noir yazar profili

duman şarkısı. seni kendime sakladım albümünü dinlerken loopa aldım istemsizce.

bir gün böyle birine rastlarsam dizlerine yatıp dinlenmek istiyorum. “öyle zor yollardan geldim ki sana, belki sen de öyle yollardan geldin bana” diyebilirim.

takılmak değil ama ders almak gerekir. her yaşanan tecrübedir esasen, bu da insanı büyütür. o denli anımsayacak kadar tecrübeli olabilmeli diye düşünüyorum.

redhouse.

yapana saygı duyarım ama ben dövme, piercing türevi şeyler sevmiyorum. çok uçlarda yaşıyormuş izlenimi verdiğinden sanırım, itiyor beni.

dedem ve babam askerdi. birisi hava, diğeri ise karacı astsubayıydı. disiplin ve kuralların ön planda olduğu aileden gelen biri olarak şöyle söyleyeyim. siz vatanınız için yaptığınız bu kıymetli vazife sırasında o zimmeti kaybedemezsiniz. buna hakkınız yok en başta. bu hem vatanı hem de o bölüğü, en başta kendinizi tehlikeye atmaktır.

müeyyidesi ise direkt hapse girmektir ve askerlik süreniz uzar. vaktinde dönmeyi unutun. asla dönemezsiniz hemen, en azından 6 ay kesin uzar ama tabii hapiste… tek kişilik ve en ıssız olan yere verirler sizi. yemek haricinde ısıtıcı bile bulamayabilirsiniz, oradakilerin insafına kalmış gerisi. ki size şefkat göstermelerini beklemeyin, askerlikte çok keskin kurallar vardır ve aslında olması gerekendir bunlar.

sigara sağlığa zararlıdır. hiç iyi bir şey değildir. kamu spotumuzu yerleştirelim.

yay burcu olmaktır. aynı zamanda yaşı söylerken hep bir kaos oluşur.

yükseldiğim anda bana “i want you to be brave” diye fısıldayanı gördüm ama böylesini hiç duymamıştım. allah başka dertler vermesin. swh

merak etmeyin, adı listede olmayanlar da başkasının kimliğiyle oynamıştır muhtemelen. neresinden tutsanız rezalet bir olay.

berbat bi’ durumdur. kaskonuzla çekiciyi çağırırsınız güzelce, sanayiye doğru yardırırsınız. aracın elektriği de bir güzel resetlenirse içinizden ayrı küfürler edersiniz. saati mi ayarlarsınız, tarihi mi, saçma sapan işlerdir bunlar.

sanırım son iki haftada başıma gelmeyecek her şey bir anda topluca geldi. imdat diye bağırmak istiyorum. allah’ım duy beni. üzerimde dolaşmakta olan laneti alsan yeter.

p.s: benim durum, arabada yarım saat randevu saati beklerken telefon şarj ettiğim sırada gerçekleşmiştir. swh

sorun değil, ben de sayamıyorum zaten. anlaşırız, beni bulsun yeter ki. kendisine hemen şöyle sesleneyim:

merhaba canım, sözlüğe hoş geldin. bu delikanlılardan seni rahatsız eden olursa hemen gelip bana söylüyorsun, ben de onların kulaklarını çekiyorum. bunlar biraz abazandırlar, kusurlarına bakmayacaksın artık. kendine iyi bak. öpüyorum yanağının dudağına yakın yarısından.

bu maça biraz göz gezdirdim de bariz şike vibeı alıyorum. hakem demek ki kocaeli için oynadı. günahı boynuna artık, güven falan yok. sadece babam için üzüldüm. o galatasaraylı, kaybettiklerinde içerliyor. kıyamıyorum ona. swh

şampanya patlatırken açılmalık şarkı.

(bkz: kuzey denizi)
rotterdam kıyılarında bir kere yüzdüm. aşırı soğuk. ki ben yaz-kış soğuk suyla duş alan biriyim, ona rağmen titrediğimi hissettim.

umarım yoktur. çünkü benim için bu bir hayal kırıklığı olur.

bundan 100 yıl sonra gelmiş olur mu, çok merak ettiğim evlilik türü. insanlar sevdiğiyle evlenebilmeli sadece.

korkunç hastalık.

geçen haftalarda inanılmaz derecede keyfimi kaçırdı. üniversite hastanesinde gözlük numaramı yazdırmak istedim. asistan doktor demez mi “göz tansiyonunuz var, genetik mi?” falan filan. tabii ailede gözlük kullanan var ama tansiyonu olanı hiç duymamıştım. neyse araştırdığım iyi-özel bir hastaneye randevu aldım, üniversiteden farklı olarak detaylı testler yaptılar. glokom başlangıcı yokmuş. ama her altı ayda bir muhakkak gelip muayene olmam gerektiğini söyledi doktor. içim rahatladı.

dipnot: korneanız ekstra kalınsa (benim öyleymiş) göz tansiyonu yüksek çıkabiliyormuş. fakat detaylı testlerle muayene olmakta yarar var. sinsi bir hastalık bu. adını ilk kez bu şekilde duydum.

semicenk sayesinde instagram’da dinledim bu şarkıyı. şarkı arabesk yönüyle hiç tarzım olmasa da kardeşim güzel söylemiş.

hayatım boyunca bir kere yaşamıştım bu belirtileri. belki umudunu kaybetmiş arkadaşlar için de aydınlık bir hava verir bu yazacaklarım… yani depresyonun bendeki versiyonu tüm gün uyumak üzerine kuruluydu. depresyon mu, emin değilim. işe zor giderdim, eve geldiğim gibi de saatlerce uyurdum. bu durum birkaç ay sürdü. sonra bir silkeledim kendimi. o aydınlanma da bana nasıl geldi hatırlamıyorum. işe başlamadan önce yaşadığım maddi zorlukları düşündüm, artık işim olduğunu hatırlattım kendime. şımarık bir çocuk olduğumu ve başardığım şeyler için şükretmediğimi fark ettim. insanoğlu bazen çok doyumsuz mu desem… kendime kızdım. baştan başladım, bazen düştüm de. o yüzden hayatta hiçbir şey çözülmez değildir. önce inanmalı, sağlık olsun. hayat hiçbir şey için yıpranmaya değmiyor. hayat kısa aslında, ölüm var. kendinizi sevin, sarılın, mutlu edin. zaten sonrası gelecektir. ama asla bencil olmayın, dua edin, insanları sevin. keza çevrenizi de mutlu edeceksiniz.

burayı okuyan arkadaşlar için de umut vermek istedim. iyi akşamlar efenim.