days gone

kısmen açık dünyada geçen çoook uzun bir zombi ve hayatta kalma oyunu. bu aralar oynamakla beraber hayranlığımı zirveye çıkarmış. beni içinde yaşatmış, yormuş ve olgunlaştırmıştır. bir roman gibi ilerler ve bir roman kadar çok şey katar.

muazzam olan bir oyun, ps4 de black label society eşliğinde çok iyi oluyor.

rest in peace i rahmet ile parla diye çevirmişler allah akıl fikir versin.

kaliteli oyun, karantina için ideal açın oynayın oynamadıysanız.

sürülerle savaşmak dışında beklediğimi bulamadığım oyun. he tabi bitirdim mi, bitirdim.

sıkıcı ve boş zombili playstation oyunu.

şu bir haftalık karantina süremin ciddi bir bölümünü kendisine gömdüğüm ortalamanın üzerinde kaliteli bir oyundur kendisi. bir "last of us" değil elbet. baş değilse de başaltında yeri var.

şu ara oyunsuzluktan, arkadaş önerisi ile başladım.

zombi sever biri değilim. bögg högg diye üstüme üstüme gelen şeyleri sevmiyorum hocam, gülüyorum, odaklanamıyorum, sarmıyor. ama hikaye çılgınmış, motor şahaneymiş falan derken ısındım oyuna. zombi olayı çok tırt ya demiş miydim?

oyun komple purge kafasında olsaymış şahaneymiş. neyse devam.

gerçekten berbat bir oyun. playstation exc. standartlarına göre berbat bir oyun değil, genel olarak berbat bir oyun.
bomboş bir şey. sözlükte uzun uzun oyun incelemeleri yazdığım oluyor, rastgele oyunları gömen biri değilim, her yapımın kendince bir özelliği vardır.
o yüzden güvenin bana: bu oyunda kaybettiğiniz her bir saat ömrünüzden çok fazla şey alacak. öyle bir berbatlıkta.
militia kamplarını temizlerken üzerime çullanan yedişerli sekizerli hasta kurt sürülerini filan düşününce mesela baya sinirleniyorum halen.
uzak durun. gidin tetris filan oynayın daha iyi.

bir süre oyun filan görmek istemiyorum, hissini en iyi veren yapımdır. sony exc. olmayı hak etmemiştir. hiçbir şey olmayı hak etmemiştir.

içinde tek başınıza kaybolduğunuz dünyası hoşuma gidiyor. insan sevmiyorum ben.

sürüleri yok ettiğimiz kısımlar hariç kocaman bir sıfır bu oyun.