urfabanaküsmüş yazar profili

ben kaybolmuş biriyim. eskiden başka zannederdim ait olduğum bir yer olduğunu sanırdım eskilerde bile kalsa. artık biliyorum çok zaman geçti, hepimiz değiştik, ben hiçbir yerde değilim. zihnim kayıp, hislerim kayıp.

aylar geçiyor, bir anı bir fotoğraf. ben nasıl dönüp dolaşıp aynı noktaya gelebiliyorum? nasıl aynı yerden, hiç eksilmeden ama artarak acıyor? öyle özlüyorum, nasılsın merak ediyorum. bende hiç geçmiyor. yaşanabilecekken yaşanmamış bir hayat, bir hayal varken nasıl geçer bilmiyorum. mümkünken yaşanmayanlar, edilmeyen bir veda, kapanmayan bir yara, unutulmayan biri ve anılar. ben bu kadarım.

abicim geçmişe gitsem şu ana mi dönerdim yani bu zaman bunun için çok mantıksız değil mi

çok duygusalim, hemen ağlarım ve bundan cidden nefret ediyorum. bir de insanları taniyamıyorum ki bu da çok boktan.

bilmiyorum ya belki aldatsa, gerçek bir öfke bir nefret olsa belki. yoksa yok ya silinmiyor.

uyumak istiyorum ya şu gürültü bir bitse

'istemiyorum'
'bitti'
'anlaman için engellemek mi lazım'
bu cümlelerin hepsini aynı anda duydum.

dünyaya halı seremezsin, terlik giy.

beni bir hayalle tanıştırdı. bana bir hayalin içinde geçen günler verdi. nasıl sevilir, gerçekten en mutlu anında nasıl hissedilir, nasıl bütün dünyadan soyutlanip tek bir insanı isteyebilirsin bütün bunları gösterdi. bana çok sevmeyi, çok istemeyi, imkansızı, mücadele etmeyi, çok ozleyip büyük kavuşmayı, kaybetmeyi, yenilmeyi, aşkı yaşattı. bir hayal bir rüya gibi işte. hala o rüyada değilim ama hala o rüyanın özlemindeyim. hala keşke o rüya tek gerçeğim olsaydı diyorum. ama bazı şeylere ne hakkımız var galiba ne de gücümüz. kabullenilmis çaresizlik tam olarak bu. şimdi eskisi gibi burada yazamıyorum, çünkü ben bu yüzden normal sözlükte bu hayalden başka bir şey anlatamıyorum. burası benim için o rüya. yani normal sözlüğe çok şey borçluyum. iyi ki.

bütün yarım kalmışlıklariyla hayatım, bütün tamamlanmayan tamamlanamayacak yanlarıyla... nerden bakarsan bak eksik. zamanın eşelemeye devam ettiği bir çukur gibi büyüyen kocaman bir boşluk.

bunu değil ama mezar yerimin nerde olması gerektiğini düşünüyorum sık sık. nereye aidim bulamıyorum, nerde olsam en çok ziyaretçim olur bilmiyorum.

ay şu an hiç ibrahim tatlises görseli paylasasim gelmedi.

yaşandı. birlikte yürürken sana kitap alayım dedi, girdik kitabi kendi seçti. hayatımın en değerli hediyesiydi hala da öyle. 'şeker portakalı'

evinin işine 1.5 saat mesafede olması. asla iyileştirilmeyen sistemsiz iş süreçleri. yaptığın işi bilmeyip sürekli iş yükünü arttıran ve asla haklarını savunmayan bir yönetici. tek amacı kendini pazarlamak olan işi çözmek olmayan çalışma arkadaşları. 10 mart itibariyle hala zam oranının belli olmaması. kuru bir maaştan başka yan hakkının olmaması. kendini değersiz hissettiğin, asla güvende olmadığın bir iş yeri. istifa etmek için çok yeterli ama no money yes cry

'olmuyor ne yapsam olmuyor eskisi gibi, güldürmüyor ağlatmiyor kimse senin gibi'

iş yerimin adını verebiliyor muyum?

meral momy ve ben mansur başkanımın aday olması için her şeyi yapıyoruz. lütfen ama lütfen artık ya

seni rüyamda gördüm iyi misin... bu yüzden rüya uydurmuşluğum vardır.

bazı insanlar için normalleşmek sadece günlerdir atamadıkları storyi paylaşabilmek. gittiği mekanı, yediği yemeği, gittiği konseri paylaşabilmek. çatladılar bildiğin bir hafta story atamadilar diye sonra tv kanallarınin ilk normal yayınında hop patlattılar. hepimiz işimize gücümüze gidiyoruz, mecburen yiyoruz içiyoruz, gülmeye de devam ediyoruz yine kendi dertlerimizle dertlenmeye de. aynı normallesmekten bahsetmiyoruz kesinlikle çoğu insanla. insanları anlayamıyorum.

bu benim ya, hep üzgün hep mutsuz. eskiden böyle değildim ama artık toparlayamiyorum bu kafayı bu kalbi. içimi dogrultamıyorum, tutunamiyorum, umut edemiyorum, düzeltemiyorum. sürekli negatif basa basa yitiriyorum tüm zamanı, ve tüm zamanda kendimi.