yıldızanason yazar profili

yaşam deneyimlerimizde farklı renklere ve tonlarına maruz kalarak oluşan renk tecrübelerinin, bizlere kazandırdığı özellik, güzellik. araştırmalar der ki, renk tonları arasındaki farkları ayırt edemiyorsak eğer, bu gözlerimizde yapısal bir sorun olduğu için değil, tecrübesiz olduğumuz içindir.

şöyle ki herkes farklı renk deneyimleri yaşayarak kendi renk hassasiyetini kazanıyor. sanata yakın durarak, bir tabloya derinlikle bakarak, farklı coğrafyaları keşfederek, çok gezerek, çok görerek... yani algıladığımız renk nüansları, bizi biz yapan dünya görüşümüzü de ortaya koyuyor.
hatta kapalı toplumların renk çeşitliliği ile ilgili kelime dağarcığının kısıtlı olmasının bir sebebi de budur.
renk yelpazemizi genişletmeye fırsat verecek çok anı biriktirmek dileğiyle...

1989 the miracle albümlerinden bir queen armağanı. diğer queen klasiklerine göre kuytularda bir şarkıdır ki olsun, varsın ve dahi sadece bana kalsın... öyle seviyorum kendisini.
salt freddie mercury’ nin sesi yaşama sevincimi artırırken, bir de bu şarkının yüksek enerjisi, motive edici sözleri, aralara giren klavye melodileri ve orta bölümdeki orkestra atağıyla serotoninde bir gayzer etkisi yaratır.
şarkının sonlarında müzik iyice çoşar ve der ki freddie mercury:
“was it all worth it, was it all worth it,
yes, it was a worthwhile experience,
ıt was worth it. “

ben de derim ki:
-evet, değerdi.
yolu benden geçenlere, bugünkü halime katkısı olan her şeye selam olsun.

benimle karşıt görüşe sahip hiç bir arkadaşımı engellemedim, aksine özenle okudum, izledim, takip ettim ama ikna olmadım. olabilmem mümkün değildi. ülkede başta hukuk, eğitim, medya olmak üzere bir çok alanda içimizden geçerek bizi etkileyen bunca haksızlığa maruz kalan tarafta yaşamaya çalışan biri olarak ikna olabilmem mümkün değildi zaten. en temel hak ve özgürlüklerin bu denli yok sayıldığı bir ortamda, beni tek parça tüm bileşenlerimle insan olarak kabul etmeyen bir yapıya tek parça, tüm varlığımla destek verebilmem mümkün değildi. yıllarca ötekileştirilme hissini yaşayan ve tanıyan bir kesimin; etiketleme, ötekileştirme, sevmek şart değil ama saygı duymama davranışını bu kadar hızlı içselleştirmesini hiç anlayamadım. yersiz değil, gerçekçi bir hümanistliğin muhatabı olacak kalitede insanlardık, payımıza düşen yok sayılmak oldu. belki de var sayılmanın en itibarsızlaştırılan hali demek daha doğru olur. modern zaman psikolojik şiddeti. yol kenarlarındaki güzelim çalılar yerine otoyolun halı deseni gibi zevksiz peyzajlarına maruz kalmak gibi… ama umutsuz değilim. “karamsarlığı daha iyi zamanlara bırakalım.” diyor eduardo galeano, işte tam olarak bu hissiyatla devam ediyorum.

dünya tarihinde hayli güzide, avrupa menşeili pek bir hoş dönem. fakat şu fani hayatta her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi bu dönemin de sonu gelecektir ve geçiş sert olacaktır. açılımı fransızcada “güzel çağ, altın çağ.” fransa-prusya savaşının sonlanmasıyla başlayan (1871) ta ki birinci dünya savaşına kadar süren, iyimserliğin, refahın ilginçtir büyük ölçüde barışın da tesis edilebildiği, yaşama sevincinin, sanatta yaratıcılığın, bilimde keşiflerin, gelişmelerin dönemi.
claude monet’ lerin, louis pasteur’ lerin, camille saint-saens ’ lerin, lumiere kardeşlerin, paul gauguin ’ lerin, emile zola ’ ların zamanı... ne dönem ama!

