adres tarifini anlıyormuş gibi yapıp aslında hiç anlamamak

“ablacım şu ilerideki kuyumcuyu dönüp olabildiğince düz git, çıkar karşına” şeklinde cevaplar aldığımda sık sık başıma gelen durumdur. başımı bir-iki kez sallayıp anlıyormuşum gibi gözükmeye çalışıyorum ama aslında 50 adım sonra başka birine yine soruyorum aynı yerin adresini. karşımdakine şu adresi bilal’e anlatır gibi, doğru düzgün tarif eder misiniz dememek için zor tutuyorum kendimi.

anladım deyip adres sorduğum kişi gözden kaybolana kadar bir yere yürümeye başlıyorum. sonra farklı kişiye soruyorum. anlamışsam iyi eğer anlayamamışsam önceki yaptığïm gibi devam.bu şekilde adres daha kolay bulunuyor.

bu özelliğim yüzünden babamı sinir hastası etmediysem kimseye bir şey olmaz. arabalı arabasız fark etmez, yeni bir yere gideceğim zaman babama en masum halimle yaklaşıp adresi sorarım. canım benim her seferinde bütün sakinliğiyle tarif eder. bakar ki ben boş bakıyorum ya da dediği yerin çok zıddı bir yer için haa şu vardı di mi orada diyorum, içinden tobe estağfurullah dediği çok belli olur ama yine tüm sakinliğiyle hayır yavrum şu var bu var diye anlatmaya devam eder. eskiden navigasyon yokken, kağıda sokak sokak çizer verirdi, artık neyse ki navigasyon var da en sonunda tamam tamam anladım deyip yola çıkıp navigasyon açıyorum.

hele bir dee karmaşık bir yer ise sıkça başa gelen durumdur. navigasyon çıktı da kurtulduk allah'tan.
adresi sorarsın, tarifi büyümüş gözlerle anlıyormuş gibi onaylayarak dinlersin, yola çıkarsın, ilk 2-3 adımdan sonrası yok olur. başkasına sorarsın. daha dikkatli ve onaylayarak, şevkle dinlersin, yola çıkarsın ilk 2 dönüşten sonrası yok. bilinmeyen bir sebeple devrelerde yangın çıktı. derken bir başkasına sorarsın. o bir başkası yok mu ya seni başkasına sallar ya da bilmediği halde uyduruk tahminini tarif eder. haydaa, başa dönersin. bu döngü, biri gelip kurtarıncaya ya da bir taksinin önüne düşüp para karşılığında yol göstermesiyle sonlanır.

benim babamda olağanüstü bir adres tarif etme yeteneği vardı. o zaman navigasyon yok tabi. bir tarif eder, bildiğiniz bir yeri bile üç sokak ötede ararken bulurdunuz kendinizi. bulamayınca da kızardı.
bir gün tarifini kağıda yazdım. tamam mı dedim. he tamam tamam dedi. dediği yerin iki sokak ötesindeydi tarif ettiği yer. ondan sonra tarif etmeyi bıraktı

ya ben hep benim salaklığım sandığım şeylerin genele özgü sorunlar olduğunu görüyorum ya, nasıl seviniyorum!

ben yön bulamıyorum. bu hep böyleydi. hafızam inanılmaz iyidir, arkadaşlarım bile kendileriyle ilgili konuları arar bana sorar hatırladığım kesin diye, hatta şöyle diyim, hatırlamıyorsam olmamıştır. fakattttt... bir yeri tek başıma bulabilmem için minimum 20 kez gitmem lazım. onu geçtim, bir yere farklı noktalardan başlayarak ulaşabilmem imkansızdır. önce oraya ilk gittiğimde nereden başlayıp ulaştıysam oraya giderim. bir keresinde 30 yıldır gittiğim bir parktan, 30 yıldır gittiğim başka bir parka geçmem gerekti de -araları max 700 metre-, önce eve gideyim dedim. babam falan zor durdurdu.

hal böyle olunca ben adres tarifi falan da anlamıyorum. neyi sağıma alayım, neyi karşıma alayım, o dediğiniz yokuş neresi, aşağı yürümek ne demek, eski bilmem ne fırını neredeydi yeminle bilmiyorum. hatta itiraf edeyim baskı altındayken -bana yol tarif edilirken baskı altında oluyorum- sağımla solumu da karıştırıyorum.

ay içimi daha da dökmem lazım! 25 yıl boyunca yaşadığım evin tam paraleline taşındık. ben eve giderken kayboluyordum. baktım olmayacak, önce eski eve gitmeye oradan da yeni eve yürümeye başladım.

o zaman babamın konuyla ilgili cinnetini de aktararak ayrılmak isterim. yukarıda bahsettiğim bir parktan bir parka gitme mevzusunda, telefonda;

-baba, ben bulamam parkı. eve gideyim oradan diğerine geçerim.
+deli misin sen? dümdüz yürüyeceksin işte. nasıl bulamıyorsun ben anlamıyorum.
-bulamam işte, görüyorum aslında ama gidişi anlamıyorum.ben eve gideyim. evden oraya gitmeyi biliyorum.
+gitme eve. gördüğün yere nasıl gidemiyorsun kızım sen?!
-denizi karşıma aldım n'apayım şimdi?
+dümdüz yürü denize doğru, dümdüz!!! yüze yüze git!

(bkz: faruk eczanesi)