merveben yazar profili

kendi adıma konuşmak gerekirse bazı kelimelerin veya kalıpların türkçe karşılığı olmamasından dolayı ya da günlük hayatta çok fazla maruz kaldığım için kelimenin türkçe anlamını unuttuğumdan dolayı ingilizcesini kullanıyorum. öyle çoğu kişinin düşündüğü gibi havalı olmakla herhangi bir alakası yok yani.

agatha christie. birkaç kitabı hariç neredeyse tüm seri var.

feridun düzağaç. bul beni.

her şeye rağmen gülümse!!!!!

günlerden cumartesi... ben işteyim... tercih tanıtım günleri yok olsun lütfen.

ikisi mutlaka daha yakındır, her şeyden en son üçüncünün haberi olur

sınırını bilmeden içip milletin gecesini mahveden o kişi... içtiğiniz içkiden de bir şey anlamıyorsunuz onun yüzünden.

insanlara bu kadar takılma diye diye şu anda ülkede doğru düzgün türkçe konuşan kalmadı. konuştuğu dilin bilgisini 12 yıl boyunca okullarda görüp hala öğrenemeyen varsa sorun bunu öğrenemeyen insanlardadır.

10 tl

gecenin bir köründe evin içinden gelen seslere uyanıp, kapının hareket ettiğini gördüyseniz karanlığın içine doğru yürümek yerine ya ışığı açıp kapıdan şöyle bir bakının ya da hiçbir şey olmamış gibi uyuyun.

don't judge a book by it's cover.

resim... gerçi artık boya fiyatlarına yetişemediğim için resim yapmayı da bıraktık. eskiden en çok para harcadığım hobi diyelim.

herkes aynı şeye inanmak zorunda değil dolayısı ile herkes istediğini yapmakta, istediğini yiyip içmekte özgür. ben bir sorun göremiyorum bu durumda.

huzursuzluğun kitabı- fernando pessoa

utancımdan fenalık geçirdim izlerken. hastanedeyim şu an iyiyim merak etmeyin.

benimdir. o zamanlar çok üzülürdüm, nedenini düşünürdüm. şimdi ise bugünkü ben olmamın sebebinin bu durum olduğunu bildiğim için iyi ki böyle olmuş diyorum. biraz erken olgunlaşıyor insan o kadar, gerisi çok önemli değil.

bu arada herkes sevmekten/sevilmekten korkar yazmış tanımda ama böyle bir durum söz konusu değil. en azından benim için. hayatımda her zaman açık olan ne varsa onu kapatmak için uğraşmışımdır. bu yüzden sevgiden de asla korkmam, sevilmekten de.

hayat bazı şeylerden korkarak yaşamak için çok kısa.
yaşayın.

küçükken teyzem bana ''merviş'' derdi. neyse ki artık aştık onu artık ''mero'' diyor...

lise 2'de şemsiye fobimin başlamasına sebep olan o anı..

o zamanlar okulumuz yıkılmış ve yerine başka bir okulda ders gördüğümüz için öğlenci olarak gidiyoruz. haliyle çıkışımız 7-7.30 civarında. bir kış günü okuldan çıktım ama hava nasıl fırtınalı nasıl yağmurlu, zaten 40 kilo bir şeyim yolda yürüyemiyorum. kaldırım kenarlarında, yollarda hep kırılan uçan şemsiyeler var. benim de minibüse binebilmek için hem köprü altından geçmem hem de köprünün dibindeki dört yol ağzını atlatmam gerekiyor. e tabi bilirsiniz o havalarda köprü altları, dört yollar inanılmaz rüzgarlı olur. neyse köprünün altından tam çıkmışım, yüzüme doğru bir rüzgar esti ki bir adım geriye gidip 1-2 saniye duraksadım. tam devam edeyim derken karşıdan gelen bir adamın (aramızda yaklaşık 30-40m olduğunu belirtmek isterim) şemsiyesi elinden uçtu ve ben daha ne olduğunu anlamadan şemsiyenin en üst tarafındaki o çıkıntısı benim gözüme girdi. evet gerçekten gözüme girdi. şemsiye yere düşünce durumu idrak edebilmeyi başardım ve elimle gözümü tutmaya başladım. o sırada adam gelip ''iyi misin'' diye sordu. gözüne şemsiye girmiş birisi olarak ''iyiyim ya bir şeyim yok'' diyorum, bir yandan ağlıyorum acıdan. adam özür diledi birkaç kez ama onun da hatası değil adam ne yapsın şemsiye durmuyor ki insanların elinde.

sonra hiçbir şey olmamış gibi eve gittim annem gözüme bir baktı kıpkırmızı olmuş. bir telaşla ''noldu'' dedi, anlattığım zaman da gülmeye başlayıp ''ay ben de bir şey oldu sandım yaa'' deyip gitti yanımdan. e anne bir şey oldu zaten?!?!?!!? o gün bu gündür şemsiye fobim var, fırtına olmasa bile dışarıdayken şemsiye taşıyan birisinden uzak durmaya çalışıyorum her seferinde.

eskiya dunyaya hukumdar olmaz.. aynen oyle.

barış diye düşünüyorum.