sanat perisi yazar profili

kafan o kadar doludur ki aynı sayfayı okuduğunu bile fark edemezsin bazen.. farkına vardığında ben ne yapıyorum dersin kendi kendine. daldığın düşüncelerden çıkmaya çalışırsın ama boşuna bir çabadır bu... bilirsin ama yine de denersin işte. en sonunda bakarsın olmuyor kitabı kapatır bir kenara bırakırsın..

*attila ilhan

başlığı görünce şöyle bir düşündüm de en son ne zaman mutlu hissettim diye.. bulamadım o kadar uzun olmuş yani.. içimde bitmek, tükenmek bilmeyen sonsuz bir mutsuzluk var gibi...

belli bir noktadan sonra ne kadar uğraşsanda çevrendeki insanların seni anlamıyacağını bilirsin yalnızlığını kabul edip köşene çekilip, akıp giden zamanı izlemeye başlarsın sadece.. bazen bu yalnızlık hissini çok yoğun hissedersin ama onu yok etmekte mümkün değildir bilirsin. kalabalıkların içinde yalnız hissetmek, yalnızlığın en kötüsü olsa gerek.. son olarak küçük prens kitabından bu başlığa uygun bir alıntı bırakmak istiyorum "insanların arasında da yalnızdır insan".

okumak bize farklı bir bakış açışı kazandırır, belki hiç yaşayamıyacağımız duyguları anlayabilme fırsatı tanır. çünkü her şeyi kendimiz yaşayacak kadar uzun bir hayatımız yok. bu yüzden her fırsatta okumalıyız.

kalabalığın içinde bile yalnız hissetmek.. bunu her hatırladığımda ömür boyu yalnız kalıcakmışım gibi geliyor nedense...

merhametli oluşu, empati yapabilmesi, karşısındakine saygılı davranması.... ve tabi ki de hayvanları sevmesi.

iyi ya da kötü bir şeyler öğrenirsin. ama bir daha eskisi gibi olamıyacağını da bilmelisin. her tecrübenin ardından içindeki bir parça sonsuza kadar değişir. bazen her ne kadar istemesekte değişir, eski seni arasanda bulamazsın artık.

yüreğimde hafif bir sızı duydum. insan neden büyüyordu sanki ?
~jose moure de vascancelos

neden herkes gibi olamıyorum?
ne zaman yeniden mutlu olabilicem?

bunu farkettiğin an içini bir korku kaplar. daha gitmem gereken çok yol var diye düşünürsün, gittikçe bitmeyen karşına sürekli yeni zorlukların çıktığı upuzun bir yol.