uzunihsanefendininyesilsurubu yazar profili

kurutulmuş karanfilden mıknatıslı not my probllama'lalıya, van gogh'ludan kitap fuarının reklamını yapanına değin çeşit çeşit biriktirip kullandığımdır.

fevkaladenin üç tık altındayım efendim. kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde. yaşamaya çalışıyorum.

ayy peyk çalıyor, koşun gelin!

bugün pamuk şeker pembesi bir kazak aldım. griyle pembe çok yakışıyormuş, bir kez daha anladım. sonra kendimi biraz yalnız hissediyorum. öyle.

...şimdi aramıza duvar örsen, yine kalkıp senin sevdiğin renge boyarım demiş didem madak. hoş geldiniz yazar.

otobüsün camından çektiğim o ikonik yazı.

bayılıyorum çengel bulmaca çözmeye. içimdeki nene mutlu oluyor.

181 çıktı. hadi bakalımm.

ba
ka
ma
dık...

kelimelik ustası kendisi. 16'ya 1 şeklinde acayip yeniliyorum. şurup neden pes etmiyorsun diyorsanız da ikinci galibiyetimde pes edeceğimi söyledim. lakin bunu dediğimden beri dört-beş oyun geçti ve hâlâ yeniliyorum. güzel hamleler yapıyorum bence, büyük puanlar topluyorum ama beni alt ediyor. çaresizim maalesef. dilerim ikinci sayımı kazanır tertemiz yenilirim!

çok duygusalım şu an.

galerimdeki eski fotoğraflara baktım, biriktirdiğim anılara. ne güzelmişiz öyle, ne güzel şeyler yapmışım. büyümüşüm, güzel yerler görmüşüm. bu harika bir şey. aynı anda bir çok duyguyu yaşıyorum. sonra geldim eski tanımlarımı okudum. böylece galerimdeki fiziksel görünüşümden gelerek buradaki ruhsal görünüşüm arasında köprü kurdum. hislerim ne kadar farklı farklıymış. ne çok şey dinlemiş, izlemişim.

arada yapmak gerek, tatlı oluyormuş.

"bilimum" kelimesini kullanan birinin su içmesi gerekir. (bkz: gibi (dizi))

bir zamanlar anneannemle izlemekten keyif aldığım dizilerdi, hiç kaçırmıyorduk. kuşi az çekmedi he. arnav' a hayrandım. teri meriii, aba tum hi ho diye dolanırdım:

lisede karnelerimizi aldıktan sonra arkadaşlarımla yaptığımızdır.

telefondan sevdiğimiz şarkıları son ses açıp bağıra çağıra söyleyerek sahil boyunca kafile şeklinde yürümüştük. bizim buna hakkımız vardı gibi hissediyorduk, kimseyi takmadık, kimse de bir şey demedi. karnelerimizi gördüklerinden mi, kendi gençliklerini hatırladıklarından mı yoksa mutluluğumuzla mutlu olduklarından mıydı bilmiyorum. ya da bizim sayımız çoktu güçlü mü görünüyorduk*

iyi ki yapmışız ama. bu küçük serseriliğimizi şimdi tatlı bir hüzünle anıyorum.

peynir ekmek.

soydum, yedim. diğer mandalinalar gibi ekşi değildi.

bugün volumina'mın doğum günü. iyi ki iyi ki doğmuş. onu kocaman seviyorum.* eve biraz geç geldiğim için geç yazabildim. seninle konuşmaya, dünyaya aynı gözlüklerle bakmaya, sana sataşmaya bayılıyorum. tatlı adam hep böyle güzel kal e mi.

içimi dökmeye geldim.

"sen inandığın kur’anı okumazsan kim okuyacak?"

bu tweeti okuduğum günden ve öncesinden beri daha iyi nasıl müslüman olabilirim diye kendime soruyordum. bu sözler tokat gibi suratıma çarptı, iyi de oldu. kur'an-ı kerim'i gerçek manasıyla okumak; arapçasıyla, türkçesiyle, tefsiriyle... bunu çok çok az yaptığımı fark ettim.

allah'ın isimlerini ve anlamlarını; bunları yaşamımda nasıl bir yere konumlandırabileceğimi, siyah sayfalı defterime, önümü aydınlatan beyaz kalemimle özenerek yazıyordum. buna yeniden kaldığım yerden devam etmek istiyorum.

bunun için küçük adımlar atmaya başladım. inşallah düzenli hâle getirebilirim. müslüman'a yakışır bir şekilde yaşamayı, müslümanca ilerlemeyi öyle çok istiyorum ki. mutmain kelimesi tam bu noktada hislerimi karşılayan bir sözcük oluyor. böyle yaşamayı isteyen tüm arkadaşlarım için de dua ediyor olacağım. allah önümüzü açık etsin.

iyi ki izledim dediğim film. your name (anime) filminde de böyle etkilenmiştim. uzun bir aradan sonra aynı yönetmeni tekrar izlemek güzel hissettirdi.

o çizgiler, renkler, göz ışıltıları... insanı içine çekiyor. zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. bir sonsuzluk diyarı'nda, bir japonya' da, bir evimdeydim. depremler japonya' nın bir gerçeği. bu kısmı sevgili kaşkolnikov tanımında harika bir şekilde anlatmış #2669803.

onlarda en çok sevdiğim şey "felaketlerden" anlam çıkarmaları. hayatlarına entegre edip bununla yaşamayı, başa çıkmayı, ders çıkarmayı öğrenmeleri. deprem gerçeğinin, tsunaminin, geçmişte atılan atom bombasını hiç unutmamaları. yeri geldiğinde böyle muhteşem eserler çıkarıp yeri geldiğinde anmayı bilmeleri.

bazı sahnelerde çok gerildim. macera yönünü çook sevdim. karakterlerin geçmişine yapılan atıfları, geçmişimizin bizimle yaşayan tarafını, bağ kurmanın önemini (bazen bir sandalyeyle bazen bir kapıyla)* harikulade işlediğini düşünüyorum. gözlerini kapatıp orada yaşayan insanları ve anları hatırladıkları zamanlarda, şimdilerde harabe olan mahallemi hatırladım. kentsel dönüşüm için yıkılan binalarımız şimdi hayaletlerin. ama bir zamanlar orada bisiklet süren, arkadaşıyla cips-didi alıp çimene çömelen, telleri voleybol sahası gibi hayal ederek oyunlar oynayan yeşil şurup ve arkadaşları vardı.

birden fazla türde, birden fazla yerde, birden fazla anda kendini hatırlatandır.

bir kitap örneğin, orhan gencebay'ın şarkısı geçiyor içinde. kafanın içinde çalıyor tabii şarkı, eşlik ediyorsun. yeni bir şarkı örneğin, kendin keşfetmişsin, acayip sevmişsin. tüm gün çalıyor kafanda, mırıldanıyorsun, kimse olmayınca sesli sesli söylüyorsun. kafanın içinden çıkıp somutlaşıyor. uzun zamandır dinlemediğin bir şarkı örneğin, radyoda çalıyor. allah diyorsun, musmutlu oluyorsun. o şarkı, kafanın içindeki seslerle beraber ahenk içinde. popüler bir şarkı örneğin, tüm instagramı ele geçirmiş, bir de ezberlemişsin yanlışlıkla. popüler olduğu bir hafta süresince şarkıyı cümle aralarına sıkıştırıp, kafanın içinde yaşamasına izin veriyorsun.

dilmek sözcüğünü öğrendiğim başlık. acaba yanlış mı yazılmış diye bir de internetten bakıyorum.* kullanırım bunu.