boşluk hissi

gün doğar, gözlerinizi açarsınız ve ilk on saniye uyanıklık halinden sonra bütün huzurunuz kaybolur çünkü yapacak bir şeyiniz yoktur. herhangi bir uyku ihtiyacınız olmamasına karşın yataktan kalktığınızdaki ıstırap dolu hiçbir şey yapamama halini çekmemek adına biraz daha uyumak istersiniz. yastığı kafanıza koyarsınız gözlerinizi kapatırsınız sağa dönersiniz sola dönersiniz... uyuyamadıkça daha çok strese girersiniz bacaklarınız kasılır ve kortizol sizin uykunuzu daha da çok kaçırır.

tabii bir yandan da zihniniz boş durmaz size hayatınızı heba ettiğinizi, ileride pişman olacağını tatlı ve bir o kadar da sırtınıza kırbaç vurur gibi kulağınıza fısıldar. daha çok streslenip terler içinde kalırsınız, yastığı yüzünüze o kadar bastırırsınız ki burnunuz sızlamaya başlar. ve sonunda bu kadar stresten ve boğuşmadan sonra beyniniz yorulur. 1-2 saat daha gerçekten kaçarak huzura erer ve uyursunuz.

sonra tekrar uyanırsınız, maalesef artık tekrar uyuma şansınız yoktur. gözlerinizi tavana diker dün ne yaptığınızı ve bugün ne yapacağınızı düşünürsünüz. dün yaptığınız bir şey olmadığı gibi bugün de yapacak bir şeyiniz yoktur. tavana bakarak bir süre daha gününüzü doldurduktan sonra sadık sevgilinizden yani yatağınızdan ayrılmanız gerekir.

el yüz yıkama faslı geçilir çünkü gerek yoktur. minimal düzeyde yemek yendikten sonra asıl ızdırap başlar. bir gün ve büyük bir boşluk. kendinizi bozkırdaymış gibi görürsünüz bomboş bir arazi arazinin ortasında siz ve başınızı çevirdiğiniz her yer bozkır. farklı olan hiçbir şey yok. bağırsanız da, koşsanız da, delirseniz de o uçsuz bucaksız araziden çıkma şansınız yok.

ızdırap içinde geçen derinizi yırtıp içinden özgürleşmek istediğiniz o gün o bozkırda geçer. yani bulunduğunuz yerde. akşam olur ve uyku vakti yaklaşır yani zamanın yavaşlığının ve boşluğun kırbacının hissedilmediği tek zaman dilimi. 7-8 saatliğine ölmek için sabırsızlanır ve yine yatağa girersiniz en mutlu anınıza ramak kala zihniniz size selam verip beyninizin içine girer "dün ve bugün ne yaptın, böyle giderse gelecekte ne yapacaksın, etrafındaki insanlara bak bir de kendi haline bak" der der ve der asla susmaz. tekrar terden vücudunuz yatağınıza yapışana kadar konuşur en sonunda bütün günün zihinsel baskısı ile gözlerinizi kapatır, bozkırı tamamen siyah görürsünüz ve günün huzurlu geçirdiğiniz tek zaman dilimine tekrar uyanmamak dileğiyle adım atmış olursunuz.

an itibariyle üzerime çullanan his. sevimsiz. eşlik eden eylemler de şöyle;
anlamsız bakışlar,
hareketsizlik,
ne yapacağını bilememek.

yarım ekmek arası şarküteri ile dolan his.

simit yiyince ortasındaki boşluk nereye gidiyor düşüncesiyle başlayan his.

pandemi sürecinde bol bol yaşadığımız his.

(bkz: space hissi)

nedendir bilmem, içimde dolmayan bir boşluk. doldurmaya çalıştıkça daha da boş oluyor sanki. kendi kendime, kendi halimde bir mücadeledeyim. ara ara gelir gider, ya da hep oradadır ben ara ara görür giderim. (bkz: günde en az iki kez yaşadığım his)

içi alınmış ekmek gibi bir halet-i ruhiye. sanki bilincini bir hard diske yüklemişler de bitki gibi duruyorsun öyle. bu ara muzdarip olduğum bir hal.

athena yengenizin yanımda olmadığı her an yaşadığım"şey".

çocuklukta doyurulmamis bazi ihtiyaclarin sonucunda ortaya cikan acı his. bunu derinden yasayan insanlar kazanamayacaklari bir savasin icinde debelenip dururlar. rastgele seks, uyusturucu, alkol, ayni anda birden fazla kisiyle flort etmek, aldatmak, birilerine aci cektirmek, insanlarin arasini bozmak, tehlikeli seyler yapmak, övülmek, zenginlik, calismak, basarmak... hicbir sey ama hicbir sey doldurmaz o boslugu. oyle yasayip ölür giderler. insanlara verdikleri zararlarin farkinda degildir klinik seviyede bosluk hissi yasayan insanlar.

hayırlı forumlar

(bkz: boşluk hissi)
(bkz: aniden gelen boşluk hissi)

derinden yaşıyorum.kendisi ahbabım olur.ne mutlu nede mutsuz olursun.açlık ve tokluk bir şey ifade etmez.var mısın yok musun bilinmez..

hissetmesi kadar anlatması da zor bir his.

hâlsizlik değil, isteksizlik. yapacak onlarca şey olmasına rağmen hiçbirini yapmamak, yapacak modda olmamak. sırf kendisini ortadan kaldırıp farklı bir şeyler hissetmek adına çaresizce eylemlere sürükleyen fakat hiçbir türlü geçmeyen o his.

her şeyin anlamsız olduğunu düşünmek, bazen de düşündüklerine cevap bulamamak. kafanda susmak bilmeyen seslere rağmen boş vermek, akışına bırakmak. hayatın akıp giderken öylece seyirci kalmak. arafta kalmak, belirsizliğin içinde kaybolmak.

ve gözlemlerime dayanaraktan; hiç tatmamış olanların yaşamak istediği ve hayatı daha kolay, daha çekilir bir hâle getirdiği düşünülen o his. oysa ki dibin dibini gördük derken daha derinleri bile gösterebilen bir histir kendisi; belki de mutsuzluğun zirvesidir.

yaşıyor olduğumuzun kanıtıdır. yaşayan boşluktadır.

gitmeyen ve arada biraz fazla büyüyen boşluk. bazen içimde o kadar fazla büyüyor ki iç organlarım eziliyor.hiç dolmayacak gibi,sırtımda bir el olması gerekiyor sanki ve o el yokmuş gibi .

boşluk cennettir. insanın kendisinden yarattığı bir mekik içinde yokluğa ulaşmak için yaptığı yolculuktur.

35 senedir peşimi bırakmayan his.

yapabilceğin onca şey varken senin yapmak için sebep bulamaman