noir yazar profili

“ben yalnızca yıldızların altında uyumak istedim.
sabah ışığında uyanmak istedim.
bundan başka yalnızca halsiz dolaştım.
ama böyle yaşayamazdım. gerçekler güzeldir.”

şahsen hiç öyle işlerim yok. ciddi bir ilişkim olduğunda asla başkasına bakmam bile. bence herkesi genellememeli, ha yapan da vardır elbette ama masum olanları göz ardı etmemeli.

ülkemiz için ise bu hep vardı zaten. sadece görünür değildi.

arkadaş zoruyla bu akşam şevval sam konserine gideceğim. hiç tarzım değil, kulaklarıma üzülüyorum. yarın sabah işe nasıl gideceğimi sorguluyorum.

aralık’ta doğum günüm olduğu için ayrı severim bu zamanları. kimisi için mutluluk, kimisi içinse hüzün zamanlarıdır, belki kimimizi üzüyordur. insanız işte.

her ne kadar yazları sevsem de kış ayında doğan insanın bir yanı da kış çocuğu olarak devam ediyormuş sözlük.

benim lise buralardaydı. dolayısıyla otobüsle gelip giderdim, otobüsle de en az 10 dakika her gün otogarda beklerdik. bir gün ders bitiminde eve dönüyordum. çok acıktım ama nasıl açım, anlatamam. harçlığımla da okulda hoşlandığım kıza tost ısmarlamıştım. insan hiç değişmiyor anlaşılan. swh neyse kız tostu yedi, onu gülümserken görünce ben de sevindim. neyse işte ders çıkışı kent kartı basıp otobüse bindim, otogarda durduk her zaman olduğu gibi. ben de inip hamburger falan atıştırmalık bir şeyler aradım ama yoktu. sağa sola gidiyorum, diyorum bu şehrin otogarında nasıl yiyecek bir şey olmaz? öyle keyfim kaçmıştı ki. o gün yaşadığım açlığı hatırlatır burası bana. swh

yıllar sonra doğu görevimden dönerken bir sebeple kullandım bu otogarı, yani 3-4 yıl evveldi. görünce duygulanacağım aklıma gelmezdi. öyle de anısı vardır bende. uzun uzun baktım, öyle bir değişiklik yoktu. lise yıllarımı hatırladım, mutlu da oldum.

semicenk feat doğu swag şarkısı.

başıma gelmişti sanırım. zaten çok yeteneğimin olmadığı bir konuda ebeveynlerim “noirciğim bunu abartma sakın, hobi olarak yap. büyüyünce avukat olursun” derlerdi. swh istediklerini tabii ki yapmadım ama bunu demeyen ebeveyn yok bence. sevmediğim bir mesleğe yöneltme konusunda çok üzerime geldiklerini anımsıyorum mesela, doğru değil.

bu sabah buz tutmuş araç camını temizlerken tüm hüzün, yerini derin düşüncelere bıraktı.

bugün öğle arasından sonra bir bankanın dış kapısının önünde bekliyordum, kimse yoktu. birkaç dakika sonra arkamda başkaları da sıraya geçtiler. bankanın açılmasına birkaç dakika kala hemen arkamdaki 60 yaşlarındaki bir hanımefendinin önüme geçmeye çalıştığını fark ettim. telefonda evrak falan okurken bir yandan da olanın farkındayım, belli etmiyorum. bekleyeyim bakalım ne yapacak dedim içimden. hanımefendi hiç çekinmedi ve önüme geçti, banka açılınca da bir koşturması vardı ki gerçekten hayret ettim. hiçbir şey demedim, sessizce baktım yüzüne. kimliğindeki sayıları bile elleri titreyerek yazıyordu, çok insani bir şey bu hastalık ama ahlak yok bazılarında. ve onların seviyesine düşmemek için hakkımdan feragat ediyorum bazen bu ülkede. canımı sıkan tek husus ise aptal zannedilmek. oysa değilim, sadece ahlaksız insanları uyarmak bir şey kazandırmıyor.

amblemi “arı” olan parfüm markası. daha önce kraliyet ailesine de özel koku hazırlamışlardır.

sonucunda bilimsel olarak dünyadaki gibi çürüme olmaz muhtemelen. ama cesetler bir zaman sonra yanıp toz da olabilir.

