500 days of summer

summer en başta ben bir ilişki arayışında değilim diyor. ama tom ne yapıyor? sen benim hayatımın aşkısın diyip, summer'a anlamlar yüklüyor. sadece iyi yanları görüyor. elmayı seviyorsun diye, elma da seni sevecek değil tom.

ayrıca tom potansiyelini boşa harcamış birisi. mimar olabilecekken, kart yazan.

şu sözümüzü de hatırlayalım: "when you look at someone through rose colored glasses, all the red flags just look like flags."

spoiler içerir dikkat. herkes kendi karakterine göre yorumlayabilir filmi. bende kendime göre yorumlayacagim. bana göre tom karakteri haklıdır. kadını sevmesi onun suçu değil,bunu göstermemesi de zaten onu kaybetmemek için onun kartlarına göre oyunu oynuyor. ama ne yaparsa yapsın sonunda kaybediyor. tom bir noktada haklı bir isyan edip rest çekti ve yoluna bakacak iken summer gelip özür dilerim sen haklıydın dedi. oradaki adımı ciddi ilişkiye girmeye hazır olduğunu gösteriyor. tom da garibim seviniyor ama günün birinde cici kızımız ben ilişki istemiyordum deyip yol veriyor. bir süre sonra da gelip ben evlendim diye çıkıyor karşısına. e kardeşim adam sorar doğal olarak benle niye evlenmedin diye. verdiği cevapsa çok basit. o kişi sen değildin. tamam da ben değilsem eğer neden benim en sevdiğim yeri kendi hatıralarinda yaşıyorsun. demek ki sende beni seviyordun yani.velhasil kelam başta tomu yetersiz gördüğü için gönül eğlendiren karakterimiz filmin sonunda onun özgüvenli kendi ayakları üzerinde duran biri olduğunu gördüğü için kendine yediremeyip sert sözler eder ve filmde haklı görüşün tom'a ait olduğunu gösterip ağzına bir parmak bal çalarlar.

başrollerini joseph gordon-levitt ile zooey deschanel'ın paylaştığı, yönetmenliğini marc webb'in üstlendiği, romantik komedi-dram türündeki 2009 çıkışlı amerikan filmi. ben bu filmi ilk izlediğim anda sevmiştim. zaten favori filmlerim arasında yer alıyor. müzikleri de çok hoş ve sahne geçişlerine uyum sağladığını düşünüyorum. romantik ama biraz da gerçekçi bir yerden aşk tanımına bakmak isteyen olursa tavsiye edebilirim.

öncelikle gerçekten autum hotter than summer.

ben bu filmde hem summer'ı hem de tom'u anlayabiliyorum. yani ilişkisinden sıkılan bir kız ve o kıza kendini deli divane kaptırmış bir erkek.
herkesin hayatında böyle ya da birazcık da olsa buna benzer bir hikayesi olmuştur.
o yüzden kimseye kızamıyorum.

şey sahnesi çok kötüydü ya, tom'un son bir umut summer'ın nişanına gitmesi.. aşırı yaralayıcıydı, gerçek ile hayal arasındaki farkı çok sert bir şekilde hissettirdi.

21. yüzyılda çekilmiş en iyi romantik filmlerden bir tanesidir. benim hayatımın filmidir. kendimi hep tom gibi görmüşümdür ilişkilerimde ama daha sonradan tamamen summer olduğumu anladım. soundtracki aşırı derece iyidir. hayatımda yaşamayı heyecanla beklediğim sahnelerden bir tanesi "i love the smiths!" bu filme aittir ya da birine söylenecek en güzel cümle "i love us." yine bu filmdedir. mutlu sonla bitmez ki bence filmi eşsiz yapan şeylerden biri budur.

p.s summer bebeğim umarım tahmin ettiğim gibi hayattan beklediğini bulamamış, yalnız kalmış durumda değilsindir. seni mutlu düşünmek istiyorum hep.

dün izlediğim ve gerçeklik/beklenti sahnesinde beni kendine hayran bırakan film. kronolojik olarak değil de karışık sırayla olayları seyirciye izletme fikri de her zaman hoşuma gitmiştir.

aşk acısı çeken beni bir nebze olsun ümitlendiren film, umarım sonum öyle olur. film aşk acısı çeken bir elemanın 500 gününü anlatıyor, aşık olduğu kızın adı summer. pek izlenesi duruyor.
özellikle soundtrackine hasta olduğumu da söylemeliyim.

herkesin hayatına summer gibi toksik, ne istediğini bilmeyen biri girmiştir sanırım. bazı ilişkilerimde de summer bizzat bendim. keşke aşk acısı çekerken izleseydim belki bazı şeyleri daha erken farketmemi sağlardı. aşıkken izlemeniz önerilmez, çünkü bütün büyüyü kaçıran bir film.

bu filme dair en çok sevdiğim şeylerden biri her şeyi sadece tom'ın perspektifinden görmemiz. summer'ın hissettiklerine dair hiçbir şey görmedik. gerçek hayatta da öyle değil mi zaten ? yaşadığımız her ilişkiyi sadece kendi gözümüzden görebiliyoruz. sadece kendi gerçekliğimizde yaşıyoruz.