suyosunu yazar profili

pes ettim.

resim çizerken insan bedenini ve hareketlerini çok dikkatli incelerdim. o yüzden böyle bir insan olarak algılandığım çok zamanım oldu. genelde "b*ka bakar gibi bakıyorsun" derler. halbuki hiç ilgisi yok sadece inceliyorumdur. kimseye garezim yok ama anlatamıyorum işte..

aslında her yerde olan kadındır ama birileri onu yorup, kırıp, ilgisiz bıraktığı için bunları yapmaktan vazgeçmiştir. erkekler gerekli ilgiyi sevgiyi göstersin, kadın ilgisinden, gülümsemesinden, sevgisinden erir o adama. kadın güvende hissetmediği yeri yıkar, eksik hissettiren kişiyi yorar. eğer bir erkeğin hayatındaki kadın başlıktaki gibi değilse o erkek bı aynaya baksın "ben ne yaptım ya da ne yapmadım" desin..

iki ülkenin de birbirinden berbat olması dolayısıyla yok olmalarına hiç üzülmeyeceğim olaydır. insanların ölmesi hoş değil ama, kültürleri, yaşam şekilleri, pislikleri kazınsa hiç de fena olmaz. dünya nefes alır gibi geliyor.

alınganlık, her şeye ağlamak, sevilmeye bayılmak, kazık yiyene kadar herkesi çiçek böcek sanmak, pasif agresiflik.

her türlü bölücülüğe karşı +1

bazı kadınlar anne olmamalının canlı örneği. bu ülkede bir çocuk öz annesine babasına güvenemiyor. bu ülkede bazı kadınlar kocalarına bile güvenemiyor. bir de bu adam üvey. "annenin erkek arkadaşı" çok küfür var yazmak istediğim ama yasak maalesef. nasıl bir anne çocuğuna bunların yapılmasına göz yumar ? mesela çocuğuna bunun yapıldığını öğrendikten sonra nasıl o adama saldırmaz aklım almıyor.

sevilen kişinin önceliği olmamak. her şeye herkese vakti varken size ayıracak 5 dakikası olmaması. benim kalbime oturur, kolay aşamam bunu.

dünyan başına yıkılsa bile her daim bir yol olması. iletişim güzelse her soruna bir çözüm vardır. tüm zıtlıklara rağmen ortak paydalarda buluşuluyorsa her yer cennet.

yazılım sorunu var. kendisi sürekli ses çıkarıyor, yanında hediye (minyatür insanım) yollamışlar onun sesi daha çok çıkıyor. ikisinin de ses modu bozuk. sessize alınmıyor. iade etmeye gerek yok dayanıklı bir şeye benziyor. kullandıkça yorum güncellerim.

4 yıllık evliliğimizde ancak 6 ay önce "aile" olduğumuzu öğrendiğimiz bir miktar 'la havle' çektiren açıklama. ülke cidden dev bir tımarhane oldu.

"oraları geçtik." ve "büyük konuşmuşum." toparlıyoruz sanırım ama aylar oldu halen aşamadım bu cümleleri.

kullanmak hayalim, kullanamamak yeteneksizliğim..

keşke ligde de böyle anlaşıp gerçek bir takım çalışması yapsalar belki puanları artar. takım olarak oturmuşlar nasıl doğurmak istediklerine karar vermişler. mükemmel bir ekip çalışması. umarım sağlıkla sıhhatle çıkarlar hastaneden. ama zorunlu durumlarda sezaryen kapısını da açık bırakmışlar. eğer isterlerse doktorumun numarasını yollayabilirim eli çok hafif, ben de sezaryen doğum yaptım ordan biliyorum tavsiye ederim.