avrupa’ da orta ve üst sınıfın yaşam standartlarının epey yükseldiği bu refah dönemine sömürgelerden elde edilen kazanımların katkısı elbette çok büyük. yani yerkürenin değişmez yasası yürürlükte; birileri gülerken, birileri ağlayacaktır. gerçi bu dönemin sonunda dünya topyekün ağlayacak. savaş çanları karşı saflarda olan almanya ve ingiltere cephesinde çalmaya başlayacak ve dünya o zamana kadar görülmemiş bir yıkıma gidecektir. 1. dünya savaşına..

pagan müziğin en güzel örneklerinden biridir. gecenin çocukları; kurtların serenatları, muzip cadıların kıkırdamaları, çokça neşeli bir mistik müzik şöleni... arp ve flüt ile keltlerin diyarından; acem, hint diyarlarının otantik enstürmanlarına kadar yelpazesi geniş bir müzik topluluğu...


fee ra huri


wytches’ brew

kelt masallarının ev sahiplerinden... gücü simgeleyen kadim kelt figürü galler ejderhası ülkenin sembolüdür. bu kızıl ejderha, sokaklardaki direklerden yastıklara kadar her yerdedir. ejderha mitlerine, illüstrasyonlarına hayran olanlar için bu duruma maruz kalmak güzeldir.
encrypted-tbn0.gstatic.com/...
fonetiğini sevdiğimin “galce”si de ülkenin resmi dildir. başkent cardiff‘ in merkezindeki cardiff kalesinin, yaklaşık 2000 yıllık tarihi, en son 2. dünya savaşındaki hava saldırılarına karşı sığınak olması ve gezilirken savaşı yansıtan fondaki sesleriyle ürpermek olası. manzarası yanında, özellikle kütüphanesindeki ahşap işçiliği için de ayrıca görülesidir.

galli rock grubu manic street preachers‘ ı ve çok sevdiğim “a design for life” şarkısını anmadan yapamam. insan hayatlarını öğütmüş, o çok yüce protestan çalışma ahlakını eleştiren sözleriyle *, insanı eşlik etmeye sevk eden isyankar müziğiyle gelsin ;

zamanında arch enemy’ i üst noktalara taşımış kadın solist. brutal ve scream vokalleriyle, erkek egemen metal dünyasına inmiş demir yumruk.
canlı izleme fırsatı da bulduğum, özellikle “nemesis” parçası ile konserde oluşmuş (bkz: headbang) kuvvetli hava akımının müsebbibi. artık sahnelerden elini eteğini çekmiştir. fakat hafızamda tam olarak bu muhteşem performansıyla kalacaktır.

we will riseeee...!

haziran ve temmuz aylarında, ıhlamur ağacından sokaklara yayılan, odalara dolan ıhlamur kokusu... hemen sonra akla düşürdüğü anılarla, beraberinde huzur getirir.

gelecekte tanışacaklarımın zamanlarına ihanet ediyor gibi hissettiğimden, ne bir kitabı okurum tekrar tekrar ne de aynı dizileri sezonlarca izlemeyi tercih ederim. ama bir istisna var ki o da rome dizisidir. şüphesiz ki tarih dizisi severlerin ve bilhassa roma medeniyeti meraklılarının baş tacıdır. hbo yapımı bu dizi, 2000’ lerin başında cnbc- e tarafından da yayınlanmış, benim için üzeri toz tutmayan bir dizidir.

