rainblanketbook yazar profili

bir dizide çocuk ağlar. babası kucağına alır. anne;
- bana yaklaştır, beni görünce sakinleşir der.
baba;
- annem ile babam sürekli bu konuda tartışırlardı, babam "tehlike olmadığı sürece bırakın çocuklar ağlasın, böylece şımarmazlar" derdi.
- peki ya annen?
- "en büyük tehlike, kimsenin seni umursamadığını hissetmektir." shtisel

2 pilot sağ kurtarılmış. kaynak

izlememiş olanlara çok üzülüyorum. o kadar komik ki. canım sıkılınca hiçbir şey bulamazsam açar izler gülerim. en sevdiğim bölümü bkz

helva kavurmayı denemiştim. aşure oldu. bir gün sonra pestil.

öyle rötuşlar yapıyorlar ki fotoğrafçılar esmer insanı süt beyaz hale getiriyorlar. mesela benim bir vesikalığımda burnum yok. güzel çıkabilen insanlar gerçekten güzel. ortalama bir insansan vay haline. eski vesikalığına baktım babamın hafif yana eğilmiş o kadar güzel ki şimdi robot gibi çıkmış. 70 yaşında adam sanırsın 25.

michael heneke'nin yedinci kıta filmi orjinal adı (bkz: der siebente kontinent) o kadar farklı bir atmosfer var ki filmde rahatsız oluyor insan. en mutlu insanı bile dibe çekebilir. bir de anthony burgess'in kitabından uyarlanan otomatik portakal (bkz: a clockwork orange) kitabında ayrı filminde ayrı rahatsız oldum. ama iyi ki okudum, iyi ki izledim.

yazar demiş başlık sahibi ama yazarlar vardır okuyan insanın hayatında yazar olarak sınırlandırmak oldukça güç.
ahmet hamdi tanpınar, gabriel garcía márquez, sadık hidayet, fyodor mihayloviç dostoyevski, jack london.

haydi! korkma. gördüğün her şey benim düşüncemden ibaret. bunu sakın unutma. zihnimle bütün olaylara yön verebilirim. eğer ister ve düşünürsem, şu gemiyi içindekilerle birlikte yok edebilirim.
(bkz: ihsan oktay anar)

li ailesinden ziqi. çin halk cumhuriyetinde nenesi ile büyülü bir hayat süren kızçe. resmen terapi gibi kanal. zaman,mevsim geçişleri, timelapse görüntüler, her şeyi kendisinin ekip, biçip, üretmesi. emek vermesi, üşenmemesi her şeyi ile örnek biri. masalın içindeymiş gibi hissettiyor her video. resmi twitter adresi de twitter takip edilebilir. her videosunu izledikten sonra düşünüyorum bu kız bunları yapıyor tamam da kim öğretti bu tarifleri, neyi neyle besleyeceğini, toprağın bereketinin nasıl arttırılacağını nasıl bilebilir? ton ton neneme bir şey olursa çok üzülürüm. mutlaka takip edin.

çok eğlenceli. bazı bölümlerinde hunharca güldüğüm oldu. volkan öge ile bağım zaten eskilere dayanıyor. (bkz: batesmotelpro) kanalını takip ediyordum bağıra bağıra yaklaşık olarak her gün park yeri buldum u söylüyordum. insanlara karşı sevgisizliği beni ona daha bir bağladı. nasıl oldu da geç keşfettim kendime kızıyorum. sadece özgür turhan ve volkan öge olsa efsane olurdu. can türkdoğan çok bağırıyor arada sırada güzel tespitleri var. yorekok bana çok ders çalışmış, iyi bir üniversite kazanmış, asosyal ama meslek sahibi olunca azıcık sosyalleşmeyi başarmış, bir ortamda sohbete dahil olmaya çalışan bir bireyi anımsatıyor. yine de izlemeyi dinlemeyi seviyorum.

yıllardır annemin göbek bağımı bir okulun bahçesine attığını zannedip şehir efsanesiymiş göbek bağım okula atılmış ama okulla alakalı bir mesleğim yok diye gülüyordum. kara kedi görünce saçımı çektiğimden batıla meylim de var. annemin evinde bir gün otururken rainblanketbook senin ilkokul defterlerin duruyor onları sakladım al artık evine götür dedi bir açtım kağıda sarılmış garip bir kabuk. aha dedim kesin büyü yapmışlar bu ne ola ki. sonra kağıtta doğduğum tarihin 1 hafta sonrası bir tarih yazıyor. yıkılmıştım. göbek bağımdı. resmen annem kaderimle oynamıştı. hala saklıyorum. yurtdışına gidecek biriyle iletişime geçmek isterim. zira bu ülkeden pek umutlu değilim.

