acımasızca geçip giden zamandan geriye kalan

insanın ruhunda, zihninde ve bedeninde bıraktığı izlerdir. (bkz: brokoli ve tosbağa) ukdesidir.

"sadece yalnızlıklarımızdı."

hiçliktir. zaman gerisinde bir şey bırakmaz.

dökülen saçlarım.

bir avuç hiçliktir çoğu kez.. belki bir ses.. ya da bir gülüş.. kim bilir..

30' lu yaşlarımda 40 yaştan nedensiz bir şekilde korkardım, sürekli bunu söylüyordum hatta cinleri olduğunu söyleyen bir amcaya denk geldim oda bana "40 yaşından çok korkuyorsun" demişti. adam beni tanımaz etmez ve kimsenin bilmediği yaşadığım bir çok hikayeyi olduğu gibi anlatmıştı, genel geçer fal bakar gibi şeylerden bahsetmedi, şaşkınlıktan ağzım açık kaldı ve hatta evde 24 saat ne yapıyorsam kimle konuşuyorsam olduğu gibi, isimlere kadar söylemişti o gün, sonra bana bir iki dua okuduktan sonra o korkularım geçti, 40 yaş sendromum kalmadı, sadece kendimi geç kalmış ve başarısız bir heykeltıraş gibi hissediyorum. sanat gerçi, yaş aldıkça belli olur, çalışırsan ne olduğun zaman geçince anlarsın, şu an gerçi bir şey değilim de hala yaşıyorum.

30' lu yaşlarımda 40 yaş hem çok yaşlı hem de çok hayat bitmiş gibi hissettirirdi bana, şimdi cinli amcanın söylediklerini hatırlayınca delirmekten korktuğumu da hatırlıyorum, şu an yazınca hatırladım, geldik işte, olduk 40! abart emenike, daha yaşım 39, seneye belki bir başka ülkede yaşarım.

özellike yalnızken, akşamüzerleri, düşüncelere daldığında veya anılarının olduğu bir yere gittiğin zaman yaşadıklarının sadece olup bittiğini, hiçbir iz bırakmadan yalnızca zamanın akışına kapılıp giden bir yaşanmışlık olduğunu düşünüyorsun ve bu düşünce yer yer acı verici oluyor. fakat zamanla, beriden bu yana süregelen bu akışın içinde bulunmaya çalışmanın tatlı acısını da öğreniyorsun. nostaljinin melankosinden keyif almaya başlıyorsun. veya keyif almaya çalışıyorsun. ve böylesinin daha iyi olduğuna kanaat getiriyorsun. bunun saçma veya olanaksız olduğunu da düşünebilirsin. fakat düşündüğünde öyle ya da böyle bu konuda daha iyi hiçbir şey yapamayacağını anlıyorsun. zamanın melankolisinden keyif almaya çalışmak, aslında çok basit bir fikre dayanıyor. üzerine fazla düşünmemek. oldu, bitti, güzeldi, hüzünlüydü, komikti, korkutucuydu...
zamanla birlikte bazı şeyleri geride bırakmak bazen çok zor olsa da ilerleyebilmenin kaçınılmaz bir koşulu bence.

güneş kremi kullanmayıp, cildinize iyi bakmamışsanız size kalan foto yaşlanmadır.
(bkz: düz mantık)

koca bir hiçlik.
ne için okudum?
kim için koşturdum?
ne için çalıştım?
hepsinin bir amacı var ama zaman o kadar hızlı gecıyor ki acımıyor bizi de eritiyor.

sadece entrylerimizdir diye devam eden vecize.