sempatikadin yazar profili

şarkı başlarken nedense hep aklımdam geçen dialog da şu;
-happy or sad?
+sad.

the night we met

nereye gidersen git, ister şehir değiştir, ister ülke, istersen hayatında milyarlarca insan olsun, istersen zengin ol;
en çok nerede ve kiminle mutlu olduysan hep oraya çevirirsin kafanı.

zannimca kalmaktır.
birisi gittiğinde olduğunuz yerde öylece kalakalirsiniz. kipirdayacak yeriniz yoktur. aslında gezersiniz, dolasirsiniz, insanlarla tanisirsiniz ama yine ayni yere döndüğünüz de onun gittiği yerde olmak yine aynı hisleri verir, yani acıları.

biri gider, kalan öylece ardindan bakar. bu bahsettiğim gitmek/kalmak durumları iki bireyin arasında bulunan o koskocaman sevgi ile bagdastirinca net olarak acısı çok serttir. sacma bir gidis ve kalış, saçma bitisle sonlanan her sey aci verir. giden gittiği her yerde, zihninde kalan insanla gezecekken; kalan insan kaldığı yerden bile kipirdayamaz hale gelir çoğu zaman.

gitmek cesaret ister, kalmak acı.
gitmek ağlamaya esdegerken, kalmak kahrolmaktir.

sonra onu göreceksin ve aşık olacaksın, o kuyuya düşme sempatikadin...
o kuyudan çıkmak istedikce çıkamayacak, daha da batacaksin.

"yorulduğumuzda ve cesaretimizi kaybettiğimizde yıllar önce yendiğimiz eski düşüncelerin hücumuna uğrarız."

güneşe bakmak ölümle yüzleşmek, d. yalom

(bkz: boston celtics)

bizi biz yapan herkes ve bizi biz yapan her şey bıraktıkları izler gibi yavaş yavaş,
azala azala,
en çok da acıta acıta kaybolup gittiler.
öyle ki artık içimizde dolmayacağını düşündüğümüz o anlamlı boşlukların yerini, yeni alışkanlıklarımız aldı.
uyuyalim ve unutalım,
dünyanın biteceği yok.

merhametsizliktir.

sonunda ellerim ve ayaklarım ısınacak, elhamdülillah.

bu ilk öldürülüşüm değil.

yollarina baka baka kaldı gözlerim'
aykız

kendimi arıyorken olmaktan korktuğum yerdeyim, sendeyim.

sizleri bilmem ama bana gelir. hele yağmurlu bir gün ise o toprak kokusunu da alıyorsam, evet huzunlenirim.
ister inancli olun, ister inancli olmayın bir gün her seyi birakip, bir şey alamadan bu dünyadan gocecegimizi hatirlatir. cok zengin olmak icin, statu sahibi olmak icin, bir suru mal/mulk/guzellik/yakisiklilik sahibi olmak icin ugrastiginiz surecin bir kismini iyilik yapmak, kalp kirmamak ve merhametli olmak için harcayin.

cunku, eger inaniyorsaniz baska bir şey goturemeyeceksiniz yaninizda ote tarafa,
şayet inanmiyorsaniz da ardinizda iyi insandi, merhametli ve guvenilir insandi denilmesini sağlayın. cunku siz oldukten sonra sizden arda kalan tüm mal/mulk/guzellik/yakisiklilik yok olacak tek yok olmayacak şey iyilikleriniz ve merhametinizle yaklastiginiz kalpler olacaktir.

cuma günü olması.
cumartesi/pazar tatil bir işte calistigim icin, cuma günü ilkokul yahut lisede okuldan dagilmadan once sıraya geçilip soylenen istiklal marsinda ki kadar heycanli ve mutlu oluyorum. cunku, iki gun bir suru tantana islerden, ıvır zıvırdan az bile olsa nefes alabiliyorsunuz.
(bkz: canim cuma)

(bkz: torku malt bira) efsanedir...

kitabı okurken aşırı derecede şaşkınlıkla okuduğum distopik bir eser. bazi yerleri kafam da tahayyül edemedim. çünkü kitapların yakıldığı anları düşünmek garip geliyordu. kitabı okuduktan sonra filmi olduğunu öğrendim ve izledim. bana göre ikisi de ayrı güzeldi. tavsiye edilesi, değişik, distopik bir kitaptır kendileri.

kesinlikle böyle bir gerçek vardır. babanızın karakterine göre değişecek eylemdir. babanız olduğunda evde hiçbir şekilde huzur kalmıyor ise evde olmamasinda ki o huzuru anlayamazsiniz. bazen evde olmaması dünyada ki en güzel şey bile olabilir. dünya o dakikalar arasında guzellesir.

anladığım kadarıyla çok az insan empati yeteneğine sahip, çünkü yok babandir, yok şudur, yok budur laflarını ederler ve babacilik overler. ancak bu dünyada her baba sizlerin babası kadar mükemmel, iyi ya da merhametli bir kalbe sahip olmadığı gerçeğini bilmelisiniz fikrimce.
ve sonuç olarak bu huzuru yalnızca babanizin, tum ailenize zarar verdiğinizde anlayabilir, icsellestirebilirsiniz sayın okurlar.

uyandıktan sonra etrafa nefretle baktıktan üç saniye sonra tekrar uyurdum.
(bkz: tembellik)