1.
depresyon
uzun bir süredir mücadele ettiğim hastalık.
4 yıl önce üniversiteye başladığımdan beri hayatımdan ziyade ben çok değiştim.
daha panik, daha gergin, kaygılı ve tahammülsüz bir insana dönüştüm.
hobilerimden, arkadaşlarımla vakit geçirmekten zevk almamaya başladım.
en sonunda da yaşamak çok zor gelmeye başladı.
her gün kendimi nasıl öldürebilirim diye düşündüm. ölüm, yaşamdan daha cazipti.
hep içime attım dertlerimi. paylaşamadım kimseyle düşüncelerimi.
herkes için fazlalık olduğumu düşündum.
bunlar da halihazırda yaşadığım yalnızlık hissini iyice arttırdı.
içime, ardından da eve kapandım. ağladım her gün kendi başıma, düşüncelerimde boğuldum.
son 3 yılım böyle geçti.
bu değişim hemen olmadı, yavaş yavaş ele geçirdi beni depresyon.
hep kendimi sadece kötü bir zamandan geçiyorsun diye kandırdım.
bir gün kabullendim depresyonda olduğumu. ilaç kullandım.
hissizleşmek güzeldi, ama sürdürülebilir olmadığını biliyordum.
ben hayattaki güzel duyguları yoğun bir şekilde hissetmeyi özlemiştim, o yüzden bunu yapabilmeyi istiyordum.
3 hafta önce bir psikologla görüşmeye başladım. 9 seans yaptık şu 3 haftada.
geleceğe dair hayallerim, umudum, yaşama isteğim yeniden yeşerdi.
yaptığım aktivitelerden zevk almaya başladım.
aklıma gelen düşüncelerle baş etmeyi öğrendim.
iyileşmek bir süreç, hemen gerçekleşecek bir şey değil. tıpkı depresyonun beni ele geçirmesi gibi.
sabırlı olmayı ve emek sarf etmeyi gerektiren bir süreç. o yüzden elimden geleni yapacağım.
eğer siz de depresyonla baş ediyorsanız lütfen biriyle konuşun; eşiniz, dostunuz, komşunuz, herhangi veya profesyonel biri. acılarınızın, olumsuz duygularınızın sizi ele geçirmesine izin vermeyin.
unutmayın, yalnız değilsiniz.
4 yıl önce üniversiteye başladığımdan beri hayatımdan ziyade ben çok değiştim.
daha panik, daha gergin, kaygılı ve tahammülsüz bir insana dönüştüm.
hobilerimden, arkadaşlarımla vakit geçirmekten zevk almamaya başladım.
en sonunda da yaşamak çok zor gelmeye başladı.
her gün kendimi nasıl öldürebilirim diye düşündüm. ölüm, yaşamdan daha cazipti.
hep içime attım dertlerimi. paylaşamadım kimseyle düşüncelerimi.
herkes için fazlalık olduğumu düşündum.
bunlar da halihazırda yaşadığım yalnızlık hissini iyice arttırdı.
içime, ardından da eve kapandım. ağladım her gün kendi başıma, düşüncelerimde boğuldum.
son 3 yılım böyle geçti.
bu değişim hemen olmadı, yavaş yavaş ele geçirdi beni depresyon.
hep kendimi sadece kötü bir zamandan geçiyorsun diye kandırdım.
bir gün kabullendim depresyonda olduğumu. ilaç kullandım.
hissizleşmek güzeldi, ama sürdürülebilir olmadığını biliyordum.
ben hayattaki güzel duyguları yoğun bir şekilde hissetmeyi özlemiştim, o yüzden bunu yapabilmeyi istiyordum.
3 hafta önce bir psikologla görüşmeye başladım. 9 seans yaptık şu 3 haftada.
geleceğe dair hayallerim, umudum, yaşama isteğim yeniden yeşerdi.
yaptığım aktivitelerden zevk almaya başladım.
aklıma gelen düşüncelerle baş etmeyi öğrendim.
iyileşmek bir süreç, hemen gerçekleşecek bir şey değil. tıpkı depresyonun beni ele geçirmesi gibi.
sabırlı olmayı ve emek sarf etmeyi gerektiren bir süreç. o yüzden elimden geleni yapacağım.
eğer siz de depresyonla baş ediyorsanız lütfen biriyle konuşun; eşiniz, dostunuz, komşunuz, herhangi veya profesyonel biri. acılarınızın, olumsuz duygularınızın sizi ele geçirmesine izin vermeyin.
unutmayın, yalnız değilsiniz.
devamını gör...
