvenimi...
daha başka neler neler yaşadım ama anladım ki anne, baba, kardeşler sözde çok yakın arkadaşlar... meğer en gerçeği dostlukmuş...

tüm bu bocalama içinde gecen zamanda anladım ki, iyi bir insan bu marul kafa, çok ahım şahım bir şey değil ama olsun içinin güzelliği yeter.
seviyorum marul kafamı, seviyorum birbirine gurbetlik çeken ön dişlerimi, seviyorum poğaça yanaklarımı, seviyorum kedileri, köpekleri, ağaçları, herkesi her şeyi sevdigim gibi seviyorum kendimi...

kendimi sevmem için herkes gibi muhteşem bir arı da olmam gerekmiyor. çünkü kendini ve yaşamayı sevmeyen sevgi de veremiyor. sevemezse yavaş yavaş ölüyor. ben yaşamak ve her yere sevgi saçmak istiyorum.
kafa sözlük ahalisi, sizleri de seviyorum iyi ki varsınız.

ölmezse de yaşamış da sayılmaz.

psikopatlar hariç doğru bilgi.

aslında sevdikçe ufak ufak ölüyoruzdur belki de. sevdikçe bağımlı oluyor ve azar azar tükeniyoruzdur. ya sevgi öldürüyorsa?

bence insanlar sevilmezse ölür

aksine.
sevince ölür.

sevse de sevmese de insan ölür. en kötü insanın bile sevdiği bir şey vardır. şeytan bile günahı sever mesela…

her insan da yaşamaz zaten.

bin kerede ölmek değil mi zaten ?

keşke bi buton olsa da başlıkla beraber yazan herkesi tek seferde blocklabilsek olmuyo böyle.

sevmezse değil, sevildiğini sanınca ölür.

yalnız sevmezse derken sadece karşı cinse duyulan bir sevgiden bahsediyorsak bunun çok da tutarlı olmadığını düşünüyorum zira insanı insan yapan, evrende bir anlam ifade ettiğine inanması. bunun için de evrenle bağ kurması gerekiyor.

bitkileri, hayvanları.. sevmeyen hatta nefret ediyorum diyen bir insanın başka bir insanı "çok" sevdiğini iddia etmesine gram inanmıyorum.

sevgi ile şehvet farklı iki duygu.

ne yazık ki evet

peki ya sevilmezse?