sappho yazar profili

umarım sevdiklerinden hiç ayrılmak zorunda kalmadığın uzun bir ömür yaşarsın

bana güleceksiniz, ancak yeni bir hayatın şafağı ışıyacak, hakikat galip gelecek ve bizim sokağımıza da bayram gelecektir!
anton çehov
altıncı koğuş

hayırlı geceler.

sönmüşüz, yerimiz yurdumuz uzakta.

hayatımda gördüğüm en yüksek ağlama duvarı.

birbiri için yaratılmış başlıklar.

bir zamanlar fırtınalar estirirdim
her şey çok güzel olacak

bak yaldızlarımı döktüm
açtım kapılarımı gir içeri
gör nudelarımı bahçelerimi anla
ben büyük harflerden ürktüm

gelen misafirler uyarılara rağmen tuvaletin içinde değil de tuvalet kapısının önünde çıkardığında annemin cinnet geçirdiği ev eşyası.

film müziklerini defalarca dinlemiş olmama rağmen -hala neredeyse her gün açar rastgele birkaç tane dinlerim- hala izlememiş olduğum film.

ilk kez denk geldim fakat tanımları ilgimi çekti, esprili bir mizacı var bence.

biraz uzun, okuyanlara önden bir teşekkür etmek istedim
bir öfke nöbeti, kulaklarında uğultusu ve geriye ne kaldı enkazından başka
aysarım, bir dediğim tutmaz diğerini
bugünü muhakkak anımsa
kökünden sırtladın bir direği
varsa bir hikmet söyle bileyim
huysuz muyum, nereden bileyim!
geçiyor zaman
saydığım yerindeyse çığrımdan çıkıyorumdur
dur
öfkem çıkmasın kınından
nolur
dinse bu yorgunluk
inan olsun akıyor sanki oluk oluk irin damarımdan
iltihaplı düşüncelerimle benimsediğim için bugün bir kaybı
bir ayıbı örtmekte de sakınca görmedim

gözlerinin kördüğümü aşk
hasretin vurduğunda boğazımda bir düğüm
nasıl baş edilir bilmiyorum
aman dilenir her zerrem koyusu sarınca karanlığın
bugünü muhakkak anımsa
içime yuva yapan bu sinsi sıkıntı
beni ölümsemekle burun buruna getirir

seninle olmak hayalini kuruyorum
susuzluğumdan, günbegün
ama göreceksem bir gün daha güneşi
yangın hep bakidir
sappho bir zaman daha kal
diri tut bu ateşi
baktığımdan daha güzel bakar bana dünya
canımın orta yerinden bir halka seslenir gibi
işte o zaman
sefaleti dize gelir toplumun
hiçbir gecenin karanlığı dahi anımsanmaz bir daha

çok yorgunum, anla
kendime verdiğim sözleri tutmak ve cümle coğrafyaya hükmetmek kıyası
aşarım kıtaları da bir cümleyi toplamak zor gelir
varsa umut
alsın yükünü omuzlarımın
ve bugünü muhakkak anımsa
hangi günün sonunda
bir yılanın zehrinde ve
bir çınarın heybetinde
alevlenen bir düş kadar güzel
deliksiz uykular ve
ansızın odama dolan gün ışığı
ey umut
hangi denizin ufkunda barınırsın?

tartışma büyürse bana zarar gelmemesi için kendime bi tokat yapıştırırım.

ancak öyle anlar olur ki, yaşama tutkusu beni sarıp sarmalar, işte o zaman aklımı yitirmekten korkarım. doya doya, delicesine yaşamak istiyorum ben!

bir kez sövsem ikinin hatrı kalır, iki kere söveyim desem üçün boynu bükük.

bazı zorluklar var, bunları sorun olarak görmeyi bırakarak, hayatın içinden normal durumlar oldukları kabulüyle yaşamaya alışmaya çalışıyorum yaklaşık beş aydır. pek kolay değil benim için ama yeni yeni bu durumlara karşı daha sağlıklı reaksiyonlar gösterebiliyordum. şimdi aynı konularda daha zor şeyler çıkıyor karşıma, tam normalleştirebildim diye seviniyorken. hayat garip, ne alaka şimdi demeyin, öyle.

kolaylık sıralaması şöyledir:
mantıklı düşünmek>mantıklı konuşmak>mantıklı davranmak
ben şahsen mantıklı düşünmek kısmında bütün enerjiyi tüketmiş, kör sağır mantıklı konuşmaya varabilmiş oluyorum. mantıklı davranmak öyle değil ama bölüm sonu canavarı gibi duruyo orada yersen.
(bkz: mantıklı konuşmaya yetişemediğimin ispatı gibi tanım)

sürekli ocağa bi şeyler koyduğumu unutuyorum. kaynaya kaynaya içinde su kalmamış çaydanlıklar, taşan kahveler... bak yine fenalık geldi.