akıllı telefonlardan önce gençlerin yaptıkları şeyler

al işte şunları yapıyordu:

söz sırasının teyzelere ve amcalara geldiği ifade.

meseneden dinlediği müzikle mesaj veriyordu.

winamp üzerinden müzik dinliyordum.

100 kontöre 10.000 sms yapıyorduk.

kontörümüz bittiyse çağrı atıyorduk.

ev telefonu ile iletişim kurup,belli bir mekan ve saat belirleyip,arkadaşlarla orada buluşuyorduk.

valla on numaraydı, kız arkadaşıma attığım bir sms şu anki sayfalarca wp yazışmasından on kat daha keyifliydi. ve gerçekten özlemek vardı, ayrıca saf odaklanabildiğimiz sohbetler vardı. en önemlisi de milletin ar damarı bu kadar çatlamamıştı.

köyün çeşmesinin başına gidip su doldurmaya gelen kızlara "n'ööörüyon, aban nööörüyo?" diyerek ping atıyorduk.
ama o zamanlar ping süresi çok uzundu, bazen bağlanana kadar süre o kadar geçiyordu ki geri gelen paket 2 yaşında kız çocuğu görünümünde oluyordu.

ilk kez gittiğimiz bir yer olduğunda, yol üstünde gördüğümüz insanlara,özellikle de esnafa sorup yol tarifi alıyorduk.

oyunları pc de crack yapmaya çalışıyorduk
korsana hayır
cd siz oynayamazsınız

msn'de, icq'da goy goy yapıyorduk. ayrıca birbirimize kitap okuyorduk, birisi okuyor diğeri/diğerleri dinliyordu. dışarıda geziyorduk filan, maskesiz, virüssüz. hey gidi günler. bir de şeyi unutmayalım akıllı telefonlardan önce de pc'ler, internet, bilgisayar oyunları vs vardı, aslında telefonda ne yapıyorsak benzerlerini pc'de yapıyorduk yine. sosyal medya yerine forumlar vardı mesela orada çok güzel arkadaşlıklar kuruluyordu.

yılan oynuyorduk n'apıcaz?

imgyukle.com/i/NvPJWc

şehrin meşhur bir yerinde buluşup gayet güzel takılıyorduk.

mail grupları vardı ve oradan ilginç bilgiler, komik videolar filan atılırdı. msn de dinlediğimiz şarkıyı göstermeye çalışırdık. winaptan mp3 formatında müzik dinlerdik. cd ler ile birbirimize filmler verirdik. film cdleri kiralardık. 3000 sms hakkımızı idareli kullanmaya çalışırdık. numarasını eklediğimiz 10 kişiyi 10 dakikası 2 kontüre arayabilirdik.
telefondan ziyade ağırlıklı olarak bilgisayar başındaydık.

insanlar partner bulmak için sosyal ortamlara giriyordu, içedönük olanlar doğrudan eleniyordu.

kendi fotoğraf makinaları yoksa, başkalarına sormak zorunda kalıyorlardı.

adres bulmak için yine başka insanlara güvenmek zorunda kalıyorlardı.

"jeton" taşıyorduk.

akıllı telefon ve internetten önce genç olmuş biri olarak şöyle arz edeyim efendim.

her uygun vakitte buluşturduk. pastanede, evlerimizde, şehrin kalabalık yerlerinde yalnız olmazdık.
kitap okurduk, videocudan kaset kiralar film izlerdik.
uzaktaki arkadaşlarla mektuplaşırdık, sayfalarca mektup yazardık. hatta yutdışından penpal yani mektup arkadaşı bulurduk.
kasetçide karışık listelerle kaset doldurtup walkmande dinlerdik. pil biraz maliyetliydi ama olsun.
doğum günleri kutlardık parti tadında. sosyal hayatımızın en eğlenceli buluşmaları onlardı.
güzel havalarda bahçeli evi olan arkadaşlara oturmaya giderdik.
müze, sergi, konser gibi kendimize bir şeyler katacak aktiviteleri kovalardık.
sokak sokak memleketim çalışmasıyla yürüdük ikili üçlü gruplar halinde.
okul bahçesinde basketbol, voleybol maçları yapardık.
cumartesileri çaya giderdik. çay dediğim müzikli eğlencelerdi. ikramlar altın günü ikramı gibi olduğundan çay dendi heralde.

açıkcası sıkılmaya pek fırsatımız olmazdı. çünkü henüz sıkılmak hayatımızda yer etmemişti.

(bkz: mirc)
(bkz: msn messenger)

yüz yüze görüşüyorlardı.
trend olan şeyi yaptıklarını cümle aleme ilan etmek zorunda hissetmiyorlardı.
arkadaş grupları daha sıkı fıkıydı.
gençler akşamları saatlerce ev telefonundan birbirini arayıp günün özetini geçiyordu.

normal yaşıyorduk oğlum napıcaz. genciz işte, yönelimimize göre karıya kıza ya da erkeğe adama falan yürüyoduk yine. konsere bilmemneye gidiyoduk, sokakta bira içip kusuyoduk yani ne olabilir.

akıllı telefondan önce dendiğine göre, akılsız telefonların mevcut olduğu dönemden bahsediliyor sanırım, 2000-2010(+1/2) arası. bilgisayarımız vardı msn’e giriyoduk. hoşlandığımız kıza “şşş akşam mesene’ye gelsene” diye sms atıyoduk. sms vardı, 160 karakter tutan. tanesi 2 kontördü. sonra avea bi kampanya yaptı, 100 kontöre 1000 sms verdi, sıkıntı yaşadık. şu keyboard layout’la benim klavyedeki hızımdan daha hızlı yazabilen kız arkadaşlarımız oldu:
sıranın altına telefonu koyup bakmadan falan yazıyorlardı, çohacayip.

mp3 çalarlarımız vardı. spotify yerine oradan takılıyoduk. forumlar vardı, sosyal medyanın öncülü. turkishmusic.org’da sezen aksu’ya ayıplı şeyler söyleyip kavga ediyolardı.

genel olarak böyleydi işte. daha mı sıkıcıydı? yoo. daha mı eğlenceliydi? yoo. her nesil bi öncekine göre kendini daha şanslı görüyor, her nesil bir sonrakini kendine göre daha kadirbilmez biliyor ama öyle bir şey yok. herkes kendi zamanında kendi gençliğini yaşıyor işte bir şekilde. benim şimdiki nesilde tek üzüldüğüm şey, gençliklerinin pandemiye denk gelmesi. hiç istemezdim ne lise çağlarımın ne üniversite çağlarımın bu döneme denk gelmesini. it ayağı yemiş gibi gezmeleri gereken günlerde maske - mesafe - temizlik. pekih.

-hangi arkadaşın nerede olacağı tahmin edilir, planlar ona göre yapılırdı.
-gazetelerin tv akışı köşesi olurdu, oraya bakıp güzel film varsa filmin saati heyecanla beklenirdi.
-sevdiğimiz kişi için yerel radyolardan şarkı istenirdi.
-hoşlandığımız kişiyle göz göze gelebileceğimiz stratejik noktalarımız olurdu. zaten küçük bir yerde yaşıyorsanız bir-iki tane pastane olurdu.
-şiddetle merak edilen şeyler için kütüphaneler kullanılırdı.
-cinsel yaşam abilerden-ablalardan öğrenilirdi.
-gençler para toplayıp pikniğe giderdi. o pikniklerde nice güzel aşkların temelleri atılırdı.
-(erkekler için) iki gün eve uğranılmasa merak edilmezdi. anne-babamız ''ahmet'in evindedir, mehmet'le takılıyordur'' diye tahmin ederdi.