başarısız yemek yapma anısı

sen sufle yapacağım derken yumurtanın akını pişir, sonrası malumunuz kakaolu omlet gibi bir şey oldu.
edit: allah'a şükür yemek yapabiliyorum da bazen maceraya girince başarısız sonuçlar olabiliyor.

anıyı yaşayanlar genelde tuz yerine şeker atar ve yemeği yapan teselli edilir sonra da dışarıdan yemek söylenir.

ev arkadaşımla beraber yaptığımız ilk kuru fasulyeye salça koymayı unutmuştuk. yine de yedik. sonrakilerin hiçbirinde unutmadık bize ders oldu.*

12-13 yaşlarındayım , yumurta pişirmeye karar verdim sanıyordum ki tavaya yumurta kırınca ananemin yaptığı gibi olacak. aslında olurdu ama işte yağ koymayı akıl edebilseydim.

pirinç pilavını ilk denemesinde yapabilen cindir. resmen lapa oldu biraz şeker atsam sütlaç olacaktı.

pilav yapacam derken bebeklerin yiyeceği kıvamda lapa yapmıştım. abim hala hatırlatıp dalga geçer. ayrıca arpa şehriye atmak yerine aklımda nerden kaldıysa tel şehriye koymuştum. mutfakla ilişkimi bulaşıkla sınırlandırma kararı aldığım gün oldu.

aslında bunlar say say bitmezdir, eli en yatkın olan insan bile zaman zaman başarısız sonuçlar ortaya çıkarabilir. önemli olan akıllıca davranıp düzeltilebilir olanı hissettirmeden normal seyrine sokmaktır.

aklıma ilk gelen tarhanayı yakmam. çorba olan tarhana. kavurarak yapılandan. bir insan çorbayı yakmayı nasıl başarabilir? ben başardım.

soğan halkası kızartacaktım. unuttuğum için hepsi yandı. simsiyah oldular. simmmmsiyah. evet.

danilo şefin hamburger ekmeği tarifini denemeyin, ben beceremedim şahsen. cheesecake miskek, trilece, browni falan bi çoğunun içinden geçiyorum, öyle boş kasa sanmayınız efenim.

baklava hamuru açayım dedim. (bkz: tom ve jerry)'deki peynir gibi oldu, delikli delikli. hamuru başarısız olsa da baklava güzel oldu.

kuzenimle birlikte denediğimiz ilk beş patates kızartma girişimi. önce yağın kızması gerekiyormuş. deneye yanıla bulmuştuk. o zamanlar youtube tarla tabii.

ilk kez havuçlu kek yaptığımda kabarmamıştı, çok kötüydü ama yine de yedim. anlamadığım kek sevmem ki niye kek yaptım onu da bilmiyorum.

kuymak yaparken su eklemeyi unutmuştum. köri soslu tavuk yaparken köri yerine tarçın eklemiştim.

12 yaşlarındayken teyzemin doğum günü için pasta yapmak istedim. evde de kimse yoktu akşam geleceklerdi. internetten tarife göre malzemeleri koydum fırına verdim ama hamur o kadar çoktu ki kekin üstü pişmişti sadece. sonra o keki çöpte görünce kızmasınlar diye poşete koyup elbise dolabının üstüne koydum, sonra çöpe atarım diye. marketten hazır kek alıp pasta yaptım(çok bir şeye benzememişti) sonra o pişmeyen keki aylarca unutmuşum. bir gün abim elbise dolabının üstünde bir şey ararken tesadüfen keki bulmuş. kokuşmuş çürümüş tabi. annemle gülüp çöpe atmışlar. hala gülerler buna.

pekin çorbası yapmak ya da yapamamak
her seferinde bir iki şeyi unutuyorum.

vallaaa ne yalan söyleyeyim çok yeteneksizim bu konuda. hakikaten allah kahretsin bee.

neye elimi atsam sanki olması gereken gibi olmamış oluyor finalde. bu durum ziyadesiyle beni üzüyor.

açıyorum yutubu. şef var kafada bandana. selamlar sevgilerr bu haftaa pozitif olalım bilmem ne diye başlıyor işe aman allahımm duygu seli, ben de alıyorum coşkuyu açıyorum tezgahı.

aynı işlemleri yapıyorum. çırpıyorsa çırpıyorum, yoğuruyorsa yoğuruyorum, takla atıyorsa atıyorum, su içiyorsa içiyorum.

sonuç hüsran. beni ne hale getirdin diye yan yan bakan yarım bi tavuk var orda.

yemek kursuna gitseydim keşke. allaamm nedir bu imtihanım.

yedi yaşındayım kabartma tozunun arkasındaki tarif ile üzümlü kek yapmayı kafaya koydum. annem komşuya gidince fırsat bu fırsat deyip keki yapmak icin mutfaga seğirttim.
tarifte cimrilikten bir su bardagi üzüm yazmışlar. 'cimriliğin alemi yok' deyip üç şu bardağı üzümu kekime koydum. ardindan fırına verdim. o ara babam geldi. nasil gururluyum anlatamam.
kek görünürde pişti ve fırından çıkardı babam. mis gibi de kokuyor. yanina çay da demledi. keki bir kesti ki altı trileçe, üstü kek.
meğer cömertlik o kadar da iyi bir şey değilmiş. asıl sorun üzümler kuru üzüm olmalıymış. ben yaş üzüm koymuştum, onlarda pistikce şişmişler ve keke sularını salmışlar.
yine de babam yemişti o keki.*

güzel başlık.

yemek değil ama yaklaşık beş yıl önce reçel yapma kararı almıştım. bana göre yediğim bütün reçeller çok fazla tatlıydı. hemen kafamda şekeri az koyarım* diye minik bir plan yaptım. orman meyvelerini kullanayım dedim. yabanmersini ve ahududu tercihi yaptım. anlamadığım şey sen iç anadolulu bir adamsın ormanı nerede gördün de meyvesinden reçel yapacaksın. neyse şekeri çok eser miktarda kullandığım için sonuç tabi ki hüsran. meyve çorbası gibi oldu. yediğim daha doğrusu yiyemediğim en ekşi şey olabilir. birde üstüne eve gelen bir kaç kişi denedi. gerçekten daha acıyarak bakan gözleri hiç görememiştim.

bazı şeyleri uzmanına bırakmak lazım. birde reçel tatlı bir şey sevmiyorsan sevmiyorsundur *mk neden bu zorlamanın sebebi ?

ya yemin ediyorum gözlerim doluyor.

millet yaban mersini diyor orman meyvesi diyor. insanlık bu değil şeflik bu değilll

nasıl geliyor bunlar aklınıza?

evde kös kös otururken lan hadi yemek yapayım dediğimde aklım dümdüz belirli şeylere odaklı. bingooo baya baya et ya.

çok çok, en fazla işte ne bilim beyaz et mi kırmızı mı? ikilemi oluyor.

aklıma böyle sizin gibi alengirli şeyler gelmiyor, hoş gelse ne, ne anlarım ben yaban mersin bilmem nesinden.

erkek olmak bunu mu gerektirir yoo

ben düz ve basitim bu konuda. baya baya basit.

çok basitim lanett gelsin bee.

13-14 yaşlarındaydım, aile şehir dışına çıktı, o günün ilk akşamıydı.
internetten, fırında tavuk nasıl yapılıra bakıp internette yazanları aynen uyguladım.
sonra ne oldu ? tabi ki benim gibi dalgın velet fırında tavuğu unuttu ve o tavuklar kömür oldu.
s*çarım böyle işe dedim ve fırın tepsisiyle beraber çöpe attım. dışarıdan döner söyledim.