aile ile bağları koparmak

10 yıl önce yaptığım eylem aslında 2 tarafında kendince hakları vardı sanki anlaşmalı boşanma gibi oldu özledim özlüyorum özleyeceğim ama artık zor yapacak bir şey yok ama en çok batan kısmı bana inanmadılar evet inanmadılar

başaranlar huzura erenlerdir. tebrik ediyorum

benim de yapmak istediğim eylemdir. çok kırıldım çok döküldüm. bağları koparınca huzura ereceğimi düşünmüyorum . nede olsa ailen ve sen o eksikliği hep hissedeceksin diyorum ama başka çarem yok . bir nebze kendime saygım varsa yapmalıyım diyorum.

zordur. ben yapmak istemem.

büyük konuşmayın gençler, asla et tırnaktan ayrılmaz, sonradan pişman olacağınız hareketlerden uzak durun,anne ve baba af eder ama kalp kırılır, unutmayın.
her ailede sorunlar olur bazen başını alıp gitmek istersin, hiç kimseyle görüşmek istemezsin, ama bu sadece geçici çözüm olur.
kalın ailenizle desteklerini zamanla alırsınız,hemen pes etmeyin,siz hepimizin geleceği için daha azimli olun.

ailemiz bizim seçemediğimiz bir olgudur.aile ile olan bağ bebeklikten başlayarak kişilere dayalı olarak gelişir,büyür güzelleşir ya da solmaya doğru gider.herkes sevgiyi en doğru şekilde olması gerektiği gibi alamayabilir aileden kopup kopması da özneldir. ne zorluk varsa yaşanabilir bazı şeyler azalabilir ama zordur kopması zordur.

bu çok zor bir seçim ve geçmeyen bir süreçtir, tavsiye etmiyorum.

yapmam arkadaş la familia es todo diyoruz o kadar.

(bkz: yaran yanlış okumalar)
(bkz: atm ile bağları koparmak)

koparılması zor bağdır.

aşağı yukarı onaltı yaşındaydım sanırım evden ayrıldığım zaman. belki onyedi. hatırlayamıyorum gerçekten.

ve şu hayatta ondört yaşında kaybettiğim anemin dışında hiçbir aile ferdimi hiçbir şart ve koşulda hiç özlemedim. neden? bilmiyorum. henüz çocuk yaşlarda fark ettiğim ağır yanlışları, hiçbir zaman bana bir aileymiş gibi hissettirmemiş olamaları, annemin ölümü, ailenin dağılmış olması hepsi birer etken elbette. ama tüm bunlar aile denen kavramın aslında ne kadar içi boş olduğunu anlamamı sağladı.

bu işin doğrusu belli bir yaşa getirip yavrunu hayatın içine bırakmaktır. elbette benim yaşlarım bunun için çok erkendi doğru. ama şöyle bir baksanaza ailelere, annelere, babalara. sizin üzerinizden kazanmaya çalıştıkları şan, şöhret, övgü... ve sırf bunlar için bir bireyin hayatını umursamamak. çocuklarının ne istediğine dair hiçbir fikirleri olmadıkları gibi kendi fikirleri dayatmak için ellerinden geleni yapmaları...

korkunç..

ve nihayetinde birey için ailenin de bir gün gelip ayak bağı haline gelmesi.

birey olma mücadeleniz kutsaldır arkadaşlar. ve kimse tarafından engellenemez. elbette onlar sizin canınız. ama hiçbir şeyin benliğinizin önüne geçmesine müsaade etmeyin.

saygılar.

zaten bir süre sonra yanında olmayacaklar için şimdiden yalnız kalmak ileri hayatın pişman geçmesini sağlayacak bir eylemdir.

sene 2010 yılıydı. okul muhabbetine tartıştık ve okumayacam dedikten sonra evden ayrılıp kendi ayaklarım üstünde durmak için bir yolculuğa çıktım. tabi bu duruma babam çok kızdı ve benimle konuşmadı, beni görmek istemedi. annemde bu durumdan çok rahatsızdı. neyse ki eskide kaldı bu günler. ortalama 5 yıl geçtikten sonra babamı dinledim ve okudum sayesinde memur oldum.

herkesin harcı değildir. yapanlar eksikliğini çekme sebebi tamamen kalbindeki boşluk. başka başka insanları severseniz o boşluğu kapatabilirsiniz. yeni alışkanlıklar bulun. aile çok çok mühim değildir esasen hep travma ve boşluk yaratır. evet severler ama menfaatli ve toksik sevgidir. bu yüzden psikologlara psikiyatristlere gidip çocukluğumuzdan başlatıyorlar.
aile en büyük düşmandır. siz kendi kendinizi yetiştirin. arada uzaktan uzağa görüşürsünüz eski eşiniz gibi.. bitti gitti.
valla bu kadar uzatmayın ya. tabii yapabilenler.*

öyle bencil, kıskanç, sevgisiz, paragöz tipler gördüm ki, ana babalık veya kardeşlik ancak seçtiğiniz insanlarla olur. seçmediğiniz insanlar yüktür zincirlerinizden kurtulun derim.

bunu yapma ya da yap diyemem kimseye ancak ne olursa olsun ileride pişman olacağın bir şey yapma diyebilirim.