aile evinde fanusta yaşamak gibi yaşamak

bir marie curie ukdesi.

aile evinin imkanlarının bir noktadan sonra insana teraryum hissi yaşatması durumu.

insanın özerkliğine asla kavuşamaması bir yerde her şeyi açıklama zorundalığı, herhangi bir şikayetlenme durumunda yenilenin yenilmeyenin konum bildirimi, ortak kurallara uyma gerekliliği ile birleştiğinde insana arada sırada duvar izletebilir.

insan evinin kapısından içeri girdiğinde nefes aldığını hissetmeli, gerisi lafügüzaf.

aylak insan işi.

eğer toksik ve mutsuz bir ev değilse dünyadan saklandığın yerdir. kendini hazır hissedene kadar çıkman gerekmez. herşeyden ve herkesten saklanır ,rafine bir hayat sürersin . ama ne kadar saklanırsan hayatla yüzleşme gücün de bir o kadar azalır. belirli bir sürenin üstündeki saklanmalarda kişinin mücadele azmini köreltir diye düşünüyorum.

huzursuz ya da toksik olmasından değildir aslında. ben ebeveynlerimle kendimce iyi geçinirim. çokça güler, eğleniriz ama onlarla beraber yaşasam da yaşamasam da belli öğretileri ve kuralları vardır. genelde izin vermedikleri şeyler vardır.

yaptığın ve yapacağın her şeyi onlara anlatmak gibi zorunluluklardan bahsediyorum. hoşlarına gitmeyen bir durumda "gitmesen olmaz mı?, başka bir şey yapsak?" gibi alternatiflerle gelmesini de bilirler ama işte bu da benim özgürlüğü seven yapıma ters. hele hele başkalarının yanında aranmak en ters hareketlerden ama şimdilik böyle. bakalım zaman neler getirecek?

tüm bunlar çocukların cinsiyetine ve yaşına bakılmadan yapılıyor ama düşünüyorum, büyüklerim beni baskı olarak gördüklerimi nasıl severek yapıyorlar?

korumak istiyorlar. farkındayım ama bazen bazı şeyleri abartıyorlar. tepem de onlara karşı daha kolay atar. nazımı çekiyorlar sonuçta.