yıllık izinde aile evinde olmak

bir yere kadar güzeldir. özlem giderirsin, ana baba yemeği yersin, kahvaltı sofralarından sonra uzun uzun sohbet edersin, evdeki yenilikleri farkedersin falan filan. ama bizim cicim günlerimiz maksimum beş gün sürer. dışarı çıkmalar, nereye gidiyorsunlar, saat kaç oldular, onu oraya koymalar, yine nereye gidiyorsunlar hatta bir daha yine nereye gidiyorsunlar... ördüğüm örgüye, salatalıkları doğrama şeklime, pişirdiğim yumurtaya, dinlediğim müziğe, kolumun hareketine bile bir sürü şey söylenir oldu. önceden de böyle miydi yıllardır uzakta olduğum için mi bana batar oldu bilemiyorum. velhasıl kelam herkesin düzeni var; çocuklar ailesinin düzenini kabul etse bile aileler çocuklarını hala kendi kuralları çerçevesinde yaşatmaya zorluyorlar.