1.
“bazı insanlar normal bir hayat yaşayarak mutlu olabileceklerini söylerler, ama normal dedikleri şeyler aslında kendi doğru kabul ettikleridir, ve doğrular her zaman değişebilir”
o arabaya binmeyecektin cesar diyerek yazmaya başlıyorum.
hak ettiği değeri görememiş film. ulan adam 25inde ne film yapmış millet uyarlaması ile biliyor. uyarlamasını izlemedim izlemeyeceğimde.
cesar karakterini noriega'dan başkasıyla özleştiremem.
sanal gerçeklik filmi olduğunu bilmeden izlemiştim ve ekstra etkilenmiştim ve olaya ayıkamamıştım bir süre. kesinlikle tavsiye ediyorum filmi.
konusu hakkında ne desem spoilere girecek o yüzden şimdi biraz spoiler.
--! spoiler !--
cesar'ın kusursuz hayatından şüphelenmesiyle sanal dünyanın bozulması baş gösteriyor. sofia'nın yağmur esnasında yüzünden boyaların akması o sırada cesar'ın yüzünü ilk kez göstermesi çok güzel bir sahneydi. final sahnesi en iyisiydi zira.
antonio'nun sanal karakterden ibaret olduğunu öğrenince yıkılması, cesar'in cesur bir seçim yapıp 2145 yılında çoktan ölmüş olan arkadaşı peloyo'ya vedası, son kez sofia'ya sarılması ve müthiş atlayış.
--! spoiler !--
o arabaya binmeyecektin cesar diyerek yazmaya başlıyorum.
hak ettiği değeri görememiş film. ulan adam 25inde ne film yapmış millet uyarlaması ile biliyor. uyarlamasını izlemedim izlemeyeceğimde.
cesar karakterini noriega'dan başkasıyla özleştiremem.
sanal gerçeklik filmi olduğunu bilmeden izlemiştim ve ekstra etkilenmiştim ve olaya ayıkamamıştım bir süre. kesinlikle tavsiye ediyorum filmi.
konusu hakkında ne desem spoilere girecek o yüzden şimdi biraz spoiler.
--! spoiler !--
cesar'ın kusursuz hayatından şüphelenmesiyle sanal dünyanın bozulması baş gösteriyor. sofia'nın yağmur esnasında yüzünden boyaların akması o sırada cesar'ın yüzünü ilk kez göstermesi çok güzel bir sahneydi. final sahnesi en iyisiydi zira.
antonio'nun sanal karakterden ibaret olduğunu öğrenince yıkılması, cesar'in cesur bir seçim yapıp 2145 yılında çoktan ölmüş olan arkadaşı peloyo'ya vedası, son kez sofia'ya sarılması ve müthiş atlayış.
--! spoiler !--
devamını gör...
2.
alejandro amenábar'ın 97 yapımı gizem/bilim kurgu türündeki filmi. penélope cruz, najwa nimri ve amenábar'ın filmlerinde görmeye alışık olduğumuz eduardo noriega ve fele martinez başrolleri oynuyor. film ilk başta konunun işlenmesindeki en önemli ipuçlarından birini bize başından sunuyor ama bunu içerisinde öyle bir yediriyor ki, böyle küçük bir detayın en ince yerinden filmi götüreceğini düşünmüyorsunuz.
noriega'nın canlandırdığı cesar karakteri, zengin, yakışıklı ve çapkın biri olarak sunuluyor izleyicilere. herkesin yapmayı sevdiği şeyleri seven biri olduğunu kendisi söylüyor. ancak sevdiği şeylerin başına açtığı olaylarla baş etmesinin zorluğunu görüyoruz bu filmi izlerken. gerçeklik ve rüyalar arasında gidip geliyoruz. bir süre sonra hangisinin gerçek olduğunu öğrenmek isteği duyuyoruz. her şey birbirine girmiş durumdayken, zaman ve mekan algısı yıkılmaya başlıyor. amenábar'ın bu noktadan çok ince bir detaya değindiğini söyleyebilirim: bazen uykudan uyandıktan sonra, çok kısa bir an da olsa zaman ve mekan algımızı kaybettiğimiz olur. tüm film boyunca bu hissiyatı hatırlayarak izledim cesar'ı. sanki psikiyatrın ona sorduğu sorular karşısında "bilmiyorum" derken bu durumu yaşıyordu. her şeyi anladıktan sonra olayları çözmeye başlarken, kendi gerçekliğinden bir parça görüyoruz, o da cesar'ın yüzü. kaza sonrası yüzündeki değişimin olduğu sahnelerin gerçek hayattan bir parça olduğunu anlamamızı sağlıyor bu detay. ancak son sahne, bize bir kere daha gerçeği sorgulatmaktan başka iş bırakmıyor.
noriega'nın canlandırdığı cesar karakteri, zengin, yakışıklı ve çapkın biri olarak sunuluyor izleyicilere. herkesin yapmayı sevdiği şeyleri seven biri olduğunu kendisi söylüyor. ancak sevdiği şeylerin başına açtığı olaylarla baş etmesinin zorluğunu görüyoruz bu filmi izlerken. gerçeklik ve rüyalar arasında gidip geliyoruz. bir süre sonra hangisinin gerçek olduğunu öğrenmek isteği duyuyoruz. her şey birbirine girmiş durumdayken, zaman ve mekan algısı yıkılmaya başlıyor. amenábar'ın bu noktadan çok ince bir detaya değindiğini söyleyebilirim: bazen uykudan uyandıktan sonra, çok kısa bir an da olsa zaman ve mekan algımızı kaybettiğimiz olur. tüm film boyunca bu hissiyatı hatırlayarak izledim cesar'ı. sanki psikiyatrın ona sorduğu sorular karşısında "bilmiyorum" derken bu durumu yaşıyordu. her şeyi anladıktan sonra olayları çözmeye başlarken, kendi gerçekliğinden bir parça görüyoruz, o da cesar'ın yüzü. kaza sonrası yüzündeki değişimin olduğu sahnelerin gerçek hayattan bir parça olduğunu anlamamızı sağlıyor bu detay. ancak son sahne, bize bir kere daha gerçeği sorgulatmaktan başka iş bırakmıyor.
devamını gör...