açken sinirli biri olmak

acıkınca sinirli olma durumu. bu durumu kendimde farkettim,ne zaman aç olsam olaylara daha çabuk sinirleniyorum, telefonda bağırıyorum vs.lakin karnım tok iken gayet sakin,anlayışlı, sabırlı oluyorum. en azından yemek olmasa bile bir içecek bile yatıştırır beni.sigara yada alkol tüketmedigim için stresli olduğum zamanlarda bol bol yemek yerim belki vücudum yemek yemeyi nikotin gibi bir yatıştırıcı olarak görüyor, mutluluk hormonu ,dopamin falan salgılıyor sanırım çünkü yemek yerken gerçekten mutlu oluyorum.

açken üzgün biri oluyorum.
umutları tükenmiş, çaresiz ve yorgun..

sinikırs yiyin geçer.

(bkz: tüylü bamya)

hem sinirli, hem kırgın, hem vahşi, hem hüzünlü, hem durgun, hem stresli biri oluyorum.
işin kötüsü duygusal yeme durumu yaşadığım için doyduğumu anlamıyorum bile bazen, mideme ayıp olmasın diye doymuş gibi yapıyorum.

iki tokatta bütün siniri gamı kederi sileceğim olay.
açsan git yemek ye, bana ne hırlıyosun.

açken o kadar durgunlaşıyorum ki sinirlenmeye bile mecalim olmuyor.

dünya yıkılsa zaten yıkılacaktı derim.
sinirlenmeye enerji bulabilmeniz muazzam,
benim doyunca yaklaşmayın yanıma esas. *

açken kan şekeri düştüğü için açlık hormonları da gidip kortizol, adrenalin gibi birçok hormona çatıyor "kardeşim ne duruyorsunuz, kalkın bir şeyler yesin şu" diyor, onlar da"tamam abi o iş bizde" deyip kalkıyor gidiyor sinir sistemini pert ediyor. haliyle yolda yürürken selam vereni bile tokatlayasımız geliyor. gerçi bir süre sonra kalan enerjiyi de bu tükettiğinden halimiz kalmıyor, hele yemek yersek başlıyor gözler kapanmaya.

trafikte başıma gelir hep. o yüzden torpido gözünde jelibon, bisküvi vs. bulundururum. kan şekeri de eklenince işin içine gözümü kan bürüyor. yeğenlerim zulamı fark edip patlatmıştı. "amca bize mi aldın yaaa." aynen size aldım canlarım benim. trafikte birini ikiye bölmeyeyim diye içimdeki hayvanı dizginlemek içindi oysa ki....

açken sinirli olan insanlardan biriyim. asla sağlıklı düşünüp kararlar veremem. hele bazen ne yemek istediğimi bile bilemez , karar veremez duruma geliyorum. ona iki kat sinirleniyorum. yemekten vazgeçip sinirli sinirli önüme ne geçerse keyifsiz yemeye başlıyorum. en sevdiğimde aç olduğumu anlayan çevremin özellikle bunlar aile bireylerim oluyor gülüp 'dur sana bir şeyler yedirelim' veya 'ısmarlayalım' oluyor. o zamanlar dünyada benden mutlusu yok. sırf bu yüzden hayatıma aldığım insanların yemeği sevmesi lazım. sevmiyorsa da sorun değil benle zaman geçirdikçe sevmeye başlıyorlar.

sadece çok açken olsa iyi. üşüdüğüm veya hiç uyumadığım zamanlarda da benim bu.

hele ki bu muhteşem üçlü bir araya gelmişse, sinirlinin çok çok daha ötesinde, katlanılmaz birine dönüşüyorum ve o anlarda genellikle herkesten uzaklaşmayı tercih ediyorum.
biri "canım" dese, onu "canın çıksın" gibi anlıyorum çünkü.

bu şartlar normale döndüğünde ise her şey çiçek.*

açken asla bir şey yapmam düşünmem konuşmam kötü oluyor sonra

geçenlerde -x-'te iti teki, kendilerine mama koyan bir kadını, acele etmediği için sırtından ısırdı.
barınakta...
eyyorlamam bu kadar.

bu satırları yazarken açlıktan ellerim titriyor. çabuk piş pilav kardeş, yoksa çok kötü şeyler olacak.

sakinim, kimseye küfür etmedim. iyiyim, evet.

ben muazzez abacı gibi oluyorum. kimsenin aç kalmasını istemiyorum. kimsenin benim aç halimle karşılaşmasını istemiyorum.