üniversite yıllarında sürekli uyuyordum. sınav var uyuyorum, ders var uyuyorum, oda arkadaşlarım geliyor, gidiyor ben uyuyorum. bana bu durumunu anormal olduğunu söylediler doktora gitmeliymişim. neyse psikoloji okuyan arkadaşımla sohbet ederken sordum bu durum normal mi diye. bana hipersomnia veya depresyon dedi. araştırmadım bile o dönem hımm öyle mi diyip geçtim. sonra bu uyku hali ağlama ataklarına döndü. uyanıkken mutsuzluğun dibindeyim. halbuki bir sebep yok ortada her şey yolunda. ben bir ay kadar daha sanki zorla dünyada tutuyorlarmış gibi yaşadım. bir gün okula sürünerek giderken bir çocuğun elinde kitap gördüm. insan beyni harfleri kodlar ya allah allah bu ne okuyor ya bu kadar kalın bir kitabı bu çocuk nasıl okur?hehehe diye düşünüp harfleri not ettim. ilk işim kitabı 3-5 harfle sherlock holmes misali bulmalıydım. tan..-..kulu. çok zor olmadı. hemen araştırdım kitabı. kitabın tanıtımında bu alıntı yazıyordu.
(bkz: tanrılar okulu)
çok şaşırmıştım. hemen edinip okumaya başladım. gerçekten bakış açımı değiştirmişti bir çok konuda. iyi hissediyordum.kendi cennetimi oluşturmaya karar vermiştim ve başardığımı düşünüyorum. yıllar geçti gayet iyiyim. ne ilaç ne terapi. zaten kimyasalla uyuşmak asla bana göre değildi. depresyonda sen kendinin ilacısın. hayatta her şey parayla olmuyor iyileşmek için çaba gerekiyor. kitap oku, müzik dinle, çık temiz hava al, dağ tepe toprak gez. baktın işin içinden çıkamıyorsun o zaman bir psikolog ile iletişime geç. neden, nereden, nasıl geleceği belli olmuyor bu hastalığın ama farkındalık önemli.

netflix dizisi. israil yapımı. kudüs'ün ultra ortodoks bir mahallesinde geçiyor dizi. o kadar naif, o kadar sakin ki dizideki her karakteri ayrı sevdim. yahudilerin inançlarının,geleneklerinin,hayatlarının içine giriyorsun.müziği ayrı güzel dinle ibraniceye ilgi duymaya başladım. şiddet yok, cinsellik yok, nefret yok. hatta diziden güzel hayat dersleri edinebiliyorsun. dizi o kadar sakin ki bana başka bir diziyi anımsatıyor*

michel foucault tarafından yazılan okumadığım bir kitap. okuyan varsa aydınlatsın kafamızı.

benim bahsetmek istediğim bu kitabı isim babası yapan trt2 'de yayınlanan edebiyat söyleşisi, kitap tavsiyeleri içeren güzel bir program.
izlemek istersen 26 bölümü
aykut ertuğrul, furkan çalışkan ve erkan şimşek hazırlıyor programı. size tavsiyem sosyal medyadan takip etmeyin sunucularını. programda çok eğlenirken, keyifle dinlerken onları, özel hayatlarına girince bir irrite oluyorsunuz.

sana ait bir fikri, imgeyi ya da senden olan bir varlığı betimleyen herhangi bir şeyi bedeninde taşıyor olmak ruhsal açıdan iyi hissettiriyor. yapan da özenerek, kaliteli malzeme ile yaptıysa dışarıdan gelen tepkiler de olumlu oluyor ve istedikçe eyleme döküyorsun.

yıllardır bülent ortaçgil değirmenler'i tık dinlerim. geçen gün bir an da iyi güzel de; "zaman düşer ellerimden yere, oradan tahtaboşa.." tahtaboş ne ola ki dedim kendi kendime. tahtaboş: 1-damın, genellikle çamaşır sermeye yarayan ve çinkoyla kaplı bulunan düz bölümü, 2- zemini tahta döşeli balkon demekmiş. şaşkınım. soyut bir kavramken zaman, tahtaboşa düşerek somutlaştı benim için.

bir başyapıttır. akıcı diliyle, adeta içine çeken mükemmel betimlemeleriyle , olay ve karakter örgüsünün sağlamlığıyla vay be diyebildiğim başka bir kitap okumadım. türk edebiyatında gelmiş geçmiş en iyi eserdir. keşke azıcık ucuz olsa da herkes okusa.1. ve 2. kitaptan sonra bir çoğumuz para biriktirmek için ara vermek zorunda kaldık.

okuyun, okutturun. yaşadığımız dönemde, birlikte yaşadığımız insan profillerine birebir uyan analizler mükemmel. eleştirilere bayıldım. farklı bakış açılarının yer alması okurken "evet ya" dedirtecek sizlere.

en son inanmayan amcam bel ağrısından, solunum yetmezliğinden karantinada. koku kaybı yaşayarak deneyimleyen biri olarak komplo teorileriyle kabullendiğimiz ne yalanlar var, insanlar ölüyor o hala bill gates diyor. te allam

hiçbir şeyi kafaya takmadan,
senden önemli hiç kimse yok bunu bilerek,
başkası ne der? sorusunu hiç sormadan,
değersiz hissettiğin yerde bir saniye dahi durmadan,
her duygun ve düşüncende dürüst olarak(kendine ve çevrene),
yalnızlığı kabullenerek,
okumaya, öğrenmeye, keşfetmeye hangi yaşta olursan ol açık olarak,
sağlığına dikkat ederek(özellikle akıl sağlığı), spor yaparak,
çoğu zarar, azı karar diyerek... diye uzar gider liste.ama en güzel analiz nazım hikmet ran' dan tık