bu gece evde suicidal tendencies şarkıları art arda yürürken, yine bu türden uzağa gitmeden;

slayer - dead skin mask
ve ona göre nispeten az bilinen fakat death metal adına çok sağlam işler çıkarmış abd’ li grup devildriver ve pek gaz parçaları end of the line. *

devildriver - end of the line

öyle görünüyor ki yarın sabahın ilk düşünceleri, ursula k. le guin’ in bu cümleleriyle soslanacak.
“akıntılarla taşınan, dalgaların elinde oradan oraya savrulan, okyanusun olanca gücüyle akıllara durgunluk veren mesafelere çekilmiş denizanası, gelgitin dipsiz kuyusunda sürüklenir… her şeyiyle denizin sürüklenmesinden olma bu yaratık, gün ışığının kupkuru kumlarında ne yapar? ya akıl ne yapar her sabah uyandığında? “

yunan asıllı amerikalı besteci. ömrü vefa etseydi, conan filmleri, mavi göl, kızıl ekim, robocop ve sefiller gibi kim bilir başka hangi filmlere, şahane besteleriyle dokunacaktı.
savaşçı ruhun çoşkuyla yükseldiği bazen karanlık ve tekinsiz, bazen neşeli ve aydınlık besteleriyle, epik müziğin sinemadaki en güzel örneklerden biri olan 1982 yapımı conan the barbarian filminin soundtrack’ i ile benim için özel bir yerdedir.

wheel of pain

theology / civilization

abd’ nin 2003 yılında saddam hüseyin’ i devirmesiyle başlayan ırak işgali sürecinde, felluce kentinde kullandığı kimyasal silahlar nedeniyle, sakat çocukların dünyaya geldiği ve nesiller boyunca gelmeye devam edeceği ülke.

“modern dünya, insanın yüksek melekelerine ihtiyaç duyan her şey hakkında şüpheci olmaya eğilimlidir. ama herhangi bir şeye ihtiyaç duymayan şüphecilik hakkında hiç şüpheci değildir. “ diyen alman iktisatçı ve düşünce adamı ernst friedrich schumacher‘ ın, bahsini çok duyduğum fakat henüz okumaya başladığım,
“aklı karışıklar için kılavuz ” kitabı.

cool ablamız shirley manson’ ın sesinden, sözleri had safhada melankolik ve sanki bir o kadar da ironik, 90’lı yılların unutulmaz garbage şarkısı.
bu şarkıyla tempolu yürümek hayli güzeldir. yürürken müziğin ritmi, yürüyüşümle o kadar uyumlanır ki... özellikle soğuk, gri günlerde, kafaya çekilen kapüşonumla birlikte sabah yürüyüş rutinimin demirbaşıdır kendisi.

bazı günler kök söktürmeniz gerekebilir. işte o günlere, marilyn manson “antichrist superstar” şarkısıyla başlıyorum.

tarih boyunca zorba iktidar sınıfının ihanetleriyle, geçmişle bağları tahrip edilen şehir istanbul’ u, vedat türkali’ nin 1944 yılında akşehir’ de yazdığı “bekle bizi istanbul” şiirinin çok sevdiğim dizeleriyle anıyorum.

ingiliz yönetiminin, irlanda katoliklerine uyguladığı baskı ve eziyetlerin iyice arttığı 70’ li yıllarda, ira safında mücadele veren irlanda direnişinin tüm dünyaca tanınan sembollerinden biridir.
kuzey irlanda’ dan bağımsız milletvekili olarak ingiltere parlamentosu’na seçilmesine rağmen tutukluydu ve ölüm orucundaydı. papa bile ölüm orucunu sonlandırmasını istedi. fakat dönemin ingiltere başbakanı, işçi hakları ve dış siyasette uyguladığı çok cevval politikalarla hatırladığımız (!) margaret thatcher “suç, suçtur” dedi ve geri adım atmadı.
sands, 66 günlük açlık grevinin sonunda, 5 mayıs 1981 yılında, 27 yaşındayken hayata gözlerini yumdu.
ölümünün ardından belfast’ ta tabutunun arkasından binlerce insan yürüdü. dünyanın çeşitli yerlerinde eylemler yapıldı. bence en manidarı iran’ ın yaptığıydı. tahran’ da ingiliz elçiliğinin bulunduğu sokağa, bobby sands’ in adını verdi.
...ki neden vermesindi ? 1900’ lerin başında kurulan, “anglo-persian oil company” (apoc) adlı ingiliz petrol şirketi, iran petrolünü yıllarca neredeyse gasp etmişti. petrolünü millileştirmek isteyen muhammed musaddık ’ ı devirmişti. yani iran, ingiliz emperyalizmine olan öfkesini bir anlamda bobby sands’ in ismiyle de somutlaştırdı.

