sevimsiz karga yazar profili

yasmin levy - adio kerida

ilk kez görüyorum.. nick güzel durmuş üstünde.. yaratıcı

#3656960

nazım'a sordum gece gece..

– nazım lan sen bilirsin...
aşk mı daha ağır gelir, yokluk mu?
– aşk gittiğinde yoklukla beraber çay içilir oğlum.



– nazım lan sen bilirsin...
neden her giden arkasında bir enkaz bırakır?
– çünkü kimse veda etmeyi bilmez, yıkıp çıkar.



– nazım lan sen bilirsin...
kırılan kalp neden hep susar?
– çünkü kırık cam konuşmaz, keser.



– nazım lan sen bilirsin...
kadınlar neden hep yarım bırakır?
– kadınlar bırakmaz oğlum, sen hiç tamamlayamamışsındır.


– nazım lan sen bilirsin...
insan nasıl delirmez bu dünyada?
– delirir oğlum, sadece fark edilmez.

buğulanan bir cama ne çizilir?
kimseye söyleyemediklerini yazar oraya insan, silinip gideceğini bile bile.. ama yine de çizer… çünkü bazen silineceğini bilmek, bir şeyi söylemeyi kolaylaştırır.

ne çizilir biliyor musun?

— bir kalp... ama ortası çatlamış.
— bir göz... kirpiklerinden sızan bir damla yaşla.
— sonsuzluk işareti... ama biri kopmuş.
— “ben buradaydım” yazısı... altında bir tarih.
— bir ev... içinde sadece bir pencere, içi boş.
— iki çöp adam... ama biri yarım kalmış.
— ve belki de sadece bir isim...
yarım kalmış bir sevdanın, soğuk cama bıraktığı sıcak iz...

buğulu cam, insanın sustuğu ama parmağının konuştuğu yerdir.
gecenin sessizliğinde yapılan en sessiz itiraftır. silinip gideceğini bilerek yazılan bir iç dökümdür.
belki de bu yüzden…
en çok o an, gerçekten kendimiz oluruz.

buğulu cam, geçici duvarıdır kalbin.
ve o duvarda çizilen her iz,
bir an’lık da olsa ruhun kendini anlatma çabasıdır.

hep iyi hissettiren...
hafif esintili bir akşamüstü... bir ege kıyısı... mutlu insanlar... ve...

kutlama..

zeki müren - mihrabım diyerek

tallisker - bagatelle

çiçek “ben açtım” diyor,
toprak “ben tuttum” diyor…
ama ikisi de hâlâ yapraksız ve kupkuru.
yani ortada ne bahar var, ne bahçıvan!!!

bazen olmaz..

(bkz: hû deyince havalanan karga)

david bowie tarafından 1970 yılında hayat bulan şarkıdır..

kurt cobain’in yorumuyla tanınmış olsa da emel'in sesiyle yeniden canlanmış gibi..

akıcı.. sakin.. bir diyardan başka bir diyara yolculuk yapar gibi güzel...

çizimlerini daha çok paylaşmasını dilediğim uruk yazarı

gel bakalım.........

emel - holm

hepimiz ayrı ayrı güzeliz.. sarışınımız, esmerimiz, yeşil gözlümüz, kara gözlümüz, burnu fındık ağzı kahve fincanı olanımız..

hepimizde çiçek gibiyiz..

*

müzeyyen senar - akşam oldu hüzünlendim ben yine

bir kördüğüm oldu şimdi içim...
çöz desen çözülmez, kes desen canımdan bir parça kopar..ne söküp atabiliyorum içimdeki sancıyı, ne sarıp sarmalayabiliyorum usulca..
bir düğüm gibi boğazımda kalan cümleleri yutuyorum her gece.. ve her yutkunuş, biraz daha eksiltiyor beni..
bu düğüm, her şey sustuğunda konuşmaya başlıyor.
bu düğüm… bana ait.
benim sustuklarım, ertelediklerim,
bir kenara attıklarım,
“sonra hallederim” deyip üzerine toprak attığım her şey…

ve..
üstü örtülen her şeyin, bir gün kalbini tırmalamaya başladığını anlıyorsun en olmadık zamanlarda..

sonrası yeniden yola koyulma vakti..
sonrası hadi yeniden baştan başlıyoruz zamanı..

pazar günü.. evdesin.. sabah normal bir şekilde uyanmışsın.. kahvaltını yaparken filmini izlemişsin.. kahveni içmişsin.. kızınla muhabbet etmiş, kedilerinle oynaşmışsın.. gülmüşsün şarkılar söylemişsin.. herşey normal.. rutin..
derken ütü yapmaya başlamışsın.. bir.. iki.. üç..
kulaklıkla müzik dinlerken hayatı ve kendini sorgulamak nerenden geldi acaba? ya bi sus diyorum.. duymadığı yetmiyor gibi bu beyindeki snapslar hiç akılda olmayanlarıda getirip koyuyor insanın önüne.. o neden öyle olmuştu.. neden bunu söylemişti.. aaa bak kaç sene geçmiş..
sus..
sus...diyorum..
daha beter geliyorlar.. lemm ütü yapıyorsun ütü.. kırışıklıklara odaklansana.. ütüyü kumaşta gezdirdikçe sanki beynimin içindeki herşeyi açtım.. herşey hortladı..
sonuç mu?
sonuç kediler de dahil oturduk ailece ağlıyoruz..