acıktığı halde üşengeçlikten yemek yemeyen kişi

boş mezar bulsa girip üstünü toprakla örtecek kişi. tabi usenmezse. ölü taklidi yaparak vahşi kara hayvanları yada akbabalar tarafından yenilmeye de bekleyebilir.

biri hazırlayıp önüme getirene kadar açlığın son raddesine gideceğim bir üşengeçlik seviyesine sahibim.

hayalimdeki insan.

nadir bir kişidir. çünkü öyle birini henüz görmedim. ben boş zamanlarımı yemek yemekle geçiriyorum. kahvaltı yaparken öğlen yemeğini öğlen yemeğinde ara öğünü akşam yemeğinde ise yarın ki kahvaltıyı düşünüyorum.

an itibarıyla benim.

yemek yemeye üşenirken yemek yapabileceğim fikrine nasıl inanıp eve çıkmak gibi bir hata yaptığımı bilmesem de 1 sene boyunca sadece tek öğün beslenmeme neden olan durum. bir yerden sonra mide küçüldüğü için alışılıyor. 46 kiloya kadar düştüğümde bu böyle olmayacak diyip yurda geri dönerek hazır yemeğe ulaşmayı kolaylaştırıp sorunu bir nebze çözmüştüm.

sanırım bu benim

gıdasızlıktan unutkanlığı göze almış kişi, ben. nasıl ve ne zaman bu kadar zor gelmeye başladı bana bu yemek işi anlamıyorum. keşke şu kapsül olayına geçsek bir an önce, uçan arabaları vs en sona bırakalım.