hapisanede yazmış olduğu şiirinden bir alıntıyla;
“ve rüzgar barut kokusunu götürür, kar kan izlerini temizler elbet,
ama özgürlük ruhu ölmez, ne de çürüyüp gider.”
bobby sands

benim için kadın albümüyle özelinde de “yağmurlar” parçasıyla vardır. onun adına yapabileceğim güzellemeler bu kadar.
zira çok büyük hayran güruhu tarafından taşlanmam pahasına da olsa söyleyeceğim. şarkılarında, yerli yersiz avazı çıktığı kadar bağırmasına tahammül edemediğim şarkıcıdır. yıllar önce bir yerde ronnie james dio vokal tekniğini örnek aldığını okumuştum. bu çok sempatik gelmişti ki ben de mesela bir black sabbath şaheseri “when death calls” şarkısında, canım dio’ nun “bağırmalarına” ömrüm boyunca maruz kalayım gıkım çıkmaz.
ve şu malum kıyas klişesi için de görüş beyan edeyim madem. müziği “yürekleri dağlayan” o ağlak liriklerden nispeten münezzeh, özlem tekin’ i daha samimi, sesindeki atraksiyonlarla da daha özgün bulurum.

mizaç gerçeğini gözardı etmeleri. oysa aynı aile ortamında büyüyen kardeşlerin bile hayata verdikleri karşılıklar o kadar farklıdır ki... onlara aynı reçeteler uygulanmamalı.

emre kongar “ babam, oğlum ve torunum, 100 yıllık öykü...” kitabında, bu mizaç farklılığına kendi ailesinden güzel bir örnek verir.
kızının liseye başlamasının ilk gününde onu okula bırakan oğlu kağan, kızkardeşine şöyle der: “kendini kimseye sevdirmek zorunda değilsin.” bunu duyduğunda çok güldüğünü ifade eden emre kongar: “sen bütün eğitimini, kızlarının toplumda reddedilmemeleri ve daha rahat yaşam sürdürmeleri için ölçülü bir uyumluluk üzerine kur, ağabeyleri bunun hiç de zorunlu olmadığı konusunda onları uyarsın! onun için diyorum ki sevgili okurlarım, çocuk eğitimini ciddiye alın, tutarlı ve sistematik olun ama çok da ciddiye almayın, çünkü onlar çoğu zaman sizin istediğiniz gibi değil, kendi istedikleri gibi büyüyorlar. “ diye yazar kitabında.
lakin çok da “ciddiye alan” başarı odaklı mükemmeliyetçi ebeveynler, kendi isteklerinin, hayallerinin gerçekleşmesi doğrultusunda çocuklarına tahakküm uyguluyor. çoğu da iyi niyetli çabalardır aslında. çünkü hiç bir kuşakta pekte sağlıklı olmamış aile yapımızın ürünleri olan anne ve babaların, bir çeşit “kendi yaralı çocukluklarını temize çekme” güdüsüyle ya da motivasyonuyla yaptıkları eylemlerdir onlar.

hangi niyetle olursa olsun ilgisi, yeteneği, yönelimleri baskılanan bu çocuklar, geleceğin mutsuzluk abideleri olarak, ya toplumla küs münzevi hayatlar sürüyorlar ya da mükemmeliyetçilik takıntılarıyla bitmeyen savaşlarda heba oluyorlar.