“bülbüller bizi eğlendirmek için şarkı söylemek dışında bir şey yapmaz. insanların bahçelerindeki bitkileri yemezler, mısır ambarlarına yuvalanmazlar, tek yaptıkları iş bize içlerini dökmektir. işte bu yüzden bülbülleri öldürmek günahtır.”

kadın versiyonu ile başıma gelen durum.
en son biriyle tanıştım, hoşlandım da. yükseldim ama belli etmiyordum muhtemelen. romantik bir yemek yemek istedik. ardından restauranta girmek için sırada bekledik yarım saate yakın... arada tebessüm ediyorum, sarılıyorum, saçlarını kokluyorum falan ama bu durumun ne kadar romantik olabileceğini sorguladım içten içe. sonra saçlarına parfüm sıktığını söyledi kendisi. gülümsedim, dudaklarıma baktı. “perfect” dedim. ikimizin de aklı karıncalandı sanki, o enerjiyi aldım. neyse biraz dikkatimi dağıttım, başka şeyler düşündüm. içeri girdik. yemekte de hâlâ sessizce gülmeye devam etti kendisi. çat pat olan ingilizcemle no don't laugh dedim, nafile. sonra gece öpüşürken bana aşık olduğunu söylemez mi, afalladım kaldım. tabii sonu birkaç gecelik faciayla bitti, facia dediğime bakmayın. güzeldi. “en az 2500 kilometre uzaklıkla mesafe ilişkimiz iç açıcı olamaz ama” dediğimde beni anladı sağ olsun. yani bence onun bana duyduğu şey aşk değil de o anlık yükselmelerdi fakat kırmak istemedim. swh

aradan bir süre geçti, bana mesaj atmış: “hâlâ sevgilin yoksa gelsene” diyor, öyle de özel hayatıma saygılı. neyse çok güldüm, umarım ağlamam.

(bkz: seks anında söylenen ilginç şeyler)

2-2 berabere biten maç. denecek bir şey yok, bu yıl çok keyifsiziz.

allah akıl fikir versin, dediğim hanımefendidir. cinsiyetçilik yaptığım düşünülmesin. direksiyon sınavlarında sık sık görev almaktayım. bizim de ayağımızın altında debriyaj, fren, gaz bulunmakta. buradaki sınav başkanı olan hocamızın tutumunu irdeledim haklı olarak. “tehlike” sezdiği an, öğrenciyi direkt bırakma hakkı var iken kazaya doğru gitmeyi borç bilmiş sanki. oysa risk almamak gerek, öğrenci çalışsın ve bir ay sonra tekrar gelsin.

türkiye ligi işte. dediğimize geldi olay. daha başkasının hesabı üzerinden iddaa oynayan kaç kişi var, kim bilir. ha bir de ankaragücü’nün bir takımla olan karşılaşması anlaşmalı şekilde 1-1 bitmiş. demin ntv kanalında izledim. swh başka ülke olsa yer yerinden oynamıştı, bizde sıradanmış gibi karşılanması beni şaşırtıyor bazen.

ne güzel, aşık olduğunuz insanlasınız öyleyse. gözlerine bakıyorsunuz. kıymetini bilmeli. kaybetmeden sarılmalı. insan bazen bazı zamanları arıyor, o yıllarının aslında en mutlu anları olduğunu çok çok zaman sonra idrak ediyor. belki de bugünler en iyi günlerdir, unutmamalı.

bir meslektaşıma denmişti bu. beni çalıştığım yerde genellikle sevdiklerini duyuyorum, ne kadar doğru bilmem. genellikle kaosa girmeden tatlı dille çok mesafeli şekilde idare ediyorum insanları ama bazıları daha ketum ve sert davranabiliyor karşısındakine, belki de başkaları kadar sabırlı değillerdir yeterince. aynı işi yapsam da bu farkı görebiliyorum. açıkçası bilemiyorum, herkes kendisine göre haklıdır ama böyle tepkisel cümleler hoş olmuyor. kimseye denmemeli.

iznik gölü’nü fotoğraflayan bir belediye görevlisi tarafından tesadüfen 2014 yılında fark edilmiş olan bazilika. düşünsenize dalışla değil, bir fotoğraf sayesinde keşfedilmesi çok ilginçtir.

yapının tarihi m.s. 390–400’lü yıllara, yani yaklaşık 1600 yıl öncesine gidiyor. büyük ihtimalle aziz neophytos adına yapılmış bir bazilikaymış. ve deprem sebebiyle yıllar öncesi sular altında kaldığı söyleniyor.

unesco ve kültür bakanlığı, burayı dünyada ilk kez tamamen su altında sergilenen bir arkeoloji müzesine dönüştürme planı yapmakta. dev, estetik bir sanat eserine tanıklık ediyoruz. gerçekten hayranlık uyandırıyor.