ciddiyetine gelecek olursak.. aldığı bir hücreyi 9 ay karnında taşıyan kadın, kanıyla kemiğiyle o bebeği büyüten bir nevi üreten kadın, doğduktan sonra gecelerce uykusuz kalıp emzirecek, gazını çıkartacak, altını değiştirecek nerdeyse tüm bakımlarını sağlayacak olan kadın. ama doğum şeklinde erkekler fikir belirtme hakkı olduğunu düşünüyor aklım almıyor. o kadının da sizin kadar kafası çalışıyor, doktorların da. gerekli görmedikçe sezaryen önermiyorlar anne ve bebeğin sağlığı açısından. ama insanlar vajinal doğumdan korkabilir, kulaktan dolma bilgilere sahip olabilir ya da sadece canı istediği için sezaryen doğum yapmak istiyor olabilir. kime ne ?! benim doktorum doğum planlarken eşime sormadı bile. çünkü onu ilgilendiren bir durum yok. çünkü neden sorsun ? hakkını yiyemem eşim de şöyle doğur böyle doğur demedi. ben ikisini de eve sağ salim götüreyim de gerisi önemli değil dedi. aklı selim bir erkek kişisi böyle olur. eşi ve bebeği için ne sağlıklıysa onu ister. delirdi mı bu adamlar ben anlamıyorum artık. alakaları olmayan bir konuda bu kadar fikir belirtmek, hatta dayatmak hayırdır yaa ! ne yaşıyor bu insanlar ?

zamanında vermediğiniz her tepki, uğrayıp ses çıkmadığınız her haksızlık, istemediğiniz ya da sevmediğiniz halde hayır demediğiniz her şey ilerde karşınıza çıkacak. siz insanlar üzülmesin diye kafanız kopsa ses çıkarmazsınız, insanlar parmaklarına kıymık batsa dağı taşı inletir. siz de uğradığınız haksızlıklarla kalp kırıklığıyla kalırsınız.

bende üzüntü, acı, ağrı, özlem gibi duygular gerginlik ve agresiflik olarak dışa vuruyor ki bu durum beni bile yoruyor. başkalarının da duygularını iyi veya kötü belli etmesini isterim doğal olarak çünkü kendim kendime yetiyorum yorma konusunda. ama seviyorsan, değer veriyorsam asla şüpheye düşürmem.

navigasyon kullanamıyorum. illa kanlı canlı bir insan evladına sormam gerekiyor. "300 metre sonra sağa dön" benim için hiç bir şey ifade etmiyor mesela. "dümdüz devam et. ilerde sağda cami var karşı sokağı" gibi cümleler benim için daha açıklayıcı. bir kere gittiğim yeri asla unutmam ama yıllar sonra bile aynı yoldan gidip bulurum. toplu taşımayla gidiyorsam da sokak görünümüne bakıp durağa olan sokak ya da bina sayısıyla falan takip ediyorum. iyi mı kötü mü bilmiyorum ama bu yaşa kadar hiç kaybolmadım. bu da bir şeydir.

pamuk gibi, sakin, uysal birine dönüşüp, tartışırken bile kaybetmekten korkmuyorsanız * miss gibi seviliyorsunuzdur.
sevilmiyorsanız agresif, öfkeli, tedirgin birine dönüşürsünüz.

spor hayatım boyunca 6 ayda 1 kan verdiğim için kan alınırken çok sorun yaşadım. iğneyi kaldırıp çıkaran mı dersin, damar ararken 5 kere delmeye çalışan mı dersin, alışığım gerilmem.. sonrasında da anemi tedavisi gördüğüm dönemde damar yoluyla çok samimi olduk o yüzden korkmam ama bazı insanların eli gerçekten ağır oluyor. bı de malum beton çivisi gibi iğne kullandıkları için gerginlik oluyordur diye düşünüyorum kendi adıma.

geneli bilmem ama beni iten karşımdaki insanın anlatsam da anlamamakta ya da işine geldiği gibi anlamakta ısrar etmesi oluyor. hayır mala anlatır gibi anlatıyorum. tam olarak hangi noktayı anlamıyorlar onu da bilmiyorum. tabiii bı yerden sonra "senle mı uğraşcam be" deyip vazgeçiyorum anlatmaktan.