akıllı telefonlardan önce gençlerin yaptıkları şeyler

gidecekler ama geri gelemeyecekler.zaman geçmiş olacak çünkü

akıllı telefonu bırak ben cep telefonunun olmadığı zamanı yazayım. bir arkadaşı arar babası çıkınca suratına kapatırdık mesela. paralel telefondan dinleniyor muyuz diye ajan gibi paranoya yapardık.

güzel günlerdi. şimdi retina taraması ile açılan telefon icat etseler paralel telefondan dolayı hatta parazit mi var tadını vermez.

bu nesil her şeyi elinde bulduğu için kıymeti de o düzeyde oldu. biz eskiden kalemle telefon çeviriyorduk. tuşlu telefon çıkınca devrim olmuştu.

çocukluğum ve gençliğim(20li yaşlarım) bilgisayarsız, akıllı telefonsuz geçti, çok da güzel şeyler yapıyoduk, çocukken genelde bisiklet sürüp, top peşinde koşuyoduk, evden çıkmıyosak kitap okuyoduk. yapıcak çok şey vardı, sokakta vakit daha iyi geçer bence açıkcası.

edit : ee büyünce de motor sürüyosun, mangal yakıyosun, bağ bahçe geziyosun illa küçüklükten gelen alışkanlıklar, evrimleşiyor biraz.

tabii ki kız peşinde koşuyorduk. soru mu bu şimdi?

mersin sahiline, kumsalına sor, o anlatır ne yaptığımızı:)

havaya leblebi atıp ağzıyla tutuyordu. evet, bu kadar.

taliplerimin haberi ulak biri ile geliyordu ve ben tercih ediyordum. iletişim daha samimiydi yani. üzgünüm sözlük lisede yılandım yılannn mütevazı olamayacağım.(bkz: sısısısı)

atari oynuyorduk, arkadaşlarımızla buluşuyorduk, kitap okuyorduk, küçükken sokaktan içeri girmiyorduk, boş boş yatağa uzanıp müzik eşliğinde hayal kuruyorduk, okul arkadaşlarımızdan en samimi olduklarımızın evinde toplanıyorduk, mezun olurken yumurta savaşı yapıyorduk ve daha aklıma gelmeyen bir sürü şey.

sokaklar şimdikinden çok daha canlı, renkli ve umutluydu o zamanlar. haftanın 1 günü tunalı'da öyle bir eğlenirdiniz ki tüm haftaya yeterdi o eğlence ve ertesi haftayı iple çekerdiniz. kıymeti vardı o eğlencelerin. şimdikiler gibi çabuk tüketilmiyordu hiçbir şey.

her dönem kendi içerisinde kendisine yetebiliyor. şimdiki şartlarda doğup "ay o zaman yaşasam ne sıkıcı olurdu!" demek yanlış.

biri msn'den bahsediyor anılarım canlandı. şey vardı mesela " artık bukadar sık titreşim gönderemezsiniz ". bunun dışında ne dinliyorum özelliğini aç vardı. winamp'ta cetin çetinkaya, irem hayalet sevgilim vs.. vardı. sokakta toprak sahadan yemek, su ve tuvalet ihtiyaçları hariç gün boyu ayrılmazdık. sokaktaydık işin aslı. yani eve girmek manasız, iletisim için ev telefonunu kullandığımı bilirim veya gider evinden çağırırdık arkadaşları. güzel zamanlardı çünkü sanki günler daha uzun ve daha dolu geçmiş geliyor insana.

ben daha çok kitap okuyordum. daha çok dvd satın alıp film izliyordum.

pazar kahvaltıyı yapar ve evden tüyerdim. iş çıkışı özellikle yazın hava geç karardığı için her gün 2 saat zamanda bilardo oynar, çay bahçesine gider, oturur sahilde iki bira içerdik. avm denen saçmalıklar da yoktu. aylak aylak caddelerde yürür, banklarda oturur dinlenir yine yürürdük.

