zaman giyotini yazar profili

bazen bir şarkı hayatınıza cuk oturur ya, işte o şarkı benim için bu şu an:

farzet - sertab erener

ihtimaller denizinde kaybolmuşum, kalbimde derin bir iz, zamansız yoğun duygular.


ve şimdi onu kalbimin kapısına kadar uğurluyorum. gitmesini istemiyorum. ama kalmasını da istemiyorum. çünkü bazen bazı insanlar sadece içimizde kalmalı. dokunamadığın, ama hissettiğin bir yerlerde.


tek bir tanışma isteği, sadece bir günde yaşananlar nasıl da koca bir çığa dönüştü. artık sadece güzel bir anı yaşadıklarımız. biraz buruk, ama güzel. hüzünlü ama değerli. bazen bir insanın sende bıraktığı iz, onunla geçirdiğin zamandan daha kıymetli olur.


ve ben, onu ne zaman düşünsem… içimde hafifçe gülümseyecegim.

dağınık bir düşünceler silsilesi
aşk üzerine

insanın kendini bir aşk içinde görme isteği, birine aşık olma, onunla hayalinde kurduğu gibi günler geçirme , o bilinen şiirlerdeki gibi sevilme isteği... ne üzücü değil mi?
galiba bizi dışarıda gördüğümüz ilişkilere özenerek bakmamız, her şeyi kusursuz sanma meylimiz, aşkın bizi kesinlikle bulması gerektiği düşüncemiz yönetiyor. mesela ben şu an birinin bana tutku dolu gözlerle bakmasını, beni sevdiğini göstermesini, söylemesini, sevdiğim beğendiğim şeyleri bilip küçük şeylerle beni mutlu etmesini o kadar isterdim ki. böyle diyince olabilirmiş gibi geliyor ama herkes veremiyor bunları işte.
hayal kırıklıklarıyla dolu bir dünya. umutsuz bir nesil, birbirinin yaralarını sarmaya değil üstüne tuz dökmeye alışkın bir toplum. kendimi yapayalnız hissediyorum. kendime uygun kişiyi ararken basitlesmiş hissediyorum. böyle şeylerin kendiliğinden olması gerekmiyor muydu diyorum. yine hayalimde yarattığım bir ideal. şaşırmadım. sevmek, sevilmek bu kadar zor olmamalı. hepimiz istiyoruz aynı şeyleri, şefkati, anlayışı, güzel bakışı, tatlı sözü, gün sonunda yorgunluğumuzu bırakabileceğimiz bir sarılmayı.. hayat yeterince zorken birbirimize sığınacağımız insanı bulmayi hepimiz istiyoruz.
o zaman neden bulamıyoruz?

tüm ihtisaminla yeniden geldin, sefalar getirdin. bu yılın bitiyor olmasını sonunda idrak edebildim sayende. çok şey sığdırdım bu yıla, yine yanlışlar yaptım, hataları telafi etmeye çalıştım, kendimle gurur duydum, bir şeyler öğrenmeye çabaladım, yeni kararlar verdim, çokça da yoruldum. son zamanlarda da yeniden kendi özüm gibi hissedebildim, bunun için yaşadıklarıma minnettarım, değişik şeylerdi ama yine de şimdiki beni yarattılar sonunda. ve şimdi sen geldin ve modum fena değişti. evi süsleme isteği mi dersin, noel şarkıları söyleme isteği mi dersin, hediyeler alma, sıcak çikolatayla zencefilli tarcinli kurabiye yapma isteği mi dersin. ha bir de eskiden izledigin ve bir daha hep izledigin zamandaki hayatını, hislerini cagristiracak o kült dizilere, filmlere bir yenisini ekleme isteği... bu gece mutluyum anlayacağın. yarın sabah da bu akdeniz ikliminde kış olunca içimi ürperten tipik serinliği hissedip yolda aynı anda hem hafif melankolik hem de çokça neşeli şekilde yürüyeceğim her zamanki yolumu. heyecanlandım bak.


on iki ayın düşesini onurlandırmak için açılan başlık.

evrende hacmi toz parçasından az bir gezegende çok fazla şey hissedip çok fazla şeyi dert ediyor oluşumuz.

