alışması en zor şey

hep var olacak sandığın insanın yokluğudur.

sevdiğin birinin ölümü, hele anne-baba ise…

bu tanımı girdikten bikaç saat sonra dayımın ölüm haberini aldım. kendi kendini kanıtlayan bi tanım oldu maalesef.

bir yenilgiyi kabullenmektir.

önceden moda tabirle toksik ilişki içinde olduğun kök ailendeki insanlarla mesafeli bir ilişki kurmaya çalışmak.

sınır çizdim, artık onlarla daha sağlıklı bir ilişki kurdum derken bir bakmışsın ki, elin yine telefona gitmiş. onlara anlatmaman gerektiğini bildiğin şeyleri anlatırken, onlarla konuşmaman gerektiğini bildiğin şeyleri konuşurken buluyorsun kendini... sonra yine o başa dönme hissini yaşıyorsun.

defalarca yaşanan başa dönme hissi, pişmanlık ve gerçekten yine biraz mesafeyi yakınlaştırdığın için seni perişan edecek davranışlarına maruz kalma derken, bir süre o kısır döngü içinde debeleniyorsun. alışması çok zor oluyor ama alışınca da iyi ki diyorsun, iyi ki pes etmemişim. iyi ki kendi hayatımın iplerini elime almışım...

ölüm.

her gün konuştuğun insanın gün gelip hiç kimse olması.

kimsenin gönülden sevmemesi.