her şeye ve herkese rağmen yalnız hissetmek

zihnimiz sonsuz şekilde geniş ve içinde boğuldukça kimsenin seni tutmaması gerçeği ile yüzleşilen durum. yalnızız ve hepimiz yalnız öleceğiz

gözünü kapattığında içerde kimsenin kalmaması.

“insan sevgiye biri yanımızda olmadığından acı çekene dek dayanır;oysa gerçek yalnızlık dayanılmaz bir hücredir.”
tezer özlü’nün en sevdiğim cümlelerinden biridir..

düşüncelerimde kaybolurken genelde bunu da düşündüğüm oluyor, aslında böyle hissetmek psikolojik bir şeymiş kısmen doğru çünkü arkadaşlarım var olmasına rağmen 1 2 saat yalnız kalınca düşünmüyor da değilim yalnız olduğumu.

insan kendine bile yabancı olabiliyorken başkalarıyla yalnız olması çok normal geliyor bana

bana göre hayat koşullarında olan rahatlığa ve bolluğa bağlı gelişmiş bir durum. ben 2000 doğumluyum hiç bahsedilen o sıcak mahalleleri sıcak akraba ilişkilerini yaşamadım. gelişen dünyanın yarattığı yalnızlığın içerisine doğdum. o yüzden bu denilen his bende doğuştan var. sanki bu dünyaya uzay boşluğundaymış gibi hava da tek başımıza bir yere ait olamadan dokunamadan yaşamak için gönderilmişiz gibi bir his. bir umut belki böyle hissedenler bir araya gelip kendi mutlu anlarını bulurlar.

insanın içinde bulunduğu çevreden kendisini tamamen hiç hissetmeye başladığı anlarda yaşadığı duygudur. ve o anlarda en yakın arkadaş insanın kendisi olur..

kişinin ruhuyla alakalı olduğunu düşündüğüm bir konu. çoğu zaman hissetmem çünkü çevremde eğlendiğim vakit geçirdiğim huzur bulduğum insanlar var ama öyle anlar oluyor ki tamamen kendi benliğinizle baş başa kalıyorsunuz ben bunu ruhumun sıkıştığı kötü anlarda yaşadığımı farkettim ruhunuzu rahatlatın --- alıntı ---

omzunuzun üzerinden fırlatıp atabileceğiniz şeyleri yüreğinize dert etmeyin.

--- alıntı ---

ruh kalabalıktan boğulduğunda sende hem ruhsuz hem de yalnız hissedersin

kerem alışık'ın "melahat" isimli şiirinde melahat'in arkadaşına sorduğu soruydu ve buradan yola çıkarsak toplumsal kuralların dışında bir işler karıştırdığınız için yalnız bırakılmış veya yalnızlığı tercih etmişsinizdir

hayret kimse kaybedenler klubu repliğine bağlamamış
" bu kadar yalnız insan varken, bu kadar insan neden yalnız" diye.

hiçkimseden beklentin kalmamıştır ki.. kime gitsen hep bi bahane hep bi geçiştirme.. geceleri ağladığında gözyaşını silen kimse yok o kadaar çok tanıdığının içinde.. ama lafta hepsi dostun kardeşin?!

içine düşersen çıkması hayli zor durum sonra yıllarca kendini filozof sanıp etrafa saldıran şizofrenlerden oluyorsun

ınsan sosyal ve yalnız bir varlıktır.

en büyük yalnızlıktır kalabalık içindeki yalnızlık.

çoğu kez dile getirdiğim, beni çok defa anlatan, kalabalıklar içinde yalnız olmak, kişinin; çevresinde ki gelişmeler, konuşmalar, olaylar, gram umurunda olmaz. kafalarla arasında uçurum hisseder. düşünceler, fikirler, anlayışlar uç noktalardadır. yalnızlıktan ancak kendi gibi birinin yardımıyla kurtulur.

insanın kendini kendine açabilmesi ve kendini anlaması gerekiyordur bence. kendisi tarafından anlaşılamayan insan başkası tarafından da anlaşılmaz, yanından kalabalıklar geçip gitse bile bu his kalır.

zaten yalnızım, her yerde ama her yerde yalnızım. benim bahtım da buymuş diyorum. kimseyle tanışmak da istemiyorum artık. zaten ben istesem bile kimse benimle tanışmak istemiyor. böyle garip bir hayatım var. zihnimin içindeki yalnızlık gerçekteki yalnızlığımın yanında hiç kalır.

kalabalıkların içinde yalnız olmaktır.

kareli gömleğin yaka cebi.

kalabalıklar içindeki yalnızlıktır ve tam olarak öyle bir halldeyim. zaman ilacını kullanıyorum, bakalım sonuç verecek mi?