hayatın giderek anlamsızlaşması

maslow’un ihtiyaçlar hiyerarşisinde ilk iki seviyeyi geçtikten sonraki seviyelerde düşünmeye bolca vakit bulduğunda sıklıkla hissedilebilen durum.

artık bir hayali olmayan insandır.

e bi yerde bu fani hayattan soğuman gerekti zaten. lakin geç olmadan soğu ki, ahirete zaman kalsın. (ahiret için çalışmaya. ) durun durun siz bi tanımı okumayı bitirmeden ben söylim. "aa radikal islamcı, vay gerici yobaz." hepsini rabbimin yolunda cihat karşılığı ile alıyorum. ama muhakkak islam her yerdedir. sadece camide ya da ezan vaktinde ya da musallada değil. hele hele din ve devlet ayrıdır diyen sistem gibi hiç değildir. bunca mahlukat ve kainatı yaratan halen daha işleyişinde tasrrufunu kullanan yaratıcı devlete, hükümete, kanunlara yargıya mı karışamayacak! komik ve içler acısı.

bunun yanında giderek zorlaşıyor. anlamsızlık ve zorluk entegre olunca bir güç kırılması akabinde de enerjide geriye doğru gitmeler başlıyor. yitikleşmenin akışına kendimizi bıraktığımızda, bedenimiz hayata pes ediyor. ve yok oluyoruz. belki de bunlar güzel şeylerdir, tam bilemiyoruz.

özellikle son zamanlarda ki seller yangınlar salgın sosyal ilişkiler derken hayatin zor ve anlamsiz olmaya başlamasıdir. psikolojik olarak düzelmek zaman alacak gibi .

bu saatte art arda birçok yazarın tanım girmesini sağlayan, anlamsızlığın özündeki manayı arayanların uğrak noktası olacağını düşündüğüm başlık.

hayatı anlamlı kılacak olan şeyler sadece bir süreliğinedir bunlar aşk, alkol ve kullanmadığım diğer şeyler.