rollomay yazar profili

türkiye' de adalet mi?
uzaktan bakınca komedi, yakında trajedi.

uzun süre sözlükten uzak kalınca, sosyal medyanın kölesi olduğunu farkedince, kalabalıkların içinde kendini aitsizlik hissiyle bunalmış bir şekilde bulduğun fark ediyorsun yalnızlığın paylaşılmazlığını. kendini sadece kendinle baş başa bıraktığında bir ürperti olur bazen, bazen kendi başına kalmak şaşkınlık getirir. kendi kendimizle kalmayı unutmuşuz, hangi soru, hangi düşünce ile kendi kendimize kalabilirdik ki?
ben başlıyorum siz devam edin.
kendi kendimle kalmaktan beni ne alıkoydu?

ne demek şakir'e çay yok?

beğenerek izlediğim ve tavsiye edeceğim diziler arasındadır. oyuncuların dizide mükemmelleştirilmemesi, yeri geldiğinde hak ettiğini bulması ve sert gerçekçi bir dizi olması yönünden çok beğeni toplamaya hazır bir dizidir.

bence bu konuda parayı amaç olarak gören kişilerin koymuş olduğu bir şarttır. şöyle ki evrimsel olarak bunu değerlendirirsek, para ilk çağlarda meyve veya ete denk düşüyordu. yani para bir nevi araç diğer bir deyişle sonuç oluyor. biz paralı olduğumuz için aşkı kendimize layık görme hatasına düşersek asla biriyle şeffaf bir ilişki kuramayız. nitekim bu kişide güvensizliği yol açar ve bu durum diğer kişilik özelliklerine de yayılır. bence bir erkekte aşk için aranacak özellik sorumluluk sahibi olması, mücadele edebilmesi, yani ailesine zor zamanda bile kollayacak gücü olduğunu hissettirmesidir. ilk çağlarda olduğumuzu düşünürsek her gün kalkıp avlanmamız lazım, meyve toplamamız lazım.

hiç aklımdan geçmeyen ama denediğimde bundan daha iyisini( çok çeşitli çorba denemelerine rağmen) denemedim dediğim çorbadır brokoli çorbası.

v for vendetta

toplumları düzene koyalım diye çıkarılan tanrı kavramı, bütün aklı başında kimseleri yaptığı iyiğilin nedenini sorgulattı. yine bu hikayede yanan aklı başında kimseler oldu.

zihnimde bir örümcek ağı var sanki. sanki bir zamanlar imtinalı şeyler düşünürdüm, düşünürdüm. bir gedik açıldı o sarmaşık ağların arasından, küçücük bir ışık huzmesi. umut var o ışığın içinde. benim sevgili ışığım. bir boşluk anında, bir yazı dizini sonrasında, hayatın maddi koşullarından feragat ettiğin anlarda belirverdim ansızın. ah sevgili umut ışığım. sana nasıl ulaşacağım? neler yapacağım? lakin bir yolunu bulup ulaşacağım sana. materyalist düşünceler dalarken seni bulacağım, ellerimle kazıya kazıya ulaşacağım sana. vasat cümleler, süslü sözcükler, her ne gerekirse yapacağım. yürürken belki, belki bir limon ağacına bakarken, belki ismini bile bilmediğim bir çiçeğe bakarken seni arayacağım. düşünebilen bir insan olmayı özledim. özlemek 'öz' kelimesinden geliyor, sen benim özümde olan ışıksın. geçmişinde var olabildiğim anların ışığısın. sana ulaşacağı, umut ışığım.

uzun zamandır kendi kendime neden ınstagram twitter vs gibi uygulamalar ile vakit kaybettiğimi düşünürdüm ama bu süre 10 saniye kadar kısa bir an ile sınırlıydı. çünkü geliştirilen yapay zeka reels videoları zaten uzun süre bir konu hakkında düşünmememiz için tasarlanmıştı. bir an kendimi deney faresi gibi defalarca kez düğmeye basan ve hiçbir yere varmayan bir durum içinde gördüm. öyle ki artık sözlükte yazıları bile takip etmez olmuştum. artık insan olmanın düşünsel zorluğu ile mücadele etmeye karar verdim. tek başıma da olsa bu dopamin delisine çeviren uygulamaları uzun bir süre bırakacağım.

sert ve gerçekçi bir yapısını yumuşatmış black mirror.

rüzgar benim, sal benim, deniz benim, dalga benim peşimde kara bulutlar...

sevgili olduğu bireyler aşağılık kompleksi yaşıyordur bundan dolayı kendini o kişi tarafından sevilmeye layık görmemiştir. ve o kıza kötü davranıyor ya da zararlı başka bir şey yapıyordur
bu durumda güzel diye tabir ettiğimiz kız, ki bu hiç yakışık olmayan bir ayrım olmakla birlikte, yalnız kalmayı tercih etmiş olabilir.

seni halen seviyorum ama seni sevmeyi eskisi kadar sevmiyorum.

saul goodman

bu süreci tamamlayan tamamlamayan, sevgili yazarlara çağrı.

psikolojik danışmanlık bence, atanmak için kuş tutmalı ağzımızla ve insanlara bu bölümün gerekli olduğunu anlatmakla...

ali barokas, ömrümüz yine geçiyor.

bir söz vardı, insan kitap okumadan sadece kendi hayatını yaşarmış ama kitap okudukça, okuduğu kadar hayat yaşarmış.