çaba, keşif, özsevgi

tanıdık hisler çok güvende hissettiriyor. galiba bu yüzden aynı şarkıları tekrar tekrar dinliyor, aynı filmleri ve dizileri baştan sonra yeniden izliyor, aynı ilişkileri tekrar tekrar yaşıyoruz. kusurlu olsalar da. bizi bize hatırlatıyor, yaşadıklarımızı tekrarlatıyor ve geçmişte kaybolmuş anılarımızı gün yüzüne çıkarıyor, eskiden olduğumuz kişiyi yeniden canlandırıyor bu hisler.

fark ettiniz mi, 13-20 yaş arasında yaşadıklarımız aşırı zorluydu, biz öyle hissetmiştik. hemen geçmesini dilemiştik ama asıl gerçekten yaşadığımız zaman o zamanlarmış. bizi zorlayan zamanlar aslında geliştiğimiz dönemlermiş. ve en tuhafı da bir daha asla kendimizi o kadar geliştirmek için çabalamak zorunda hissetmememiz. biz o zaman büyümeye çalıştık. ilgi alanlarımızı genişletmeye çalıştık çünkü meraklıydık ve çevreden farklı olmalıydık, kendimizi keşfetmeliydik. zaman geçtikçe her şeyi biliyor ve tanıyor olduğumuz hissine kapıldık. ben o eski meraklı beni çok özlüyorum. üretici, hayallere kapılıp onlara tutunan ve sürekli kendini geliştirmeye odaklı olan beni. hatalar yapan ve bundan çekinmeyen beni. sanki şimdikinden daha mantıklı düşünüyordum, kaybedeceğim bir şey yoktu sanki. arkadaşlarımın fikirleri daha az önemliydi, kendi düşüncelerim en önemlisiydi. gerçekten tuhaf, şimdi çok şüpheciyim kendime karşı. sanki başkaları beni benden daha iyi biliyormuş gibi. galiba kendimle yalnız kalma sürem azaldığından oluyor tüm bunlar. evet kendimle kalınca hüzünleniyorum ama bu gerekli bir hüzün. aslında asıl huzuru da bu hüzünden sonra yaşıyorum. bir süre sonra da vazgeçilmez oluyor. ama yine de bu otuzlarımda şimdiki yaşlarımdaki beni özleyecek olmamı değiştirmiyor galiba. en azından artık farkında olduğum için üzülmemek için bir şeyler yapabilirim. her daim beni ben yapan şeyleri tanıyıp kendime yatırım yapabilirim. işte o zaman döngüyü kırabilirim.

dünyanın gelişmeye değil gerilemeye başlamış olduğunu hissettiren, pardon gösteren olay. yakında öfkemden önümü göremeyeceğimden korkuyorum.

bir gülüş, bir bakış, bir güzel söz, bir dokunuş... sevdiğin yanındaysa ve nefes alıyorsa bu yeterli.

bakınız: #3075067

gerçi kendinden soğutmak için yazım yanlışı yapmasına da gerek yok kendisinin.

yorgun hissediyorum. ust üste dizilmiş taşlar var içimde. bir tane daha eklense dağılacak gibiyim. çok şey var konuşmak istediğim ama sanırım konuşsam ağır gelecek. göğün ufuğunda kaybolan gemilerin birinde olmak ve her şeyi tamamen bırakmak geliyor içimden. sonra olmaz diyorum, pes etmek yakışmaz. her şey olması gerektiği için oluyordur, merak etme düzelir. geçer her şey zamanla. hep demiyor muyuz zaten zaman her şeyin ilacıdır diye... bunlar da geçer. merak etme.

fark etmeden, tanıştığım herkesin dişlerini ve gülüşünü inceliyorum. hatta bazen bu yüzden anlatılan şeylere odaklanamıyorum. kafamda kliniğe gelse dişleri için nasıl bir planlama yapardım sorusuyla meşgul oluyorum. maalesef.

