ağlamayacağına yemin etmek

küçükken birisini kandırmak için yemilederim derdik ve de sonra derdik ki haaaa yemin etmemiştim ki, yapabilirim. işte ben de anca yemil ederim, aklım mı yok sanki, nedir? ağlamak güzel bir şey. ağlayamamak çok kötü bir şey. çok ağlamak, kötü bir şey.

bir kere çok ağlarsın , sonra ağladığın şeye kızar ağlamamaya yemin edersin . yemini bozmanın tek yolu ise kafada ekmek kırıp sezen aksu dinletmek.

muhakkak ağlayacağını bildiğinde verdiğin yemindir.

başlığı görüp verdiğin yemini hatırlayıp, ağlamak

ardından da ağlayamadığın için rezil olma hali :))))

cesur, güzel ancak fazla iddialı bir yemindir.

ağlamamaya yemin etmekten kastın, duygusal sebeplerle, birileri için ağlamamak olduğunu kabul ediyoruz. kimsenin "dram filmi de izlesem ağlamayacağım." diye yemin edeceğini düşünmüyoruz ya da babası öldüğü için. o halde, bu, duygusal olarak ya birine hiçbir zaman fazla anlam yüklemeyeceğin ya da birilerinin seni hiç kırmayacağı anlamına gelir. ikisi de yapılabilir; pekala kimseyi sevmez; s..tir edersin başından, karşı cinsi ciddiye almaz, hiçbir şekilde duygusal temasa girmezsin. bir süre sonra, ilgin de zihnindeki kurgular da onlardan uzaklaşır. ancak bunun bedeli vardır, ağlamak duygulanmaktır; içerlemektir ve bunlar yaşamın içinde, yaşamın bir rengi, hislerinizin diriliğinin işareti olan şeylerdir. ağlamamak, duygulanmamak, hislenmemek bir kütüğe dönüşmektir.

ben yıllardır umursamıyorum, kimin ne yaşadığıyla ilgilenmiyorum mesela. işime bakıyorum, dostlarımla zaman geçiriyorum, film izliyor, kitap okuyorum. birinin duygusal dünyasında olup biteni merak etmiyorum, sevmediğim gibi de sevilmiyorum da. yani yaşamımdan böyle bir hassasiyeti çıkardım. e ne oldu peki? duygulanmak ve hislenmek için, yıllar önce sevdiğim kadını hatırlayıp, kurgusal karaktere çevirip pasajlar yazıyorum ara sıra. haha. üç birayla beraber iyi hissettiriyor ve özlem duyuyorum. özlem duymak güzel bir şey; hayal kurmak da öyle. ama her şey gün geçtikçe daha da silikleşiyor; unutuyorsun ve öylece devam ediyorsun yaşama.

yaşamın sizi siz yapan bu güzelliklerine kapıyı kapatmayın. kapatan, bir süre sonra açamaz. bunu öyle beylik laf olarak söylemiyorum. çok açık söylüyorum bunu. etrafınızda yalnızlıkla bütünleşmiş çok insan görürsünüz. bu insanlar bir şekilde sevdalandılar, küstüler ve çekildiler. şimdi çoğuna sorsan, nasıl çıkacağını ve neden çıkacağını bilemez. cevaplayamaz bunu; neden çıkmaması gerektiğine dair güçlü argümanlar üretir ve bu onu daha güçlü bir kütük haline getirir.

uzattık; ağlayın, sevin, sevilin, aldatın, aldatılın ama bu karanlık tarafa geçmeyin. buralar iyi değil.

büyük konuşmayacaktın. ağla şimdi

bu yemini tutabilecek olan var mı bu dünyada?
keşke hiç ağlamasak yüzünden, acıdan, kederden.
sadece sevinçten ağlasak değil mi?
ama bu dünya o kadar acımasız ki bir yerde, zamanda gelip bize dokunuyor işte. acıtıyor, üzüyor, canımızı sıkıyor ama sonunda ağlatıyor maalesef.

ağlamak, allah’ın bir lütfudur. kalp yorulduğu zaman yükünü ağlayarak boşaltır, rahatlatır. kalbi de yumuşak tutar, böylece insani vasıflarını korursun. ağlayın, ağlamaktan çekinmeyin. güçlü insan, ağlamayı bilen ve utanmayandır.