müstakbel_ben yazar profili

unutmak diye bir şey yoktur.
aslında kimse unutmaz .
umursayıp umursamamak diye bir tercih vardır sadece.

cehennemdeki ızdıraptan sonra arafa şükretmek , arafın belirsizliklerden delirip ve sabırla imtihan edilip cennetle ödüllendirilmek.

belkide mahallelerden bahsetmeliyiz biraz.
hani eskiden sokaklarında çocukların gülüşüp eğlendiği , cırladığı ve yakan topla bir kaç can kaybettiği mahalleler . hatta yaşlı teyzeler , o gülüşmelere ve bağırmalara dayanamayıp camları kapıları örterdi. şimdiyse aynı teyzeler bomboş parklara oturup aynı sesleri duymayı umut ediyorlar.

başkasının işlediği günahları düşünüp kalbimizden o kişiye karşı merhamet duygusunu silmek , günahlarımıza yenisini eklemekten başka bir şey değil. ve tabi sırf günah eklememek için merhamet duygusunu kalpte bırakmakta ilkinden daha fena bir durum.

belki de en üzücü şey : yaşanması için dualar ettiğin, henüz o güne güneş doğamadan heyecanla uyandığın günün zaman geçtikçe yüzünde sadece bir tebessüm bırakmasıdır.
o güzel günden kalan aşk kokusu ve dudaklarındaki tadı , sadece hatırlandıkça ve düşünmek istendikçe gelen bir tebessüme dönüşür.
kalbi en çok kıran şey budur belki.
söylesene .
nasıl olurda bir tebessüm insana acı verir?
demek ki ben seni, gülümsediğin her an öpüyorum.

fark ettim ki yalan , ya söylediğin kişinin doğruyu hak ettiğini düşünmediğinden
ya da doğrunun o kişiyi acıtmasını istemediğinden söylenir.
ikisi de uç noktalarda yaşanan hisler ve ikisinin de sonucu aynı .
benim yalanlarımın ise en kötü tarafı:
hangi sebepten yalan söylediğimi bilmiyor olmam.
ben , iki uçta da değilim .
arafta kalmanın bir yolu da bu olsa gerek .

dün gördüğüm bütün bir haldeki kara bulutlar parçalara ayrılmıştı bugün. sanki gökyüzünün kalbi kırılmıştı. yeryüzüyse bundan hoşnut bir halde parçalanmış bulutların arasından süzülen güneş ışıklarının tadını çıkarıyordu.

dilimden dökülenlere doğru deme
haklı çıkarma sözlerimi
haklı çıkmak , mutlu etmez beni
diğerleri gibi.

bayram günlerinde evlerin ışıklarına baksana
ne kadar da az sıradan günlere kıyasla
çünkü toplanmışlar tek bir ışık altında
hiç ışık yanmayan dairelerse
belli ki misafir olmuşlar başka ışıklar altında
bu güzellikler arasında en acı olanı da
tek bir odada yanan loş ışıktır
loş ışık altında kapanan gözlerin yalnızlığı böyle günlerde anlaşılır.
o gözlerden de yalnız olduğum ise bu sözleri yazmamdan anlaşılır.

bulutların arasından o güzel tepeciğe düşen ışık süzmesi ne de kutsaldır.
orda bulunan insansa ya o tepecik gibi kutsal ya da şansız.
her ne olursa olsun o insan diğerlerinden farklıdır.
ya kutsallığıyla ya da şanssızlığıyla.

bazı kadınlar vardır ya hani yüzünden hayatın bütün acısını hissettiğin. burun hatlarından ve alt dudak yapısından eski güzelliğini hissettiğin. yorgunluğun bile cuk oturduğu , onunlayken bütün yüklerini hissetmeksizin yaşadığın kadınlar . işte o kadınlardan biri benim annem.

aslında her insanın vicdanı vardır . bazılarında bir gümbürtü kopar , bazılarında sinek vızıltısı işitilir.
önemli olan sesin yüksekliği değil dinlemek isteyen bir kalbin olmasıdır.
bazen bir sinek vızıltısı gümbürtüye , bir gümbürtüde sinek vızıltısına döner.

son yudum alkol
yarı uykulu bir halde yatağımda uzanırken bir yandan da defterime kalbimden dökülen bu cümleleri geçiriyorum. uyumam lazım evet çok iş var yapılması gereken .hele ki bütün gün düşünceler seni yormuşsa daha da bir uyumak istersin .sanki yarın yine aynı şeyler olmayacakmış gibi gelir ya da öyle düşünmek istersin .
uyukuya dalmak uzun , uyumak kısa ne saçma bir döngüdür aslında .
ve de ne kadar güzeldir gözlerin açılıp açılıp kapanırken sarhoş düşüncelere boğulmak .
o düşüncelerin hiçbirini anlatamazsın, hatırlamazsın da zaten.
bir kaç şişeden sonra kadehte kalan son yudum alkol gibidirler.
alır ve sızarsın .