geçmiş acılarına takılı kalmış insan

asla yaşayamayacağı bir zaman dilimine her ziyaret ettiğinde ağladığı bir ağlama köşesi yapmış insandır.

önüne bakamayacak ve dolayısıyla mevcut zaman diliminde de yaşayamayacak olan insandır.

hiç kimsenin, takılı kalmak istiyor gibi görünenlerin bile asla bunu istemediğini düşünüyorum. herkes yoluna devam etmek ister. herkes yeni bir fırsat ister. sadece herkes başaramaz. henüz başaramıyordur yani.

bazı öğrenme metodları vardır bilirsiniz. ezberlenmek istenen şeyi şarkıya dönüştürmek ya da eğlenceli bir cümleye dönüştürmek gibi. sadece bunlarla sınırlı da değil. duyularımızın öğrenme sürecinde maruz kaldığı birçok şey yardımcı olur. kokular, sesler..

maalesef her zaman yararımıza olmuyor bu hafıza canlandırıcılar. örneğin ben ne zaman vanilya kokusu alsam 6 yaşımda abimden yediğim tekmeyi hatırlarım. o an annem kek pişiriyordu çünkü. biz de kavga ediyorduk ve karnıma tekme atmıştı. bunu hatırlamak ister miyim? hayır. mesela ne zaman robin hood'la ilgili bir şey duysam liseye başladığım yıl ingilizce hocamın ailemi arayıp "yagami espri yapmak kutsal bir görevmiş gibi davranıyor, dersi kaynatıyor" demesi geliyor. üstelik o gün esprime kendisi de gülmüştü. bunu hatırlamak ister miyim? hayır. enrique iglesias'ın bailamos'u bir diğer örnek. ortaokula giderken az kalsın bana çarpacak olan ve kafasını uzatıp bağıran taksiciyi hatırlatıyor çünkü arkadaşıma anlatırken, yan odada ablası bu şarkıyı dinliyordu.

kimse geçmişin pisliğe biraz bile bulaşmış, hoş bulmadığı taraflarına tutunmak istemez. saçma bir örnek olacak ama uçurumdan düşmek üzere olan biri ağaç dalı yerine bir eli tutmayı tercih edecektir. ki burada bir insanın bizi kurtarmasını kastetmedim. sadece "daha güvenli/mantıklı olana tutunma"yı kastettim.

bazen bazı acıların geçtiğine o kadar inanmak istiyoruz ki kendimizi kandırıp sanki o acı geçip gitmiş gibi yaşıyoruz fakat aslında o acı hiç geçmiyor biz o acıyı içimize gömdükçe bizi daha çok o acıya bağlıyor ve ister istemez o acıda takılıp kalıyoruz. yapılmaması gereken bir şey hatta bence geçip gitmiş yani geçmişte kalmış olan hiçbir şeye takılı kalmamak gerek ama işte bunu uygulamak söylemek kadar kolay olmuyor…

artık hiç çok mutlu olamayacakmış gibi yaşar. mutlu olur elbet ama hep daha az .güzel olan duyguların hep daha azını yaşayacakmış gibi hisseden, incinmiş bir insandır.

önündeki maçlar başladığı zaman geçmişin toz tanesi kadar etkisi olmadığını anlar. işte o zaman geldiğinde oluşan farkındalık ve her zaman dibi görüceğini bilme durumu. oluşan hayal kırıklığı…

travma yumağının içinde yuvarlanıp duran ,neredeyse gülmeyi ,heyecanlanmayı unutmuş insandır. bir an önce geçmişi olduğu yerde bırakıp onunla vedalaşmalarını dilerim. hayat geçmişe takılı kalmak için çok kısa. ve keyfiyle ,hakkıyla yaşanamamış hayat bir kayıp.

benim, ancak bile isteye yaptığım veya ben gibi olan insanların bile isteye yaptığı durum olduğunu düşünmüyorum. yanlış insanlar hayatınızı sola bile kaydırabilir. kendinize zaman verin ama çok uzamasın, çünkü kabullenmeden hiçbir yanlış doğruyu buldurmaz.

şunu görünce hüzünlenmeyen var mı?

takılı kaldığı sürece ileri gidemeyecektir. acı ama bazen olanları kabullenip yolumuza devam etmek gerekir.