92 yaşından sonra hayatın anlamsızlaşması

bu son 2 yıldır hissetiğimdir. 92 ye basalı 2 sene oldu ve gözlemlediğim kadarıyla hakikaten 92 ye geldikten sonra yaşamaya karşı istekli olmuyorsunuz. çok şükür elden ayaktan düşmedik ama apartmanın altındaki dostlar kıraathanesi kapandığından beri günler , dakikalar geçmeyi bilmiyor. böyle giderse sıkıntıdan gideceğim.

(bkz: murat menteş)in ruhi mücerret kitabını okursan belki kendine gelirsin dediğim başlıktır.

ortalama yaşam süresi 174 yıl olan türk insanı için çok normal olan durumdur.

ben hep 500 yıllık yaşadığımdan dolayı beni etkilemeyen durumdur.

doksan iki yıl nasıl bir anlam buldun diye sorulası

tabi 90 91 gibi olmazsın artık.

ohoo dedecim hayat asıl o zaman başlıyor.

ben 1881 doğumluyum yani 140 yaşındayım

yanlış tanımlamadır.
92. yaşını görmüş biri tam anlamıyla ununu elemiş eleğini asmıştır. hayatın anlamını artık daha iyi ve daha net kavrayacak yaşantı ve olgunluğa sahip olmuş kişidir.
bknz: babannem (96) yaptığı her çıkarım önceleri boş gibi gelirdi gözüme. meğer hayatın gidişatını çok net şekilde anlamlandırmış ve bize bunu en sade haliyle anlatıyormuş, gün geçtikçe daha da iyi fark ediyorum bunu

(bkz: orta yaş bunalımı)

insan'ın hayatı 60 yaşından sonra anlamsızlaşır. 92 yaşına kadar yaşarsa yaşar yaşamazsa da ölür.
artık çocuklar evlenmiştir , torunlar vardır ve onlarda hızlı bir şekilde büyümeye başlamıştır. eşini zaman içinde kaybeder. göreceğini görmüş duyacağını duymuştur. hayatın kattığı yeniliklere çok da şaşırmaz ve sadece ölümün kapısını çalmasını bekler. bazen bu yaş aralığı.düşebilir herhangi bir genç hayattan tat alamaz olur ve birşeyler için çabalamak istemez çünkü mutsuz olacağına inanır.
anı yaşayıp güzel hatıralar bırakmalıyız.
bazı kötü şeyler yaşamadan mutluluğa ulaşamayız dersler çıkarmalıyız. doğamızın gereği bu..

yolun yarısı daha ne oluyoruz. ndmskxmdmdmd

rakıyı çok içtin yine sayıları karıştırdın kereta. 62 dır o yada 26. yada 6 belkide 2.