9 nisan 2013 galatasaray - real madrid maçı

fanatik bir fenerbahçe'li olarak gözümden yaş gelen yegane galatasaray maçıdır.
hele ki didier drogba durumu 3 - 1 yapınca , o mourinho'nun suratını büyük bir zevkle izlemiştim.
maçın 4'e 5'e gideceğine yürekten inanmıştım.
ama işte kısmet.
ülke puanına katkı veren her takıma teşekkürler.



edit: başlıkta maçı kelimesi tekrarlamış

gururla seyrettiğim maçtır.
korkmuştu lan real madrid korkmuştu adamlar.
drogbanın golünün gerçek olduğuna bir süre inanmamıştım.

cristiano ronaldo gibi bir efsaneye yusuf yusuf çektiren muhteşem maç. geri dönüşün sonunu getirebilsek tarihin en unutulmaz maçlarından biri olacaktı.

banane dediğim mac, ben fenerbahçeliyim her türlü.

efsanedir. bir daha da olması zordur.

bir fenerbahçeli olarak beni duygulandıran, galatasaray ile gurur duyduğum maç.

ne o günler, ne de o günkü türk futbolu geri gelir.

bir an mümkün olduğuna inanmıştım. road to wembley yazan o kapıdan iki takım çıkarken tüylerim diken diken olmuştu. tıpkı bu başlığı okuduğum zaman olduğu gibi.

sekinci dakikada ronaldo’nun golü bile en ufak bir umutsuzluk vermemişti bana. neden inanmıştım o kadar bilmiyorum şu an. ama şunu biliyorum ki galatasaray bir his takımıdır.

elli yedinci dakikaya kadar hop oturup hop kalkmıştım ama tam o dakikada eboue’nin ayağının dışıyla yaradana sığınıp attığı şut ağlara dokununca maç sonuna kadar oturmak mümkün olmamıştı bir daha.

o dakikadan sonra sahada bir maestro izlemenin büyük keyfini yaşamıştım. wesley sneijder her yerdeydi. allahım adamın düşmesi bile mi güzel olurdu. ve yetmiş birde maziyi kalbimizde bir yara olarak bırakan wesley ufacık bir dokunuşla madrid savunmasını kızıldeniz gibi yarıp golü attığında inancım doruk noktasına çıkmıştı.

ve dakika yetmiş ikide, daha wesley etkisini üzerimden atamamışken didier drogba’nın stendhal sendromuna neden olabilecek kadar şık topuk vuruşuyla gelen enfes gol. olacaktı sanki. olabilirdi. bir ihtimaldi ve güzeldi.

o dakika jose morinho’ya dönen kameranın gösterdiği o korku, dünya devi ronaldo’nun gerginliği. galatasaraylı olmanın ödülüydü bu.

seksen birde havaya uçup yere üzgün inişim. evet, görmüştüm didier’nin ofsaytta olduğunu ama yan hakem görmese ne olurdu sanki. bir kere de biz ofsayttan gol atalım avrupa’da. bu da mı ofsyat! bu da mı gol değil! değildi.

sonra doksanda arbeloa’nı atılması. neden olmasındı. atardık biz bir gol daha.

ve doksan üçte ronaldo. olmamıştı ama olsundu. galatasaray elenirse böyle elenmeliydi. onları sevenleri üzmeyen bir galatasaraydı.

ronaldo’nun maç sonunda tribünleri alkışlaması gibi alkışlıyorum hala o takımı.

aynı zamanda, bu maçın özeti galatasaray resmi youtube kanalında en fazla izlenen videodur. (bkz: gereksiz bilgiler)

o zamanlar klâsik 4-4-2 oynardık. akın akın rakip takımın kalesine giderdik. sonra pas oyunu diye bir şey çıkardılar. kanser ediyor sadece.

var sistemi olsaydı gsnin yarı finale çıkacağı maç olurdu ve mourinhonun elenmenten korktuğu maçtır benim de izlediğim en iyi maçtır.hakem hatası ve şanstan dolayı gs elenmiştir.”eboue çivi gibi çaktı,sneijder attı vurdu goool,drogba harika bir gool efsane bir gool drogba drogba üç oldu goller yağmur gibi geliyor yağmur yağmur üç oldu drogba.”