suyosunu yazar profili

"genelde" ve "muhtemelen" bı de "hadi inşallah" var. en çok biri diyemiyorum çünkü hepsi benim bebeklerim.

binbir emekle uyumak için sakinleştirdiğim, oyun, keşif ve baba delisi olan kaşık kadar kızımıza odaya dalıp kendini hatırlatıp bir de üstüne çikolata verip odadan çıkması. zaten çocuk sana deli oluyor. uykuya direnme dönemindeyiz her gün bin türlü maymunlukla çocuk gülerek uyusun diye çırpınıyorum.. adam bı git. gelme odaya kız uyumadan. seni görünce azacak. 584384884 kere söyledim yok anam anlamıyor. arkadaşlarıma da soruyorum hepsinin aynı.. tamam çocuğunuzu seviyorsunuz ama lütfen ya tam kapasite uyanıkken sevin ya da uyuduktan sonra dürtmeden sevin. biz anneler bu bebelere bı düzen oturtmak, sağlıklı büyütmek, rutinlerini oluşturup onlara sadık kalmak için elimizden geleni yapıyoruz. çocuklarınız sizi özledikleri için size doyamıyorlar. görünce de tam dalacakken bile olsa içlerinden canavar çıkıyor. sonra biz kadınlar olarak her şeye koşmaktan aklımızı kaybediyoruz.
ayy düşündükçe deli oluyorum. 5 dk odada gördü diye 20 dk ağladı bebe. zaten hasta ağladıkça ateşi çıkıyor. zor bela alıp yatağa sakinlestirmişim. uyudu uyayacak. eşofmanını 10 dk sonra alsan ölmezsin ama o çocuk hasta hasta ağlamaktan içi çıktı. resmen ağlamaktan bayıldı. hayır bı de sonra anne bebek arasındaki güvenli bağlanma da zarar görüyor. anne hiç bir hatası olmadığı halde bebeğini ağlatan ağlaya ağlaya uyutmaya çalışan insan oluyor bı anda. düşündükçe sinir oluyorum. sakinleştiremeyeceğiniz, gazını alamayacağınız, yeteri kadar müsait olmadığınız anlarda lütfen anne bebek rutinin içine etmeyin. siz sadece akşamları 3 5 saat görüyorsunuz çocuklarınızı ama biz 24 saat anneyiz ve onların yanındayız. her seyleriyle biz ilgileniyoruz. ve yoruluyoruz. akşamları bebeleri vakitlice uyutup oturup bir sıcak kahve içmek, film izlemek, sosyalleşmek en basiti sakin sakin bir şeye yetişmeden yemek yemek bizim de hakkımız.

uzunca bir süre evde olmadığımı iddia ettiler. o dönem home office çalışıyor olmam dışında sorun yok. 5. katta oturduğum için sepetim de vardı. tabiii pandemide bile insanların evde olmadığını iddia ettikleri için yadırgamıyorum artık..

göstermekten çekinmem. aman belli etmeyeyim kendimi ağırdan satayım gibi triplere girmem. genelde bodoslama giderim. ama bazen de kendi sevgimden korkup arkama bakmadan kaçasım geliyor. güven problemleri hoş değil. ama ne de olsa herkes bir gün gider.

agents of shield.

kendinizden şüphe ediyorsanız, duygularınız düşünceleriniz sürekli olarak "abartıyosun" diye geri püskürtülüyorsa, kendinizi beğenmemeye, eleştirmeye ve sevdiğiniz şeyleri kaybetmeye başladıysanız, kendinizde garip değişiklikler fark ediyorsanız, aynaya baktığınızda kendinizi tanıyamıyorsanız ve surekli "ben hiç öyle biri değilimdir aslında" diye kendinizi savunmak açıklamak zorunda kalıyorsanız hayırlı olsun. nur topu gibi bir sağlıksız ilişkiniz olmuş. kaçın ordan.

"anne" olalı tam 1 yıl oldu. şahsi minyatür insanım 1 yaşını doldurdu. nasıl geçtiğini anlamadığım 1 yılı tamamladık. 1 yıl önce bu gün 04.26'da minicik bir şey dünyaya getirdim. bayaa da zor oldu. beni tekmeleyen ayaklarla tanıştım. midemi yakıp bana litrelerce süt içiren gür saçları gördüm. her ultrasonda yüzünde olan minik elleri tuttum. çok başka çok tarifsiz bir şeymiş. 1 yıl önce bugün kendimin hem en güçlü hem de en zayıf versiyonuyla tanıştım. bu gün gerçek anlamda hayatımda "dünya bir yana o bir yana" diyebileceğim biri var. küçük biri. minicik halen. ve çok net o bir yana dünya bir yana.