etkeni herpes simplex virüsüdür, temas ile kolayca bulaşabilir, genelde dudak ve keratinize diş etinde kaşıntılı vezikül şeklinde ortaya çıkar, bir süre sonra vezikül patlar ve bulaşıcılık hat safhaya ulaşır. bundan sonraki evre iyileşme evresidir, yara kabuklanır ve kurutlu bir görünüme ulaşır. herpes simplex, bir defa bulaşınca sinir tutulumu ile hayat boyu vücutta kalan bir virüstür. enfeksiyonları fırsatçı olarak tanımlanır yani stres gibi immün sistem baskılanma durumları ile kendini gösterir. tedavisi, belirtiler ortaya ilk çıktığından 48 saat sonraya kadar 5*1 asiklovir kullanımıdır. sonrasında kullanılan asiklovir işe yaramayacaktır.

benzer şeyler

benim itirazım var. yasak şeylerin bu kadar çekici olmasına itirazım var arkadaşım. yoluma koyulan engelin beni geri döndürmesi gerekirken, mıknatıs gibi çekmesine itirazım var.

roman kahramanı gibi hissediyordum, çok olay oluyor çünkü. ama sanırım zaten sıkıcı bir hayatı istemezdim. zor ve öğretici olunca değeri daha çok oluyor bazı şeylerin. ah çok zor. dayanmak ve daha çok dayanmak, düşünmek ama uygulayamamak, sevmek ama kavuşamamak, dayanmak ve daha çok dayanmak... bu hayatı başkası yaşasaydı ve ben de bir izleyici olsaydım sabır diler ve üzülürdüm galiba. unutmamam gerek, bu hayatı ben yaşıyorum ve olacakların en azından büyük bir kısmı elimde. o yüzden üzülmemeli, elimden geleni yapmalı ve gerisini akışına bırakmalıyım. evet seçimler yapmak ve kararlar vermek çok zor, ama kararsızlık daha da zor. ne seçim yaparsam yapayım, kendime güveniyorum. benim için en iyisinin ne olacağını en iyi ben bilirim. her şeye rağmen, bu minicik dünyadaki atomik hayatımı seviyorum.

okuyunca aklıma direkt gelen isim, anne hathaway. duygularımı çok iyi ifade ederdi, yakınlık hissediyorum.

ben kimim? bu soruyu sorabilmek cesaretinde bulunmak, cevaplamak cesaretinde bulunmakla eşdeğer sanırım. ben, bence cesur biriyim, çok değil ama kendime bu dünyada bir yer edinebilecek kadar. yanımdakilere çok değer veririm, bir gün gelip de gideceklerini bildiğim halde. çok yaşadım aynı şeyi. ama bunu bir sorun olarak görmüyorum çünkü insanlar sadece fiziken gidiyor. bana kazandırdıkları deneyimler, onlar sayesinde edindiğim tecrübeler, anılarımız, bazen derin sohbetlerimiz, bazen hiç konuşmadan durmalarımız, kavgalarımız, sarılmalarımız... yani bendeki varlıkları asla gitmeyecek. çünkü ben şu an neysem, onlarla tanışmadan önceki halim bu değildi. bir kelebeğin kanat çırpışının kocaman bir fırtına yaratması gibi bütün hayatımı değiştirmiş olabilirler bile.

yaşadığım her şey için minnettarım, acı verici, ızdırap dolu, neşe içinde, huzurlu, sorunlu ya da kaos içinde olan bütün anlarım. ve ayrıca dünyaya da teşekkür borçluyum. böyle gizemli ve keşfedilmeye açık olduğun için, bütün bu yaşayan varlıkları bünyende böylesine sabırla barındırdığın için, iyi bir ev sahibi olduğun için teşekkürler. kimse dile getirmese ve çoğu kişi kıymetini bilmese de seni çok seviyoruz.

mikro olsak da içimizde ayrı ayrı makro dünyalar olması paradoksunu aklıma getiren başlık. belki de gerçekten mikro birinin makro dünyasıyızdır.