akraba bağlarının kopuk olması

o kadar kopuk ki bağlarımız hepimiz türkiye'de yaşamamıza rağmen bazı kuzenlerimi tanımıyorum bile. hatta marmara,ege ve ankara'ya kadar dağılabilmişiz yani yakın illerdeyiz de. hepimiz birbirimize yük gibi bakıyoruz.
şikayetçi miyim, kesinlikle hayır. hatta mutluyum bu halimden neredeyse hepsi beş para etmez insanlar ama çevremdeki insanların bu bağları güçlü olduğunu görünce insan hayret etmiyor değil de sözlük.

edit: başlık düzeltilmiş

çamaşır deterjanı ile yıkandığı için köpük köpüktür. durulanması gerekir. *

gayet köpük olmasının mantıklı olduğunu düşündüğüm başlıktır. akraba bu dünyadaki en gereksiz şeydir. ismimiz kadar gereksizdir hatta biz seçmedik çünkü.

islam'a göre tavsiye edilmeyen durum.

akrabalarımdan gördüğüm kötülüğü ve samimiyetsizliği hiç tanımadığım insanlardan bile görmedim desem yeteri kadar açıklayıcı olurum sanırım.

ideal olandır, hiçbir ortak konunun olmadığı kişilerle görüşmenin bi manası yok.
kanmış da bilmemne, geçiniz.

gittikçe artan bir durum, zamanla insanın tahammül sınırı azalıyor ve belki alttan alman gereken insanlardan bile uzaklaşman gerekiyor.akraba ilişkilerinde kıyaslama ve kuşak farkı sorunları devreye giriyor.bağ olsa bile artık uğraşmak istemiyorsun ya da o bağ bile kişisel farklılıklarınızdan dolayı sizi yan yana getirmeye yetmiyor.

zamanla alışılan durumdur.
sağolsun bunda ebeveynlerin etkisi derindir.
dedemin prezervatifden bir haber yaşamına on bir çocuk sığdırmış.
dedeme "neden" diye sorduğumda, "kışın yapacak iş yoktu" aldığım cevap karşında dumura uğradım.
çocuk dünyaya getirmeyi "iş" addeden, babadan, sevgiden yoksun, kıskançlık ve birbirinin zayıflıklarından üstünlük elde etmeyi gaye edinmiş evlatların olması gayet tabidir.
özetle 7 haladan sadece 3'nü tanıyorum. 3 amcadan, birini en son gördüğümde acun firardaydı. diğeri ise kimdi hiç hatırlamıyorum.

(bkz: eltisinin dünürünün görümcesini tanımayan kişi)

akrabalarıma ihtiyaç duymuyorum. çıkarları olmasa aramıyorlar bile.

olması gereken durumdur. samimi olacaksınızda ne olacak boş boş muhabbetler, dedikodular, entrikalar.

aramızda kan bağı olduğumuz insanları seçmek isteseydik yine de şuankileri seçer miydik? ben seçmezdim. zorunlu bir kan bağı var aramızda. saygı duyuyorum elbet ama en ufak bir sevgi yok içimde onlara karşı. keşke akrabalarım olmasaydı. annem, babam, kardeşlerim ve yeğenlerim. biz bize yeteriz. ben benden sonrakileri reddetmiyorum. benden öncekileri reddediyorum. çünkü bizim kuracağımız aile ve akrabalıklar, onlarınki gibi olmayacak.

(bkz: kan yoluyla bulaşan en kötü hastalık)

"keşke daha da kopuk olsa, hatta hiç bağım olmasa" dedirten akrabalara sahibim maalesef.

annemle babamın evlilikleri boyunca huzursuz olmalarının sebepleri için ilk 3 listesi oluşturulsaydı birinci akrabalar olurdu. [ikinci babamın tuhaf hâl ve hareketleri, üçüncü ise sözde din insanı olsa da söz konusu kadınlar oldu mu elinin ayağının birbirine girmesi ve dışarıdaki kadınlara annemden fazla ilgi göstermesi] be bık bık bıkladıklarım, bir baltaya sap olamamışlar olmuşlarsa da hâlen daha fazlasını isteyenler yüzünden evde huzur muzur kalmadı ve kalmamaya da devam ediyor. her fındık sezonu yaklaştığında evde atışmalar artıyor. bu atışmaların temel kaynağı ise babam. nerede nasıl konuşması gerektiğini bilmiyor, bazen de önemsemezlik yapıyor. sonuç olarak haftalarca hatta aylarca süren kısır döngüde tartışmalar yaşatıyorlardı. ara ara dayatmacı bir anlayışla huzurumuzu kaçıran kardeşlerinin ayağına gitmemize, sabahın köründe yollara çıkmamıza sebep olmuştu. her hafta kaba tabirle bok varmış gibi bunlara giderdik. sonuç ise ne annem ne ben ne de kardeşim gitmez olduk. evimizde ağzımın tadını kaçıran, kötü günümüzde bir fiske vuracak kişilerle neden muhatap olayım? bir de idraksızlığından mıdır bilinmez ara ara giderken bizi çağırdığı olur ve yine hırlık çıkartır. tabii, o zamanlardaki gibi hır çıkartamıyor. düşmanımın vurduğu zararda bile bir mantık var. bunlarda o bile yok. geçenlerde yamulmuyorsam teyzemin [baba tarafımın] kızı evlenecekmiş. bunlar babamı aramışlar: “gel de altın tak.” diye. babamın da dengesinin yerinde olduğu bu arada borcunun olduğunu, gelemeyeceğini söylemiş. bunlar da “yav, senin de çocukların var. sen de düğün yapacaksın. senin de bunlara ihtiyacın olacak gibi.” ukala bir cevap vermişler. babam da evde bunu anlatırken “paranız batsın.” gibi bir üslupla bunu anlatıyordu. özetle topunun yaratıcı belasını versin. kişiliğimde ufak bir dengesizlik varsa bunların yüzündense bunlardan katbekat bunun acısı çıkartılsın. daha ne diyeyim?

köpük değilmiydi o .

benim için çok da önemli olmayan ve olmasi da gerekmeyen durumdur.
bence sırf kan bağı olduğu için birileriyle yakın olmak çok saçma. sırf biri akrabam diye aram onunla kötü olmasına rağmen neden görüşmek istiyeyim, onun için birşeylere katlanayim, ziyaret edeyim ki? akraba olmadığınız bir insana aynı şeyi yapmazsınız sonuçta.

akraba da insandır, dolayısıyla kimi iyidir, kimi kötü. bazılarına iyisi denk geliyor, bizim aile bağlarımız kuvvetli, oluyor. hayır ben de isterdim akrabalarım mantıklı hareket eden, aklı başında insanlar olsun, güzel güzel geçinelim ama maalesef. kısacası akraba bağlarım iyi ki kopuk demiyorum da aklı başında akrabalarım olsaydı diyorum.

bu kadar kin, haset varken kopuk olsun daha iyi.

en canlı örneği benim.