unutulmak

bir yaşamın, o yaşamın anılarının, düşüncelerinin, yaşadığı zorlukların ve başarılarının, bir başka kişinin zihninde artık yer etmemesi durumudur. çoğu zaman ölmek korkutmaz insanı, unutulmak korkutur, yani bir kişinin düşüncelerinde ölüp artık var olmamak incitir.

--- alıntı ---
bütünüyle unutulmaya kimsenin gücü yetmiyor. bir duvarda iki satır yazı, bir albümde soluk bir resim, bir hafızada silik bir hayal olarak kalıyor istemese de. bütünüyle unutulmak gibi acıklı bir oyuna kimsenin yüreği dayanamıyor.

unutulmayı düşününce insanın yüreğinde ince bir sızı oluşuyor. sanırım hepimiz iz bırakmak, hatırlanmak, bir şekilde yaşatılmak istiyoruz.

unutmak kadar doğal bir şeydir. dramatize etmeye gerek yoktur.

mükemmel işler başarmadıkça maksimum 1 asır hatırlanacağımız zamanlardayız.

var olmanın bir sonucudur

eğer telefon çalmıyorsa kapıya gelen giden yoksa dışarıda selam veren kalmadıysa insanlar sizden uzaklaşmak çabasındaysa geceler gündüzleri 2'ye 3'e çarpıyorsa unutulmak yolunu tepmişsin demektir.
mezara girmeden kimsenin bilmediği, tanımadığı, istemediği olmuşsundur. tek çare bu boşluktan kurtulmayı beklemektir.
unutulmaktır artık kaderinin istikameti. unutulmak bir gün biter, ismini unuttuğun zamandır yolun sonu.

unutuyoruz, unutuluyoruz. her şey geçmişe karışıyor ve biz içinde sessizce boğuluyoruz. kaybolmak gibi ama kimse senin yokluğunu farketmeden geçip gidiyor, saatler geçiyor aradan ama seni arayan kimse olmuyor. varolmayan bir ülkenin zavallı insanlarından biriymiş gibi bazen bekliyorsun birinin adını anmasını. kimse konuşmuyor, kimse yok sadece sen varsın. masanın başında tek başına oturup yemek yiyorsun, bir yandan kalabalık ortamlara dair bir özlem içinde bir yandan da böyle iyi demekle kalıyorsun işte. kimsenin duymadığı, kimsenin görmediği bir evde ölü bulunuyorsun. yıllar önce ölmüşsün fakat seni şu anda buluyorlar, çürümüş kokuşmuş berbat halde. ölümün sessizliğiyle ruhun kayıplara karışıyor.

unutulmak her zaman hoşuma giderdi , insanlar beni unutsa ne olacak diyordum. bugün çok önemsediğim biri tarafından unutulduğumu gördüm. meğer umursamayan ben paramparça olabiliyormuş.

kalbimde melhemi bulunmayan yaralar açtı, onun artık beni unutması...

ne çılgın gecelerimiz olduydu oysa... bir gecede, 3-4-5 kere... erkekliğime bok sürdürmemek için yeter artık diyemezdim...

evet, o vefasızın adı panik atak...

ne zamandır gelmiyor, hayır beni unutmadığını biliyorum, ben unutulacak bir erkek miyim?

eski bir panik atak müptelası olarak, bu wow dedirtecek kadar etkileyici lakin lanet olası şey ota boka tetiklenirdi biliyor musunuz?

hiçbir duyguyla paylaşamaz, hemen kıskanırdı beni.

meselam:

ilk buluşma: sıçtınız.
planlı ilk sevişme: sıçtınız.
kötü haber: sıçtınız.
sosyal nahoşluklar: sıçtınız.
kalabalık içinde tek kalma: sıçtınız.
her nevi protokol: sıçtınız.
korku filmleri: sıçtınız.

gel insafsız, ah kitapsız, yanıyorum arzularınla...

değer verdiğim bir insan tarafından başıma geldiğinde üzücü olan durumdur.
onca konuşulan konu, yaşanan anılar sanki hiç var olmamış gibi uçup gitmiştir.
sanki hayat rüzgar gibi herkesi savurmuş farklı noktalara, kimsenin hayatı birbiriyle kesişmemiş gibi.

oysa anıları biriktirirken hiç unutmayacağımızı, unutulmayacağımızı sanarız. sonra bir bakarız ki; sadece buruk bir gülümsemeyle anımsadığımız günler kalmıştır geriye.

bir fiil.

unutulmak bence, unutanı da unutulanı da günden güne çürüten bir fiil.
unutulana dair ayrıntıların unutanın gözünde günbegün değersizleşme hâli.

unutulanın yapacak bir şeyinin kalmadığı durum.

unutulmaktan daha acıtan bir şey varsa o da, kötü hatırlanmaktır. bence..

insan birini, bir şeyi unutmaya nasıl karar verir, zaman mı unutturur yoksa görmemek mi, bilinmez.