arkadaşlarımla yürüyüş, gezi gibi etkinlikler düzenlerdik. yüzümüz telefona dönük değil de birbirimize dönük olurdu.
tv izler, müzik dinler, sohbet ederdik. kahve içer, kek yapar, gelecekten bahsederdik. güzel günlerdi.

telefonun hiç olmadığı dönem, ortaokul çağıma denk gelir ve balkondan seslenme dönemi.*
telefonumun olduğu dönem, lise çağıma denk gelir ve çağrı atıp, logoya para gömdüğümüz dönemdir.*
akıllı telefonumun olduğu dönem, üniversite çağım. 0.facebook’tan aşkımıza maniler döşediğimiz dönem. *
bugün teknoloji gelişmiş olabilir ancak hissedilen duygular aynı.

günler yavaş geçiyordu ve daha değerliydi sanki. istediğin şeye hemen ulaşamamak ve onu elde etmek için özel bir çaba harcamak, o şeyi daha özel kılıyordu. günümüzde telefonu evde unutup, sokakta tam bir gün geçirmeye çalıştığınızı hayal edin. muhtemelen sıkıntı yaşarsınız. o zamanlar, bu durum gayet normaldi. hiçbir sıkıntı hissetmezdiniz. sosyal açıdan durumlar böyleydi. teknolojik olaraksa kendi çapımızda bir şeyler kurcalıyorduk.

gündüzleri arkadaşlarla mamut avlayıp akşamları mağaralarımıza çekilince monami boyalarımızı çıkarıp mamutu nasıl avladığımızın resmini yapıyorduk. herkeste monami boya yoktu tabi. alamancı neandertal tanıdıkları olanlar şanslıydı.

kitap okurduk, okuduğumuz kitaplarının özetlerini çıkartırdık. çeşit çeşit süslü defterlerimize renkli kalemlerle yazılar yazardık. mesela herkesin deri kaplı bir ajandası vardı, her gün birbirimizin ajandasına renkli kalemlerle yazılar yazardık. fotoğraflar, stikırlar vb. yapıştırır, günün sözünü falan yazardık. bizim defterlerimiz, o zamanların sosyal medyasıydı.

akıllısını geçtim, akılsızını bile daha on beş sene evvel edinmek durumunda kalmaktan kaçamamış biri olarak özetlemek gerekirse, eş dostla yüz yüze ilişkilere, sokağa, ait hissettiğimiz her köşe başına, doğaya ve hobilere bolca vakit ayırmak.

ne kadar önce?
- akılsız telefonlarla; iletişebilmek için çağrı atardık, uyumadan önce sevdiceğinle sonsuza kadar cevapsız çağrı oyunu oynanırdı, snake oynardık.
- playstationlarla; kiraladığımız playstation ile saatlerce winning eleven ve daha sonra pes oynardık.
- bilgisayarlarla; sabahlara kadar age of empires, star craft, championship manager oynardık, kesin silinmemesi gereken şeyleri silip, windowsu çökertirdik.
- commodore 64; bunlar o zamanın playstationıydı. oyunlar disklerin içindeydi. joystick kelimesinin karşılığını tam olarak veren kolları vardı çünkü bir çubuğu tutarak oynuyordunuz.
- bu devirlerin tamamında, okuduğumuz kitaplar, ansiklopediler, dergiler vardı.

daha aklıma gelmeyen bir çok şey vardır elbet, fakat bunlar bizi sokaktan koparmıyordu nedense. ben bütün çocukluk ve hatta gençlik yıllarımı sokaklarda, bazen sohbet, bazen oyun, bazen yürüyüş ile geçirdim. şimdi düşününce, akıllı telefonlardan önce, insanlar arasındaki bağlar daha doğalmış.

hatırlayan var mı gerçekten? bazen oturup düşünüyorum. sonra bir bakmışım tw'da ig'da orda burda

küçük kardeşi telesekreter niyetine kullanmak.