werlia yazar profili

ben tüm insan ilişkilerimde karşımdaki bana bir ile geliyorsa onu onla çarparak veriyorum ama elbette ki bu sanırım iyilik, güzellik olarak adlandırılamaz bundan muhakkak ki çıkarım olmalı ki sık sık bunu yapıp sonra karşılığını elbette ki alamayıp boğuluyorum bir nedenim olmalı hala bu motivasyonla devam etmek için. artık anlar değil mi insan? anlar ve durur ama yok o bende yok. illa devam edeceğim buna... kiminle yakın bir bağ kurmaya çalışsam ilk düşüncem onu kaybetmek oluyor... onu kaybetmemeliyim ama neden?

bazen çok tuhaf geliyor nasıl oluyor da insan en yalnız hissettiği zamanlarda yanında birisi oluyor aslında? kendi kendime kalınca yalnızım ama hesapta birisi varken çok daha yalnızım. yine de kavrama çok alışığım hatta bu kavramsız bir ben oldu mu daha önce hiç emin değilim, biliyorum doğduğumuzda da öldüğümüzde de yalnızız zaten tekiz ancak ne yazık ki biricik miyiz? miyim sanmıyorum.

çok yorgunum, içimde bir ben var ancak ona artık ulaşamıyorum sesi soluğu çıkmıyor sanki sırtını bana döndü. neden küstürdüm onu? hayal kurardım, gerçi o zamanlar hayatın dışında olduğum zamanlardı sonra yavaş yavaş (mecburen) hayatın tam içine daldım. her yer belirsiz, sahte ve önceden belirlenmiş yalnız bana sırıtıyormuş gibi duran aptal kurallarla dolu. ayak uyduramama hissi peşimi bırakmıyor ancak neyse ki bu duruma alıştım ancak hala kabul edemedim. bir şeyleri halletmem gerekiyor ancak neyi tam olarak bilemiyorum olduğum kişiyi silemem silmekte istemem çünkü o elinden gelen her şeyi yapıyor ama olduğum kişiyi kabul edemeyen yargılayan tuhaf bulan insanlar bende yatağıma sonsuza dek kapanıp çıkmama isteği uyandırıyor.

orada sessiz kalamamaktadır, sessizlik batar sanki havada yanıcı boğucu bir gaz vardır ve içine içine dolar, üzgün kalamazsın üzgün olduğunu belli edemezsin, hareketlerin senin benzerinin bir yansımasıdır ama asla sen değilsindir.

her zaman ben olmanın nasıl bir şey olduğunu arayacağım

şekerpare. neden o, neden diğer şerbetli tatlılar değil bilmiyorum. oysa bir sürü güzel çikolatalı tatlı var üf sütlü tatlılar da öyle. ama hayır ben şekerin gırla gittiği ortasında minik bir fındığın göz kırptığı o turuncumsu şeyi seviyorum.

okuldan mezun olduktan sonra çeşitli sebeplerle aylar sonra girilen işten fazla mesai, görev, ulaşım problemi vs. problemler nedeniyle ayrılmaya çalışınca (1. hafta) otomatik olarak üstüme yüklendi insan kendisini tuhaf ve ailesine karşı yük hissediyor ancak stresten 3 gün uyumama rekorunu başka türlü de elde edemezdim teşekkürler <3

her zaman her şey daha iyi olsun diye çabalarken her şey daha da kötü olabiliyor, hiçbir şey bizim elimizde değil yıllarca emek verdiğimiz arkadaşlıklarımızın bitmesi bile bir anı bulabiliyor hayattaki küçük mutluluklara ulaşmak için verdiğimiz çaba saygı duyulası ve üstüne düşünülesi. hayatım boyunca tek varlık amacımmış gibi, sanki böyle böyle mutluluğu bulurmuşum gibi didindim çalıştım ve en sonunda işe girdim şimdi de para kazanmak da anlamsız gelmeye başladı, insanların soğuk yüzleriyle tanışınca insan bazen evde kendi güvenli alanına sıkışıp kalmak istiyor ama onun sonu da bataklık.
şu hayattaki en önemli şeylerden birisi edindiğimiz dostluk ve arkadaşlıklar sanırım geri kalan şeylere ulaştığımız an buharlaşıp uçuyor mutluluk balonu.

ııı en sevdiğim kitabı oku diye ödünç vermiştim verebilir misin anısı var da :,)
bi de kitaplarım konusunda azıcık hassasım ya ben :,)

illüzyon, düşeceğini bildiğin halde gökyüzüne çıkmak, gerçeği bilmek ama görememek

öncelikle teşekkürler...

normal bir çocuk animesi olarak başlayıp sonlara doğru pek de öyle olmadığını ispatlayan abimin zoruyla covid olmuşken izlediğim animedir. bir noktada 'bıktım sizden de robotlarınızdan da!' desem de bir bölüm bir bölüm daha diyerek bitirdiğim yine de pişman olmadığım serilerdendir.

grup ödevlerini sinir krizi geçirmeden bitirmek

gün gelecek başaracağım... bu nasıl oldu bilmiyorum ama hayalim oldu. ben de istemezdim nescafe 3ü bir arada seven bir insan olmayı, yok gelişeceğim.

arkadaşıma doğum gününde hayatıyla ilgili roman uyarlayıp yazıp kapağını tasarlayıp bastırmıştım
yani sözcüklerin pek çok alternatifi var elbet yine de herkes bu kadar abartmasa da olur

hissettiğim şeyleri algılamakta zorlanıyorum bu yüzden bazen bir duruma çok üzüldüğümü sarsıla sarsıla ağladığımda ancak anlıyorum, niye böyle hiç bilmiyorum.

hayatımın 18 yılı çay içmedim kalan diğer yıllarda bunun telafisini yapıyorum.

atmosfer değişikliği için bire bir, farklı bir zihin ve özgün bir anlatım. bazı kısımlarında uzatmalar ve sapmalar olsa da hiç mi hiç fena değildir.