insan unutur. ama neyi unuttuğunu asla unutmaz...*

dün akşam başıma gelen elim hadise. şakasını bile kaldıramıyormuşum onu anladım.

bizimkilerin bir süredir hummalı arama kurtarma çalışmaları var. dün ve bugün de olduğu gibi. yav geç saatte gelmelerini anlarım ama ben de iştahsız bir çocuğum işte. çok yemek seçerim. tek başıma olunca hiçbir şey yemek istemiyorum zaten. onlar gelene kadar boş boş oturdum.

babam geldi ve diyor ki ehehe biz seni unutmuşuz. ya nasıl ya? hani babamdın? tamam ya. bensiz eğlendiğini bu kadar belli etme. ah kalbim. sevmek iyi gelmez bize. nasıl ihanet ettin ikimize?

abimin en birinci mizah anlayışıdır bu unutma meseleleri zaten. bir bu bir de seni çöpten aldık. beni aşti'den almasını istedim. ablam dakika başı yazıyor. çıkalım mı arnella? neredesin arnella? abim de işte eheheh unutmuşum ben seni ya. gelsem mi acaba? geç mi oldu? .*

hepimiz birilerinin unuttuğu kişileriz.

unutursun unutursun sende kendimi avuturum bende.

neyi bilmiyorum sorusuna cevaptır. unutulduğumu bilmiyorum. birinin beni unuttuğuna hiç şahit olmadı. illa bir şekilde aklına gelirim. toplumsal yargılara göre iyi veya kötü şekilde. memlekete geldim. yolda biri durdurdu. halimi hatrımı soruyor. konuşuyor. adımla hitap ediyor. bende karşılığı yok. ben sizi nerden tanımıyorum? diye sormasam uzatacak. sanırım bu ve benzeri kişiller biliyor unutulmanın ne demek olduğunu. ben bilmiyorum.

kimin unuttuğuna bağlı. belki bir yıkılış, belki bir kurtuluş olur unutulmak.

öldüğün gün, unutulduğun gündür. poyraz karayel dizisinde poyraz vurguluyor, ölü olarak gösteriyorlar. iki yıl doğuda gizli görev yapıyor. işkenceler görüyor. hayata tutunma sebebi sevgilisi ayşegül. türkiye'ye geri dönüyor. hemen ayşegül'ün yanına gidiyor. evi boş. ayşegül'ün babasının evine gidiyor ve bahçede ayşegül'ün düğününün olduğunu görüyor. daha sonra mezarlığa gidiyor. mezar taşında kendi adı yazan mezarı kazıyor ve o gece orada uyuyor. yani anlayacağınız "ben vurulduğum gün ölmedim, beni unuttuğun gün öldüm." diyor.

unutulmak nasıl unutulmak ama. iş yerinde bazı tipler var. sanki hiç yokmuşlar gibi. hani olur ya o kişi sanki yok. kimsenin aklına gelmez. bazen bir iş oluyorm bir yere gidilecek bir şey oluyor yani.
herkesi sayıyorlar şu gelsin bu olsun. bir kaç kişi var kimsenin aklına gelmiyor. ben diyorum aa o da vardı diyorlar. hani şey gibi de değil. sevilmiyor bu tipler yoo. veya işten kaçan veya kötü . değiller.
onlarda etliye sütlüye karışmaz kimseyle işi olmaz tipler. ama biliyorum benciller bayağı. severim insan tiplerini merak ederim. bir şekilde hepsiyle oturdum konuştum zarf attım denedim denendim belki. bir his işte bir merak gözlem.
hatta bu durum onları rahatsız etmiyor dikkat ettim. çünkü işlerine gelince kendileri geliyorlar.
orta okulda veya lise de arkadaşlar var işte . hatta geçen yıllarda bir kadın bana mesaj atmış eklemiş. lise arkadasinim diye. tanıyamadım. herkesi bir şekilde hatırlıyorum. ama şimdi orta okulda 50 kişilik sınıftan ancak yirmi kişi aklımda. lise de üniversite de fotoğraflarımiz var yine biliyorum. ama lise ve öncesi zor. ancak arkadaşlar derse .
ama bazı tipler var unutulmuyor. onunla ilgili iyi ya da kötü bir anı. veya bir durum. veya yaramaz bir tipse şımarık başarılı belki tembel.
asker de de öyle. 198 kişi içinden hangisini hatirlayacaksin. birisi vefat etmiş geçen dediler. hatırladım.
demek ki neymiş unutulmak bazen iyi bazen kötüymüş. bir his meselesi işin içindeymiş. bir anı iyi kötü. unutmakda böyle demek ki.

unutulmak ne zaman gerçekleşir, size dair hiçbir şey hatırlanmadığında mı, yoksa size dair her şeyi hatırlasa bile artık hatırladıklarının önemsiz olması mı?

unutulmak/ unutulduğunu unutamamaktır da..

varlığımızın veya yokluğumuzun artık birisi için bir anlam ifade etmemesi vaziyeti.