ne zaman gitti tren yazar profili

insanlar dijital fotoğraflara benziyor. yakinlastikca piksellesiyor, ya da uzaklaştıkça netliği bozuluyor.

mutlu olduğum anlar;

5 yaşımda oyuncak ütü alınmıştı.

7 yaşında bembeyaz bir ilkbahar güneşinde okuldan çıkıp tek başıma eve gelmiştim.

12 yaşımda bir cuma öğleden sonrası pencereden iceriye dolan kış güneşi eşliğinde jules verne okumuştum.

lise stajinda maaş alınca caminin önünden korsan kitap ve kaset alırdım.

universite'nin ilk yılında yurt mescidinde öğlen namazını kılıp secdede ağlamıştım.

göreve ilk başladığımda güzelbahçe sahilinde denize karşı sigara içmiştim.

doğumdan sonra uyandırma odasında hayatımın en güzel uykusunu uyumuştum.

evin kredisi bittiğinde kendime altın yüzük ve bileklik almıştım.

ilk kez yalnız başıma istanbul'a gidip vapurda sadece galata kulesini izleyerek içimden avaz avaz şarkı söylemiştim.

kız kulesine bakarak kahve içmiştim.



ne katıldığım ilk doğumgünü ne ilk öpüşme ne doğum masasında "işte bak bu senin çocuğun" dedikleri anlar ne çocukların bana sarıldığı dersler ne de bir başkası.gerçekten ama gerçekten huzur dolu bir mutluluk yaşadığım anların hepsinde hep yalnızdım. insan demek hep beklenti hep sorumluluk. insan demek kimi zaman yetersizlik kimi zaman kendinden, kendi duygularından şüphe. insan demek kimi zaman fedakarlık kimi zaman sabır kimi zaman öğrenilmiş çaresizlik kimi zaman toplum kuralları kimi zaman aidiyet ihtiyaci.

sevmeyi biliyorum. karşılıksız sevmeyi, güvenmeyi, işbirliği yapmayı, fedakarlığı ya da sabırlı olmayı gerçekten biliyorum. yine de mutluluk hep yalnızlık sokağımdan geciyor. bilmem ki rotayı doğru mu hesaplıyor?

eskiden ne bulursa biriktiren ben, şimdi
yasadigim mutlu anlari bile hafızamda tutmaya çalışmıyorum. benim için geçmiş üzücüdür. güzelse bittiği için, kötüyse yaşandığı için.

herkesi aynı anda mutlu etmeye çalışan ve beklentileri karşılamayı misyon haline getiren insanlardır. insanları olduğu gibi kabul etmeye çalışırken kimsenin onu olduğu gibi kabul edemediği insanlardır. benimdir.

başkaları suya taş atsa "ayy, ne güzel attın öyle !!" diye övüp göklere cikarirken kendim çöle piramit diksem "bence daha büyük olabilirdi hem ne var bunda ya, zaten görevim." diyerek bosveriyorum. hep yapmam gereken daha önemli ve ulvi işler olması gerekiyormuş ama ben bir türlü doğru ve güzel şeyler yapamiyormusum gibi hissediyorum. sanki herkes bana katlaniyormus gibi goruyorum. zaman içinde bunun bana ciddi zararlarını görmeye başladım. işte bu yüzden oturdum kendi kendimle büyük kavgalar , dövüşler sonunda bir anlaşma yaptım.
kendimle ilgili tek bir hedefim var. kendimi sevmek. bunu hiç unutmadan her gün ve her koşulda yapmak. kendime değer vermek.
bugün bu hedefimi gerçekleştirmek için epey yol aldım. mesela sözlükte yazar olmanın bana ne kadar iyi geldiği konusunda kendime brifing verdim. kimse benden bir şey istemediği halde evdeki artik yünleri değerlendirmek için ne kadar güzel bir kırlent ördüğüm konusunda kendi yanaklarımı okşadım. geçtiğimiz yıl örüp hediye ettiğim yastıklar sayesinde bir sünneti yaşattığımı hatırlayıp aynadaki yansimama gülümsedim. doğan cuceloglu'nun bir podcastini dinleyip kendi etki alanımda yaptıklarım konusunda kendimi değerlendirdim. basardigima kendimi ikna ettim, alnımdan öpüp madalya taktim. her an bir şey üretmek her an bir şey başarmak zorunda olmadığımı, çevremdekileri guldurdugum kadar ruhumunda gülmeye ihtiyacı olduğu konusunda beynimi yıkadım. mutlu görünen bir evliligi ve sorunsuz çocukları eşimin tek başına meydana getirmediğini defalarca tekrarladım. uykusuz geçen geceler , doğrusunu bilip ama huzur bozan olmamak için yutulan sözlerin yarisindan çoğunun bana ait olduğunu tesbih çeker gibi söyledim de söyledim.
çok şükür. bugün kendimi seviyorum. yaptığım tüm hatalara, tanıdığım tüm yanlış insanlara, verdiğim iyi ya da kötü tüm kararlara rağmen kendimi seviyorum. kim hakkımda ne düşünürse düşünsün ben böyle olmayı seviyorum.

gülüyorum, kahkaha atıyorum , gezip tozuyorum, alışveriş yapıyorum, görev ve sorumluluklarımla ilgileniyorum, şükrediyorum tövbe ediyorum ama hep bir boşluk hissi. o ne olduğunu gerçekten bulamadığım anlık bir kalp çarpıntısı. derin bir nefes alıp verme ve hayata kaldigi yerden devam etmek için daha çok çaba sarfetme. yaptığı yaramazlık yüzünden akşama annesinin babasına şikayet edeceğini bilen çocuğun gün boyu yaşadığı huzursuzluk gibi.

havası ile kızına güven olmayan bu şehirde birisi gevrek fırının ağzını açmış ta biz de kabarmış boyoz misali şişmiş kalmış gibiyiz. zaten tam kapanma var diye ne çeşme yapabildik ne alaçatı hepimiz sinirden birazdan içindeki çikolatayı akıtacak bomba gibiyiz. baktık zaman geçmiyor, kendimizi bahar temizliğine verdik,
klorak ile ev temizliyoruz ama mutfağın bangosunda kurumuş domat lekeleri çıkmadığı için asfalyalarimizda attı atacak. allah'tan balkonu yikamistik da biraz çiğdem citleyip vakit öldürüyoruz.
tanım: nisan yagmurlarini mayıs ayının sonuna saklamış şehrin hava durumu.

dönüp dolaşıp her defasında aynı yere geliyorum. geldiğim yerde yalniz yapayalnizim.