duygusallık ve alınganlık. bı de kafamda kurma var. bı de her şeye ağlamak var. her şeyi biriktirmek bir anda patlamak.. benim liste uzar.

en sevdiğim eylemdir. insanlar birbirini kınar, yeri gelir beni kınar sonra da aynı durumu yaşarlar. o yüzden hep içim rahattır. elimde cips çukulata kola oturur keyifle izlerim.. ben kınar mıyım yok kınamam. ben büyük konuşan kısımdayım. kocaman kocaman laflar edip sonra hepsini tek tek yutan kişi var ya.. heh iste ben oyum.

kafamdaki soru işaretlerinden, içimdeki hüsnü kuruntu olarak adlandırılan duygulardan, kendimi kaybolmuş hissetmekten, yok olan ama kendini var zanneden insanlardan, olması gereken hiç bir şeyin olmamasından, pimi çekilmiş bomba gibi etrafta dolaşmaktan çok yoruldum. mevsimi de geldi dönemi de geldi hadi sen de gel depresyoncum. bı sen eksiktin..

önemserdi. ilgilenirdi. gerçek anlamda zaman ayırırdı. can sıkıntısını, hevesini, mutluluğunu, kırgınlığını.. kısacası yaşadığı hissettiği her şeyi sana anlatmak seninle paylaşmak isterdi. sana yük olduğunu düşünmez aksine seninle paylaşınca ikinizin de hafifleyeceğine inanırdı ya da anlardı. sana güven sorunları yaşatmaz her daim içini rahatlatmaktan bıkmazdı. seni kendine yük olarak görmezdi. kafanda kurmana izin vermezdi. daha da uzar gider..

"yeryüzündesin ve bunun tedavisi yok" bu gün bı yerde okudum. çok hoşuma gitti. başlığı da gündüz gördüm yazdım yapcak bişi yok.

kitap okumak, yalniz uzun yürüyüşler yapmak, resim yapmaktı benim için. bu zamana kadar iyi idare etsem de artık başaramadığımı düşündüğüm için farklı yöntemleri okumaya geldiğim başlık.

anne olduğumu hatırlamayacaksam hayatımı bambaşka bir hâle getirmek için mükemmel şans. ama bu kafayla uyanacaksam yine aynı şekilde her şeyi batırıp finalde kızıma kavuşurdum. benim için bir nevi iki uçlu değnek. hayatıma katacağım hiç bir artı, hiç bir güzellik ya da başarı sevdiğim adam ve minyatür insanıma sahip olmama ihtimaline değmez.

bir süre öncesine kadar bende olmayan ama artık yavaş yavaş yüklenmeye başladığını düşündüğüm eşik. sanırım konduramadığım her şeyin gerçek olduğunu görmem olucak. henüz olmadı. ama o gün de gelecekmiş gibi geliyor. bakalım.

insanlardan kendi kapasitelerine göre değil de kendi kapasiteme göre beklentiye girmek sanırım. benim normalim bir başkasına fazla gelebiliyor.. ya da başkasının normali benim için yeterli olmayabiliyor. çok sık yaşıyorum. tabiii daha iyi tanıyınca vazgeçiyorum. ne yapabileceğini ne kadar yapabileceğini anlayınca beklenti standardım düşüyor ve sorun kalmıyor. o da o kadarmış diyip devam ediyorum. hatta belki genel olarak beklentiye girmesem hiç bir sorunum kalmaz. ben bunu da bı düşüneyim.

keşke öğrenebileydim dediğim program. hayır anam kursuna da gittim. yok kafa basmıyor bu programa. ya da o zamanlar gerçekten öğrenmek istemedim bilmiyorum. ama kullanan grafiker arkadaşlarım bayılıyor hatta resmen hayranlar. pen tool vardı sanırım programdan tek hatırladığım o hatta belki adını yanlış bile hatırlıyor olabilirim. bı başladığın yere mi dönüyodun başladığın yer mi dönüp sana.. neyse. kafamı toparlarsam belki bu sefer gazla değil gerçekten kendim istersem öğrenebilirim.

bebek kokusu. gerçekmiş. doğurana kadar "bebek kokusu ne yiaa.. b*k kokar süt kokar kusmuk kokar öğhh" falan derdim. bebek kokusunu ayırt edemezdim. varmış. gerçekmiş. çok güzelmiş. bırak yaşama sevinci arttırmayı yaşama sebebi olur insana.. miiiissss

"lüks ne giydiğin değil, kime tahammül etmeyi reddettiğindir." bı videoda denk geldim çok hoşuma gitti.

öldürmeyen ama sürüm sürüm süründürüp inim inim inleten his. ne için olduğu önemli olmamakla beraber küçüğü büyüğü mevcut olup nefret edilesidir.